Heather Nova verkent nieuwe horizonten op ‘Breath And Air’: “Ik probeer mezelf wat beter te begrijpen”

Ze vergeleek zichzelf ooit met een verleidelijke sirene, en ook zoveel platen verder is er nog altijd niets van gelogen. Op ‘Breath And Air’ klinkt Heather Nova etherischer en betoverender dan ooit. “Eigenlijk wilde ik een elektronische plaat maken”, glimlacht ze. “Maar dat is niet gelukt.”

Hoezo?

“Zoals het altijd gaat: life’s what happens when you’re making other plans. Ik had het plan opgevat een meer elektronische plaat maken, zonder akoestische gitaren. Ik wilde de eenvoud, maar dan zonder mijn gebruikelijke sjabloon en klankpalet. Toen ik de studio introk en we met de songs aan de slag gingen, riepen ze echter om mijn gitaar. Dat organische element bleek gewoon nodig. Maar zelfs dan bleef ik wel bij mijn voornemen dat het de productie simpel moest blijven. Ik wilde dat de plaat veel sfeer zou hebben, en ik denk dat dat gelukt is.”

Had je ook thematisch ideeën? Of was het gewoon zien waar je onderbewuste mee afkwam?

“Het zijn allemaal songs die in de loop van een paar jaar zijn geschreven, en die plots een geheel werden toen ze samenkwamen voor dit album. Er is geen thema dus, het is niet meer dan een verzameling nummers, zoals een boek een verzameling van kortverhalen kan zijn. En als ik de plaat dan overschouw, dan zie ik wel dat er thema’s zijn, gewoon omdat ik in een bepaalde fase van mijn leven zat en dat dit de dingen waren waar ik mee bezig was. Breath And Air is de samenvatting van de ideeën en emoties in mijn leven, en op die manier best introspectief. Ik probeer mezelf op deze plaat wat beter te begrijpen.”

Ik vind het interessant hoe je altijd bij nautische metaforen uitkomt: ‘Ebb And Flows’, ‘Hey Poseidon’,…

“Het zit gewoon diep in mijn psyche. Dat heeft zeker te maken met de jaren dat ik opgroeide op een boot, maar zelfs voordien leefden we al aan de zee. De zee is altijd aanwezig geweest in mijn leven, en heeft me een bepaald perspectief gegeven dat anders is dan als je gewoon op het strand ‘mooi toch’ denkt. Als je midden in de oceaan dobbert, twee weken ver van elke mogelijke kust, ben je heel erg kwetsbaar en klein. Je bent wegwerp. Dat gevoel was niet slecht om als kind te ervaren. Het stimuleerde een nederigheid, respect voor het leven. Zo hebben de natuur, de zee, me altijd geholpen om verbonden met mezelf te blijven. Het brengt me terug tot de kern, helpt me om te schrijven.”

Er hangt ook veel dood over deze plaat. In ‘From Up Here’ neem je afscheid van een gestorven vriendin, in ‘Farewell’ overdenk je je eigen sterfelijkheid.

“Dat gebeurt als je ouder wordt. Als je 25 bent, denk je dat het leven oneindig is. Wanneer je ouder wordt, realiseer je je dat dat niet zo is. En zelf heb ik niet eens zo’n angst om te sterven, maar ik vrees het wegvallen van mijn geliefden. Daar denk ik vaak over. Enfin, toch regelmatig.”

Songschrijven is een zoektocht naar betekenis en helderheid, zeg je.

“Het is een zoektocht, en vaak één naar hoop. Als ik over verlies schrijf, of het einde van een relatie, zie ik dat, net als elke andere kunstuiting, eerst en vooral als een daad van hoop. Want wat ik probeer is om iets moois te maken van iets pijnlijks. Ik wil het licht vinden, zelfs als het om heel trieste dingen gaat.”

‘Breath And Air’ is nu uit op V2.