“Nooit gedacht dat onze droom ooit werkelijkheid zou worden”, de broers Ish en Monir Ait Hamou over hun indrukwekkende debuutfilm ‘BXL’

Na een gesmaakte première op Film Fest Gent was het afgelopen woensdag de beurt aan het grote publiek om ‘BXL’ te ontdekken, de prachtige debuutfilm van schrijver Ish Ait Hamou en zijn broer Monir. De film gaat over twee broers die opgroeien in Brussel, maar nog meer over hun dromen en de valkuilen die ermee gepaard gaan. “Er zijn veel parallellen met ons eigen leven.”

BXL: één stad, twee broers, één droom. Die stad, dat is Brussel, die broers zijn Tarek (26) en Fouad (12), en die droom is die van Tarek om het te maken als MMA-vechter in de Verenigde Staten. BXL is een verhaal dat even hoopvol als hard is, een indrukwekkend debuut van Ish en Monir, die ondertussen al aan hun tweede film werken.

Hoe spannend is het om nu eindelijk die film op het grote publiek te kunnen loslaten?

Ish: “Het is vooral heel fijn. Dit is echt een werk van lange adem geweest, met heel veel twijfels of het ooit zou lukken. Er zijn zoveel fases waar je als filmmaker door moet maar die doorspekt zijn met onzekerheden. Dat we hier nu zijn geraakt, is ongelooflijk. Nu kunnen we alleen maar hopen dat zoveel mogelijk mensen de film gaan zien. De eerste impressies na Film Fest Gent waren al zeer enthousiast. Maar hoe gaan de andere mensen reageren? Dat is heel spannend.”

BXL gaat over de gezamenlijke droom van twee broers. Is deze film de droom van de twee broers Ish en Monir?

“Absoluut! Ik deelde vroeger een kamer met mijn broers, en omdat zij elke week een film huurden, is de liefde voor cinema me met de paplepel ingegoten. Ik heb altijd die droom gekoesterd om zelf ooit een film te maken, al had ik nooit gedacht dat die droom ooit werkelijkheid zou worden. Maar als je opgroeit, merk je plots toch dat het in theorie kan. Zeker als je genoeg passie voor het medium hebt, en voor dit verhaal in het bijzonder. We hebben gevochten voor onze droom, al is er doorheen heel het proces veel twijfel geweest of het effectief haalbaar was. Maar kijk, de film is er nu.”

Hoe autobiografisch is deze film?

“BXL is niet autobiografisch, maar er vallen wel veel parallellen te trekken. We delen eenzelfde identiteit met onze personages. We zijn opgegroeid in Brussel met dezelfde soort mensen om ons heen. De Marokkaanse afkomst, de zoektocht naar meertaligheid, de stad…, de parallellen zijn duidelijk. En ergens is dat ook logisch voor je debuutfilm: je wil graag terug kunnen vallen op zaken die je kent, die aansluiten bij je ervaringen.”

Zit er een boodschap in voor meer wederzijds respect? Jullie openen de film met een aantal niet zo flatterende citaten van bekende mensen over Brussel.

“Die intro is puur cinematografisch opgevat: om de kijker meteen een goed beeld te geven van het decor en de personages. Vergelijk het met de tekst aan het begin van elke Star Wars-film. Je krijgt zo meteen de nodige achtergrondinformatie. Daarna nodigen we de kijker uit om 1 uur en 45 minuten met onze personages in Brussel door te brengen. Als dat voor meer begrip zou zorgen, is dat natuurlijk mooi meegenomen. Wij hebben altijd de hoop gekoesterd dat de film een reactie zou opwekken bij de kijker, al hebben we erover gewaakt dat we daar geen missie van maakten. We wilden absoluut niet met de vinger wijzen.”

Wat me ook opvalt, is de acteerprestatie van Yassir Drief, die Fouad speelt. Een heftige rol voor iemand die zo jong is.

“Klopt. Yassir was een geschenk. Soms lopen de zaken heel stroef tijdens het maken van een film. En soms krijg je een geschenk. En dat was hij. In onze zoektocht naar acteurs zijn we bewust begonnen bij zijn rol. Er was veel interesse voor de auditie, maar nadat Yassir was langsgekomen op de eerste dag, hebben we de twee volgende auditiedagen geschrapt. We hadden hem gevonden. Ik was werkelijk omvergeblazen door zijn talent. Maar ook alle andere acteurs hebben alles gegeven, nog zoveel meer dan we hadden durven hopen. En dat voel je in de film.”

‘BXL’ is niet meteen een reclamefilm voor de toeristische dienst van Brussel. Toch speelt het een belangrijke rol in jullie film.

“Dit is het Brussel uit onze eigen ervaringen: een stad met veel facetten. Een stad met en zonder begrip, een stad met mooie en minder mooie buurten. Maar altijd een echte plek, met potentieel en valkuilen. Als verhalenmaker heb ik dat altijd een geweldig gegeven gevonden.”

Laatste vraag: je mediacarrière begon ooit als danser en jurylid in ‘So You Think You Can Dance’. Dans je nog?

“Al lang niet meer, helaas. Het enige dansje dat ik nog dagelijks maak, is aan mijn koffieapparaat, wanneer dat twintig seconden lang een afgrijselijk geluid maakt tijdens het malen van koffiebonen.” (lacht)

‘BXL’, nu in de bioscoop.