Milano, met Matteo Simoni in de hoofdrol, straks te zien in de Belgische bioscopen: “Een hele zoektocht om deze film te maken”

Na een gesmaakte wereldpremière op Film Fest Gent speelt ‘Milano’, de eerste langspeelfictiefilm van Christina Vandekerckhove, met in de hoofdrollen Matteo Simoni en de dove acteur Basil Wheatley, vanaf woensdag in de Vlaamse cinemazalen.

Dat oktober een heftige maand was voor Matteo Simoni is een understatement van jewelste. De Limburgse acteur werd voor de tweede keer vader – een dag na de wrap party van de film Patsers nota bene – en op 15 oktober ging zijn nieuwe film Milano in wereldpremière. Ondertussen stonden ook nog een nieuw spotje voor Toerisme Limburg en een bijrol in een andere film op de agenda. Toch vond Matteo nog tijd voor een gesprek over Milano, die vanaf woensdag te zien is in de bioscoopzalen.

In ‘Milano’ speel je een alleenstaande vader van een dove zoon, een relatie die onder druk komt te staan wanneer die zoon zijn biologische moeder wil ontmoeten. Een zwaar thema, zeker voor iemand die gepokt en gemazeld is in de comedy.

“Klopt. Ik durf pretentieloos te beweren dat ik de comedy wel beheers. Ik weet ondertussen heel goed hoe ik dat moet spelen. Drama vind ik veel moeilijker, veel kwetsbaarder, daar slaap ik nachten niet van, maar achteraf kan ik wel heel fier zijn op iets dat mij zo emotioneel heeft uitgeput. Ik vind het ook heel leerrijk om zo naakt en eerlijk in zo’n drama te mogen staan. Ik heb urenlang gesprekken gevoerd met Christina over Alain, mijn personage. Die emoties moesten echt van binnenuit komen. Dat vond ik er zo interessant aan.”

Je bent dus tevreden met het eindresultaat?

“Er zijn acteurs die beweren dat ze nooit naar zichzelf kijken op tv of in een film. Ik vind het net leerrijk en interessant om dat wel te doen. Soms rij je naar huis met het gevoel dat je net een topscène hebt gespeeld, maar blijkt het in de montage op niks te trekken. Andere keren heb je een vreselijke dag, maar is het resultaat ongelooflijk goed. Ik kijk dus wel graag naar mijn werk om iets bij te leren. Toch kan ik niet zeggen of een film goed of slecht is. Ik heb ja gezegd omdat het scenario mij raakte, maar ik kan niet objectief kijken naar het eindresultaat. Er zullen mensen zijn die Milano geweldig vinden, maar bij anderen valt het misschien minder in de smaak. Ik denk dat je vooral niet moet proberen om bij iedereen in de smaak te vallen.”

Je bent zelf heel recent voor de tweede keer vader geworden. Helpt het vaderschap om in zo’n film de vaderrol te spelen?

“Absoluut. Ik weet nu al een paar jaar wat het is om vader te zijn en daardoor kan ik zo’n rol ook beter spelen. Alleen staan Alain, mijn personage in Milano, en ik wel mijlenver van elkaar af. Dat leverde trouwens wel interessante vragen op voor mezelf: wat voor mens zou ik geworden zijn als ik zelf niet in zo’n warm nest geboren zou zijn? Voor mij was het zeker een meerwaarde om ’s avonds naar huis te rijden en mijn dochter in bed te leggen in een warme en mooie kamer. De rol van Alain, die het met minder warmte en financiële middelen moet redden, werkte als een spiegel.”

Hoe was het eigenlijk om een tegenspeler te hebben die niet alleen jong maar ook doof is?

“Het was een hele zoektocht om deze film te maken. Ik communiceer namelijk via taal en Basil via gebarentaal. We acteerden dus zo’n beetje in monologen tegen elkaar. Daardoor moesten we ook elkaars teksten van buiten leren. Maar eens we vertrokken waren, met dank aan het geduld en de passie waarmee Christina in dit project is gevlogen, was onze samenwerking wonderlijk.”

Je bent net nog naar Rome geweest om de film op het Rome Film Fest voor te stellen. Hoop je dat deze film de wereld rondgaat?

“Dat zou natuurlijk heel fijn zijn. Ik hoop dat Milano de wereld rondreist. Ook voor mezelf, ik ambieer toch wel een internationale carrière. Dat hoeft niet Hollywood te zijn, maar het zou wel tof zijn om niet alleen maar films in Vlaanderen of België te maken.”

‘Milano’, vanaf woensdag in de bioscoop.