“Tuurlijk had ik spijt. Ik denk dat iedereen spijt had!”: Flo Windey over Expeditie Namibië

Na de witte wildernis van Groenland trekken acht BV’s opnieuw op expeditie, dit keer door de verzengende hitte van Namibië. Onder hen radio- en onlinehost Flo Windey, die ondanks een goede voorbereiding een pak slaag kreeg in de Namib-woestijn. “Of ik het heb onderschat? Absoluut. Ik heb nog nooit een kind gebaard, dus dit was het zwaarste dat ik ooit heb ondernomen.”

Wat bezielt iemand om dagenlang door de vrieskou van Groenland te stappen, met gevaar voor eigen leven? De vraag die ik mezelf vorig jaar stelde bij het Play4-avontuur De Expeditie geldt even hard voor deze tweede reeks in Namibië. Een week door het verzengende, meedogenloze niemandsland van Namibië banjeren; je moet goed gek zijn. Gelukkig is Flo Windey (29), het zonnetje achter onlineprogramma’s als Flowjob, Faqda en Nevermind, dat een beetje. “Ik wil gewoon gelukkig zijn.”

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Laat opstaan, theetje in bed en dan zonder te douchen naar buiten. Want op zondag heb ik daar geen zin in. Dan ga ik naar een vintage markt of rommelmarkt, om daarna nog iets te drinken met vrienden. Of ik maak een wandeling door de stad. Ik woon in Brussel en op zondag ben ik nergens liever dan in deze stad. Er is zoveel te doen op zondag, alles is chill. Brussel leeft op zondag, terwijl veel mensen net in een staat van rust gaan. Ik geniet net van het feit dat ik in een jungle van duizend-en-een activiteiten kan verdwijnen.”

Waar bezondig je je aan?

“Ik ben zeker niet heilig, maar ik denk niet dat ik grote zondes heb. Ik ben in het reine met mezelf; ik hoef nu niet meteen naar meneer pastoor om te biechten. Ik drink bijvoorbeeld heel weinig, misschien maar een keer per maand. Op café wil ik gewoon een fruitsap kunnen bestellen zonder de vraag te krijgen waarom ik niet drink. In België heerst een heftige alcoholcultuur, vind ik. Mensen trekken thuis al snel een fles wijn open, in cafés vinden mensen het raar als je geen alcohol bestelt. Terwijl ik dat echt niet nodig heb. Ik ga zo ook wel op tafel dansen.”

Dit is de eerste krant van het nieuwe jaar; wat mag ik je toewensen voor 2025?

“Een job, eentje die ik graag doe. Dat mag je me toewensen. Een leuke documentaire bijvoorbeeld. Eigenlijk werk ik daar al drie jaar aan, maar ik heb de ballen niet om het idee aan een zender te pitchen. Dat vind ik heel eng, wat als ze nee zeggen? Je mag me dus een ja toewensen. 2024 was in ieder geval iets te rustig voor me op professioneel vlak. Ik heb het wel wat gemist om mijn creatief ei kwijt te kunnen. Ik vond het heerlijk om in 2024 de VRT MAX-reeks Nevermind te maken met neurodivergente jongeren. Zij voelden zich begrepen en ik voelde me gezien. Meer van dat dus!”

“Je kunt je niet voorbereiden op 55 graden Celsius waarin je een kar van 90 kilogram door mul zand moet trekken”

Je hebt wel ‘De Expeditie: Namibië’ ingeblikt. Jij dacht: dat doen we wel even?

“Eigenlijk wel (lacht). Alles in mij zei aanvankelijk nee, en daardoor werd het een ja. Dat is zo typisch. Ik krijg dan plots een impuls die zegt: let’s go! Ik heb daar achteraf ook geen spijt van, het was een unieke ervaring, hoewel ik het uiteraard enorm heb onderschat. Je kunt je simpelweg niet voorbereiden op 55 graden Celsius waarin je een kar van 90 kilogram door mul zand moet trekken. Fysiek was het loodzwaar, maar ook mentaal: je krijgt al snel het gevoel dat je die duin al honderd keer gezien hebt.”

Had je onderweg spijt van je keuze?

“Tuurlijk had ik spijt. Ik denk dat iedereen spijt had. Waarom doen we dit? Dat vond ik ook wel moeilijk aan heel het avontuur: ter plaatse genieten zat er voor mij niet in. Gelukkig was de groep wel geweldig. Als je me vraagt met wie ik elke zondag zou willen ontbijten, dan is het met hen. Een voor een hebben die mensen een plekje in mijn hart gekregen. Je leert elkaar zo snel zo goed kennen. Alle maskers vielen onmiddellijk af, zeker in 55 graden.”

Je wordt dit jaar dertig. Kijk je daarnaar uit?

“Ik weet het nog niet. Mensen blijven mij superjong schatten, maar ik word dus wel dertig. Eigenlijk heb ik er wel zin in. Carrie Bradshaw (Sex and the City, red.) en Lorelai Gilmore (Gilmore Girls, red.) waren in seizoen 1 allebei 32. En toen begon het voor hen pas. Waarom denken wij dat het na de dertig afgelopen is?”

Ik heb dat letterlijk nooit gedacht. Sterker nog: het werd pas echt leuk vanaf de dertig.

“Kijk, dat is goed om te horen. Daar trek ik me aan op.”

Sta je carrièregewijs waar je wil staan?

“Ik denk dat ik graag wat verder had gestaan. Ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als ik toch economisch expert was geworden in een bedrijf. Want ik ben ooit begonnen aan de opleiding Toegepaste Economische Wetenschappen. Zou het leven dan leuker zijn geweest? Want de showbizz is wel een heftige sector, een rat race met veel competitiviteit en weinig zekerheden. Dat vind ik er niet fijn aan. Ik wil gewoon dingen maken die ik leuk en belangrijk vind. Daarom heb ik ook al op veel voorstellen nee gezegd, ondanks het feit dat ik er geld mee kon verdienen. Ik wil voor iets staan en me daaraan vasthouden. Ik ben ook niet iemand die gaat smeken voor een job, zo zit ik niet in elkaar. Misschien is het goed om nu eens een stapje achteruit te doen en na te denken over wat ik nog wil, om dan twee stappen vooruit te zetten.”

Staat er al iets concreets op je planning voor 2025?

“2025 is een wit blad. Er staat nog wel wat in de steigers, maar daar kan ik nog niks over kwijt. Ik kijk nu eerst uit naar Snowbreak, een Belgisch winterfestival op de skipistes in Andorra, waar ik optreed als MC. Daar heb ik heel veel zin in. Heerlijk om op skivakantie te kunnen. Ondanks het feit dat ik niet drink, hou ik enorm van après-ski – zolang het niet van die Tirolershit is.”

‘De Expeditie: Namibië’, vanaf maandag 6 januari op Play4 en GoPlay.