Erika Van Tielen: “Ik zou dat zondaggevoel vaker willen hebben”

Sinds haar afscheid van ‘Familie’ was het een paar jaar relatief stil rond Erika Van Tielen. Maar nu is de sympathieke actrice helemaal terug. In de VTM-telenovelle ‘Milo’ speelt ze bad girl Roxanne en in het pas gelanceerde derde seizoen van jongerenreeks ‘2DEZIT’ kruipt ze in de huid van een cafébazin. “Ik ben al die jaren wel bezig gebleven, maar niet altijd voor televisie. Het is fijn om nu weer gezien te worden.”

In al mijn jaren als entertainmentjournalist heb ik Erika Van Tielen (41) niet één keer gesproken. Met een palmares als dat van haar – Ketnet, Studio Brussel, Vlaanderen Vakantieland, Crimi Clowns, Familie, … – is dat op z’n minst opmerkelijk te noemen. Maar nu zitten we tegenover elkaar, in een populaire ‘food bar’ in haar woonplaats Zoersel, en kan ik eindelijk mijn typische openingsvraag stellen…

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Er zijn twee soorten zondagen in mijn leven: eentje met en eentje zonder kinderen. Op een zondag zonder kinderen neem ik graag de tijd om te sporten. Ook als ik de kinderen heb, is er tijd voor sport: heel even voor mezelf en daarna naar de voetbalwedstrijden van mijn zonen. De ene speelt in Zoersel, de andere in Hoogstraten en dan heb ik nog een pluszoon die bij Racing Genk voetbalt. Ik ben dus een ‘soccer mom’, of beter: een taximoeder (lacht). Als er geen kinderen in huis zijn, kijk ik trouwens ook nog graag naar sport op tv: wielrennen, atletiek, voetbal, … Ik denk dat ik tijdens de Olympische Spelen zowat alle sporten gezien heb.”

Je lijkt me een gezond en georganiseerd leven te leiden. Waar bezondig jij je aan?

“Goh, ik kan misschien niet heel goed ontspannen. Ik voel me al slecht als ik een dag luier. Er is altijd wel iets te doen in huis. Ik moet mezelf dwingen om op zondag de krant erbij te nemen en even een paar minuten te gaan zitten. Niet dat ik gestresseerd rondloop – daarvoor plan ik alles te goed – maar ik zou dat typische zondaggevoel wel vaker willen hebben.”

Je bent tegenwoordig weer op televisie te zien. Hoe komt het dat je er een tijdje tussenuit bent geweest?

“Ik denk dat het maar een handvol mensen is gegund om constant op het scherm te komen. Ik ben op mijn 19de bij Ketnet begonnen, wat ondertussen meer dan twintig jaar geleden is, en ik kan nog altijd leven van deze job – de ene periode al wat beter dan de andere. Maar ik heb dus nooit alleen geacteerd, of alleen gepresenteerd. Mijn carrière is altijd een mix van opdrachten geweest, soms wat meer op de voorgrond, soms wat meer achter de schermen. Ik ben de afgelopen drie jaar dus druk bezig geweest met bijvoorbeeld presentatieopdrachten voor bedrijven. Maar nu kom ik dus weer op tv in twee reeksen, wat heel prettig is. Want het is belangrijk voor een actrice om zichtbaar te zijn, anders word je snel vergeten. En ik ben niet de persoon, of toch niet meer, om bij bazen te gaan smeken voor een job, of om mezelf heel proactief aan te bieden en te hopen dat ik ergens in de gratie val. Ik doe mijn ding en als iemand dat leuk vindt, kunnen we misschien samenwerken.”

Voor iemand die graag een georganiseerd leven leidt, moet de onzekerheid die gepaard gaat met een acteercarrière toch moordend zijn.

“Je raakt er wel aan gewend. In het begin van mijn carrière was die onzekerheid absoluut aanwezig. Je denkt dan dat je vertrokken bent, maar plots kom je in een periode terecht waarin je zit te wachten op een telefoontje en er uiteindelijk niemand belt. Ondertussen kan ik daar wel mee overweg; ik doe dit al twintig jaar met ups en downs. Toch heb ik de laatste jaren wel een paar keer gedacht om een deeltijdse job te zoeken. Maar zo evident is dat niet. Als je die stap zet, geef je je flexibiliteit op. En in dit wereldje word je vaak last minute gevraagd om in een project te stappen.”

“Mijn mentale gezondheid en rust zijn belangrijker dan mijn ego of ambities”

Waar wil je over vijf of tien jaar staan?

“Oh, daar heb ik geen specifiek idee over. Nooit gehad. Ik heb al heel veel leuke dingen kunnen en mogen doen de voorbije twintig jaar, daar ben ik sowieso al heel dankbaar voor. Maar ik voel ook dat ik nog een aantal zaken niet heb kunnen tonen. Zeker als actrice. Het zou geweldig zijn mochten er nog een paar mooie rollen volgen.”

Of misschien radio presenteren samen met je zus (Heidi, die bij Joe werkt)?

“Dat zou heel tof zijn, maar de plekken op de radio zijn nog duurder dan op tv. Maar samen met mijn zus zou natuurlijk geweldig zijn. We kennen elkaar goed, maar verschillen toch genoeg van elkaar om samen een interessant programma te kunnen maken. Maar ook daar weer: ik ben niet meer degene die bij bazen gaat aankloppen om te smeken ‘kijk naar mij’. Ik heb geen zin meer in de teleurstellingen en frustraties die daar vaak bij komen kijken. Daar bescherm ik mezelf voor. Mijn mentale gezondheid en rust zijn belangrijker dan mijn ego of ambities. Ik laat me niet meer gek maken.”

Heb jij in de afgelopen twintig jaar trouwens geen last gehad van je bekendheid? Je lijkt me iemand die buiten het werk om niet heel graag in de schijnwerpers loopt.

“Dat klopt ook. Er is een periode geweest in mijn leven dat ik geen vat meer had op de media. De bekendheid is toen met mij gaan lopen en leidde eigenlijk af van mijn professionele activiteiten. De aandacht en zichtbaarheid was ooit tof, maar nooit een doel op zich. En op een gegeven moment had ik het er ook wel mee gehad. Mensen wisten blijkbaar meer van mij dan ik zelf wist. Er waren toen ook nog geen sociale media; nu kun je dat als bekend persoon toch iets meer zelf in de hand houden via je eigen sociale media. Maar je moet weten dat ik in het wereldje gerold ben. Ik heb nooit geschreeuwd ‘kijk naar mij, ik wil bekend worden’. Ik wilde de focus op wat ik deed, niet op de randzaken. Ik wilde niet het verhaal worden van ‘het mooie meisje in de media’, maar ik werd daar wel wat in gedwongen. Maar ondertussen ben ik ouder en wijzer. Rustiger ook. Ik kan nu meer genieten dan destijds. Dat voelden de jonge acteurs op de set van 2DEZIT ook. Je straalt rust uit, zeiden ze. Wat ik heel fijn vond om te horen.”