Ontbijtbabbel met Frank Raes: “Ondanks mijn pensioen heb ik weinig rustige dagen”

Na een lange en bijzonder succesvolle carrière als sportjournalist en voetbalcommentator nam Frank Raes eind vorig jaar afscheid van het kleine scherm. Veel rustiger werd zijn leven daarmee niet; begin dit jaar opende Frank zijn eerste fototentoonstelling en nu – nog tot 3 november – stelt hij tentoon in Knokke. “Ik ben decennialang met bewegende beelden aan de slag gegaan, maar ik ben altijd meer gefascineerd geweest door het stilstaande beeld.”

“Het was een fijn gesprek; heel anders dan ik had verwacht”, stuurt Frank Raes me een paar uur na ons interview via WhatsApp. Wat Frank niet wist, is dat ik zijn passie voor fotografie deel. Het interview neemt dan ook snel een eerder technische wending, richting fotopapier, een oude Asahi Pentax, cameralenzen en bekende fotografen. “Ook van mij weten veel mensen niet dat ik zo met fotografie bezig ben. En al zo lang, al meer dan twintig jaar. Dat ik nu twee keer in een jaar kan exposeren, is dan ook een droom.”

Voordat we in je foto’s duiken: hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Ik heb heel mijn leven op zondag gewerkt; voor mij was het een dag als alle andere. Ondertussen ben ik natuurlijk gepensioneerd, maar ik ben het nog steeds gewend om veel sport te zien op zondag. Ik kijk nog altijd graag naar voetbal, wielrennen en Formule 1. Ik heb bovendien nog een zoon van 16 jaar thuis. Ik steek op zondag vaak de was in, haal de vaatwasser leeg en doe nog wat andere huishoudelijke taken. Maar op een ideale zondag ga ik toch ook graag wandelen of fietsen. En fotograferen natuurlijk, heel vroeg op de Kalmthoutse Heide bijvoorbeeld, om de zon te zien opkomen.”

Met wie zou jij graag een zondag doorbrengen?

“Je zou misschien verwachten dat ik nu een aantal bekende sporters opsom, maar dat is niet het geval. Ik zou het dan eerder in de muziek of fotografie zoeken. Met Bob Dylan bijvoorbeeld, die eind oktober naar Antwerpen komt. Ik heb hem ondertussen een keer of vijf live aan het werk gezien. Een zeer intrigerend figuur, een genie eigenlijk. De man is nu in de tachtig. Het zal wellicht de laatste keer zijn dat ik hem nog live kan zien optreden.”

Waar bezondig jij je aan?

“Bedoel je dan guilty pleasures? Ik ben de laatste tijd een grote fan van Friends geworden. Vroeger keek ik daarop neer, maar ik ben er toevallig ooit aan begonnen op Netflix en moet toegeven dat die reeks best geniaal is. Ik durf wel al eens te bingewatchen, op Netflix, Streamz, Amazon Prime, … Verder heb ik weinig zondes. Ik eet gezond, ik drink niet veel.”

“Ik vind het fantastisch om mijn werk zo groot tegen een witte muur te zien”

Misschien ben je wel een workaholic? Eind vorig jaar ben je gestopt als voetbalcommentator, maar in plaats van heerlijk niets te doen, ben je plots gegeerd als fotograaf.

“Dat heeft veel te maken met mijn passage in Stukken van Mensen, waar ik een foto verkocht aan Frank Van Laer, met als leuke bijkomstigheid een eigen fototentoonstelling in zijn antiekzaak begin dit jaar. Daarvoor moest ik wel even mijn gêne overwinnen. Je gaat dan toch met je billen bloot: wat gaan de mensen van mijn foto’s vinden? Maar ik kreeg heel fijne commentaren en de verkoop liep uitstekend. Niet veel later werd ik gecontacteerd door Lauren Van Middelem, de jongste galeriste aan de kust, om in haar galerij in Knokke te exposeren. Plots is mijn hobby, mijn passie, in een gigantische stroomversnelling geraakt. Ik ben zelfs gevraagd door een uitgeverij om een eigen fotoboek samen te stellen. Ook dat zal er dus ooit van komen, al moet ik eerst nog een goed thema vinden.”

Is je bekendheid zowel een vloek als een zegen in de fotografie?

“Misschien wel. Veel mensen hebben uiteraard vooroordelen: kijk, de zoveelste bekende Vlaming met een hobby. Maar voor mij is het veel meer dan dat. Weinigen weten dat ik al twintig jaar foto’s maak. Het publiek is vaak blij verrast met de kwaliteit die ik lever. Ik verkoop ook redelijk veel, wat me toch wel deugd doet. Ik ben gisteren nog een foto bij een klant gaan leveren; daarvoor had ik zelf een camionette gehuurd om het werk naar Knokke te brengen.”

Hoe ambitieus ben je als fotograaf?

“Ik exposeer heel graag, maar ik zie het zeker niet als een job. Ik hoef hier geen geld aan te verdienen. Om van fotografie te kunnen leven, zou ik toch een tandje moeten bijsteken. Maar dat hoeft in mijn geval niet. Ik hoef er mijn kinderen niet mee te voeden. Ik wil me gewoon blijven amuseren en ik vind het nog steeds fantastisch om mijn werk zo groot tegen een witte muur te zien. Verder reikt mijn ambitie niet. Ik denk dat het na deze huidige tentoonstelling ook wel even afgelopen is met exposeren. Dan ga ik me toeleggen op het boek.”

Je bent eerder dit jaar 70 geworden. Hoe voelt dat?

“Ik ben daar eigenlijk wel trots op. Ik ben nog heel actief, in de fotografie, maar ook nog in voetbalpodcasts. Natuurlijk heb ik die regelmaat niet meer van voetbalwedstrijden en sportprogramma’s. Nu heb ik wel eens een ochtend waarop mijn agenda leeg is. Maar ik heb dus nog een zoon van 16 thuis, die ook moet eten en drinken en opgevoed moet worden. Ik heb mijn handen dus wel vol. Ondanks mijn pensioen heb ik weinig rustige dagen. Wat alleen maar fijn is trouwens. Niks doen klinkt heel leuk, maar het is eigenlijk niks voor mij.”

Nog tot en met 3 november kun je elke vrijdag, zaterdag, zondag en maandag naar Frank Raes’ fototentoonstelling ‘Way of Light’ in de Lauren Van Middelem Gallery in Knokke (Zeedijk 633, Knokke-Heist).