Leen Dendievel: “Ik trek me nu nog minder aan van wat de mensen denken”

Toen ik Leen Dendievel vorige zomer polste voor de Ontbijtbabbel, wilde ze graag, maar had ze naar eigen zeggen weinig te melden. Daar is nu verandering in gekomen: haar nieuwe boek ‘Soms is opgeven beter’ ligt net in de boekhandel én ze maakte, tot grote tevredenheid van de vele fans, zopas een comeback in Thuis.

Geen betere locatie om met Leen Dendievel af te spreken dan in Cosimo, een koffiebar annex boekhandel op het Antwerpse Zuid, die in blijde verwachting is van Soms is opgeven beter. Ik heb haar nieuwe boek net op pdf gelezen en leerde een waardevolle les: dat weloverwogen opgeven je net succes kan bezorgen. Al zal ik het opgeven tot na ons interview bewaren.

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Mijn ideale zondag is er eentje zonder wekker. Ik slaap uit, zie de zon, trek meteen de gordijnen open, knuffel met mijn kat en mijn man, maak mijn koffie en tuur wat naar buiten. Ondertussen lees ik de weekendkranten en De Zondag, en scheur ik mooie quotes en zinnen uit. Daarna maak ik met mijn man een wandeling en begin ik daarna aan het eten. ’s Avonds kijken we dan een reeks, want op een ideale zondag is er tijd om te bingewatchen.”

De biechtstoelvraag: waar bezondig je je aan?

“Ik ben eigenlijk heel flink. (lacht) Uiteraard ben ik niet perfect, maar zonde vind ik zo’n gewichtig woord. Misschien aan te veel werken op zondag.”

Je hebt net een heel boek geschreven over opgeven, maar dat is blijkbaar geen zonde. Opgeven blijkt helemaal niet zo negatief als de meeste mensen denken.

“Klopt, mensen zien opgeven niet meteen als iets positiefs, terwijl het absoluut een goede daad kan zijn. Opgeven is zoals een deur dichtdoen: dat biedt kansen aan andere deuren of vensters om open te gaan. Hoeveel mensen hebben ooit een huwelijk, relatie, studie, huis, principe of carrière opgegeven, in de hoop op beterschap? Terugkomen op een beslissing is absoluut niet hetzelfde als falen. Mensen veranderen nu eenmaal.”

Jij kreeg het idee voor dit boek na een poging om de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela af te werken. Na een week dacht je: dit is niks voor mij.

“Ik wist niet meer waarom die Camino wandelen ooit een droom van me was. Het zal de vrijheid ervan zijn geweest, die me daarin aantrok. Maar ik denk dat ik me die droom wat romantischer voorstelde met de jaren. Ik heb zoveel vrijheid in mijn eigen leven, waardoor ik die niet meer hoefde te vinden in Spanje. Ook van de rust waar ik op had gehoopt terwijl ik van Frankrijk naar Spanje stapte, was er eigenlijk geen sprake. Die Camino bleek druk en afhankelijk van tijd, en daar had ik niet op gerekend. Dus gaf ik na een week op. Ik was er klaar mee. Toen ik vroegtijdig thuiskwam, ging ik lezen over opgeven. Ik ging grasduinen in de psychologieboeken uit mijn opleiding, en voordat ik het wist zat ik research te verrichten. Wat later ging ik getuigen sprokkelen om mijn bevindingen af te toetsen. Zo is dit boek ontstaan.”

Een jaar of vijf geleden gaf jij ‘Thuis’ op, maar recent maakte je je comeback.

“Ook dat is een mooi voorbeeld van hoe de ene deur sluit en de andere opent. De vraag van de makers kwam vlak nadat ik teruggekomen was uit Spanje. Was ik toen nog onderweg geweest naar Compostela, dan had ik wellicht nee gezegd. Maar nu had ik tijd om bij mezelf even te rade te gaan en te bekijken of ik daar goesting in had. Het antwoord was: eigenlijk wel. Hadden ze me de vraag een jaar eerder gesteld, had ik het sowieso niet gedaan. Maar nu merkte ik dat ik er weer voor open stond. Je ziet: mensen veranderen voortdurend. En ik ben niet bang om 180 graden, of zelfs 360 graden te draaien. Toen ik weer op de set stond, leek het alsof ik nooit was weggeweest, terwijl ik er dus vijf jaar niet meer had gewerkt.”

“En als ik ooit even pauze heb, wil ik graag reizen”

Wat heb je nog geleerd van je trip naar Compostela?

“Dat ik me nog minder aantrek van wat andere mensen denken. Dat heeft enerzijds met die trip te maken, anderzijds met de rest van 2024 dat voor mij een heftig jaar was. Ik heb een vriend verloren, mijn beste vriendin kreeg met kanker te maken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik nog meer denk: fuck it, dit is mijn leven en ik vul dat in zoals ik het wil.”

Dit is inmiddels je zesde boek. Ik neem aan dat er nog zullen volgen.

“Dat zou kunnen, al heb ik nu nog geen nieuw boek of idee ervoor in mijn hoofd. Maar ik vind het hele schrijfproces wel geweldig. Tot nu toe is elk boek op mijn pad gekomen zonder dat ik het gepland had, en dat zal zo wel blijven gebeuren, vermoed ik. Ik ben gewoonweg een verhalenverteller. Of dat nu via een rol is, via lezingen, via de radio of via een boek maakt me niks uit.”

Heb je wel nog tijd om veel verhalen te vertellen? Ik neem aan dat je leven sinds je ‘Thuis’-comeback een stuk drukker is geworden.

“Het is inderdaad drukker; als ik al eens een dag vrij heb, probeer ik er heel hard van te genieten en heel hard aan zelfzorg te doen. Ik ben nu ook nog aan het repeteren voor een theaterstuk dat De Instagrannie heet, met Danni Heylen en Hugo Sigal. Op 2 maart vindt de première plaats in het Fakkeltheater in Antwerpen, om daarna tot midden juni door Vlaanderen te toeren. Maar ook daar geniet ik enorm van. Verder blijf ik in de schoolvakanties ook nog radio maken bij JOE. Ook dat vind ik geweldig. Maar ik moet mijn professionele leven dus wel goed plannen.”

Zou jij je zorgen maken als er een periode aanbreekt zonder opdrachten?

“Dat zou me niet beangstigen, nee, omdat ik altijd wel zelf werk creëer. Ik zit bijvoorbeeld nog met twee romans in mijn hoofd. Ik ben dus altijd wel bezig. En als ik ooit even pauze heb, wil ik graag reizen. Ik ben nog nooit in New York geweest, ik heb Praag nog nooit gezien. Ik wil ook wel eens naar Thailand. Maar voor de komende maanden zit dat er niet in.”

‘Soms is opgeven beter’(uitgeverij Horizon) ligt sinds vorige week in de boekhandel.

Tickets en speellijst ‘De Instagrannie’ via prethuis.be