Bockie De Repper duikt een maand lang onder in een woonzorgcentrum als Bompa Bockie: “Ik ga er echt van uit dat ik niet oud word”

Jonas Van Boxstael, beter bekend als Bockie De Repper, worstelt hard met de angst voor de dood. Zijn wilde levensstijl in combinatie met de vroege dood van zijn vader doen hem dan ook meer en meer twijfelen over zijn eigen houdbaarheidsdatum. Daarom vraagt hij zich af: hoe is het om oud te zijn? Nieuwsgierig naar de ups en downs van het ouder worden duikt Bompa Bockie in zijn nieuwe programma als bewoner een woonzorgcentrum in.

Hoewel Bockie De Repper nog steeds niet goed begrijpt waarom hij al die kansen op televisie krijgt, is de bekende (en te bescheiden) Aalstenaar een uitmuntend tv-maker die de lach en de traan moeiteloos met elkaar verzoent. Dat bewijst hij nu opnieuw in Bompa Bockie, het eerste programma dat hij van begin tot einde zelf in elkaar heeft gebokst. “Ik wilde graag iets maken wat ik zelf graag op tv zou zien. Een entertainmentprogramma, maar ook eentje waar je wel over kunt nadenken. Ik sta in ieder geval voor de volle 100 procent achter Bompa Bockie, dus het maakt niet zoveel meer uit wat de kijkers vinden. Al zal het me veel deugd doen als het publiek mee is met wat ik te vertellen heb.”

Je hebt je vader verloren toen je zelf 24 was; je vader was pas 48. In welke zin speelt zijn overlijden op die leeftijd een rol in het idee voor Bompa Bockie?

“Die leeftijd van mijn pa speelt een enorme rol. Zijn dood heeft een groot deel van mijn leven bepaald. Iedereen weet inmiddels dat ik geen goed contact met hem had toen hij stierf. Ik was zelf altijd de eerste om moppen te tappen over zijn dood, maar plots, toen ik dertig werd, was ik wel uitgelachen en besefte ik: shit, ik heb echt geen vader meer. Ik ga nooit een verontschuldiging of een uitleg krijgen. Zeer frustrerend. Ik heb daar de laatste jaren toch wel mee geworsteld. Maar mede dankzij dit programma en dankzij het leven zelf, krijgt zijn dood nu toch stilaan een plaats.”

Maar ga je er zelf echt van uit dat je ook nooit oud zult worden, en daarom nu moet ‘profiteren’ van je tijd in het rusthuis?

“Ik ga er écht van uit dat ik niet oud word. Ik zit al in het verderf sinds mijn vijftiende. Mijn weekends zien er nog altijd hetzelfde uit als toen. Verderf is mijn hobby. De mensen in het rusthuis zeiden me dat ik wat zuiniger moest leven als ik oud wilde worden. Maar ik ben van mening dat ik maar één keer leef en ik wil er dus alles uitpersen voordat het gedaan is. Maar misschien pers ik wel te hard en te rap. Ik blijf ook last hebben van die onzekerheid over wanneer ik ga sterven. Daardoor relativeer ik veel te veel en denk ik: fuck it, het is dinsdag, we gaan feesten!”

“Ik wilde graag iets maken wat ik zelf graag op tv zou zien”

Dus je hebt nog niks van je wilde haren verloren?

“Toch wel, dankzij mijn vriendin, maar ook dankzij mezelf. Op een gegeven moment heb je het leven wel uitgespeeld en heb je alles gezien. Maar er zijn drie dingen waar ik enorm van hou: extreem hard werken, extreem hard feesten en extreem hard chillen. Dat is mijn voedingsdriehoek. Ik kan 48 uur in mijn zetel naar televisie kijken zonder schuldgevoel. Ik kan twee maanden aan een stuk feesten zonder schuldgevoel. Al ben ik de laatste jaren toch wel iets rustiger geworden. Maar ik heb geen spijt van het wilde leven dat ik tot nu toe geleid heb, nul komma nul. De dokter mag dan wel zeggen dat alcohol slecht is voor het lichaam; voor mij is het goed voor mijn mentale gezondheid. Om de stekker er even uit te trekken en de stemmen in mijn hoofd te verdrinken.”

Even terug naar ‘Bompa Bockie’: je bracht dertig dagen door in een woonzorgcentrum. Keek je daar niet een beetje tegenop?

“Toch wel, maar ik ben er echt voor gegaan. Ik heb me echt gesmeten. Zelfs op dagen dat er niet gedraaid werd – cameramensen krijgen ook wel eens vrijaf – liep ik daar rond in mijn oude kleren en deed ik mee aan alle activiteiten. Daardoor creëerde ik al snel een band met de andere bewoners. Ik heb daar echt opa’s en oma’s voor teruggekregen. Natuurlijk was het even wennen en zelfs afzien om na 19 uur in de stilte terecht te komen. Alle bewoners trokken zich dan al terug op hun kamer. Ik ga normaal pas ver na middernacht naar bed. Dus nu had ik veel tijd om na te denken over het leven. Voor mij was het een soort verhelderende retraite.”

Wat heb je geleerd van je tijd daar?

“Mijn angst voor de dood heb ik niet opgelost, maar ik ben ergens wel gerustgesteld dat – mocht ik ooit zo oud worden – er dan toch nog plek is voor liefde en vriendschap. Hoe melig dat ook mag klinken.”

‘Bompa Bockie’, elke maandag om 21.15 uur op Play4.