Ontbijtbabbel met Sabine De Vos: “Het hele politieke bestel mag voor mij op de schop”

De meeste mensen hebben twee levens nodig om aan een loopbaan te geraken als die van Sabine De Vos: leerkracht Japans, radiopresentatrice, omroepster, tv-icoon, reporter, schrijfster, stemacteur, goede doelambassadrice, … Het lijstje is even indrukwekkend als oneindig. En nog steeds, op haar 57ste, barst De Vos van ambitie.

Hoe zou het nog zijn met Sabine De Vos? Uitstekend, zo blijkt, al is ze net herstellende van een griepje, vertelt ze aan de ontbijttafel in haar zonnige herfsttuin. Het deert niet; Sabine oogt opgewekt en praat enthousiast over haar bezigheden: haar geliefde taak als opperambassadrice van vzw Cunina, haar interesse in cultuur en haar teleurstelling in die politiek. Maar eerst wil ik van haar weten …

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“De zondag is voor mij nog een echte zondag: een andere dag dan de zes andere. Idealiter slaap ik uit, maak ik een heerlijke wandeling, ga ik verse pistolets kopen en brunch ik uitgebreid met mijn kroost en iedereen die komt binnenwaaien. Ik associeer de zondag ook met cultuur: een bezoek aan een expo, een leuke galerij, een mooi museum. Cultuur is iets voor elke dag, maar toch nog extra op zondag.”

Met wie zou jij graag een zondag doorbrengen?

“Behalve met familie en vrienden, ook met Sophie Vangheel van ngo Cunina. Je moet weten dat ik al sinds de start van Cunina, meer dan dertig jaar geleden, ambassadrice ben, in tijden waarin zo’n peter- of meterschap echt nog geen schering en inslag was. In die drie decennia zijn Sophie en ik zeer close geworden. Zij en haar familie voelen aan als een tweede familie, we vieren altijd Kerstmis samen. Ze heeft mijn kinderen weten geboren worden en ik haar kleinkinderen. We delen dus meer dan onze zin voor rechtvaardigheid en hoop, twee kernwaarden voor Cunina. Het is potverdorie een straffe madam! Begin juli waren we nog samen in Oeganda voor Cunina.”

Waar bezondig jij je aan?

“Ik ben een behoorlijke slechte katholiek, om niet te zeggen een volslagen atheïst. Zondes zijn dus niet aan mij besteed. Zolang je respectvol en vriendelijk bent, je best doet en niemand kwetst, bestaan er volgens mij weinig zondes. Een zonde is echt een katholiek concept waar ik een hartstochtelijke hekel aan heb. De Kerk zelf lijkt me koploper in zware zondes, van het soort waarvoor biechten of aflaten kopen niet helpt.”

Nochtans ben je toch zelf een moderne Jezusfiguur, strijdend tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid.

“Geen Jezus en al zeker geen Maria: ik geloof zo niet in de onbevlekte ontvangenis. (lacht) Ik snap gewoon niet hoe mensen kunnen leven met zichzelf terwijl ze zich verrijken op de kap van anderen. Hoe ze baden in gouden badkuipen terwijl de rest van de bevolking op straat sterft. En die ongelijkheid blijft maar groeien. Zoveel mensen op deze planeet worden uitgebuit, zodat wij bijvoorbeeld smartphones hebben en met elektrische auto’s kunnen rijden. Die oneerlijkheid, daar kan ik niet tegen. En ik probeer daar een klein steentje toe bij te dragen via Cunina. We helpen kansarme kinderen in zeven ontwikkelingslanden aan een diploma middelbaar onderwijs, met als doel dat ze hun leven en toekomst in hun eigen land kunnen uitbouwen, in plaats van massaal heil te zoeken in het Westen. Want het begint allemaal bij onderwijs. Kennis is macht. Ondertussen hebben we al meer dan 17.000 kinderen geholpen. Het is dus geen druppel op een hete plaat, eerder een goedgevuld zwembad. En dan moet je weten dat we geen euro subsidie krijgen.”

“Reizen is voor mij, net als cultuur en literatuur, balsem voor de ziel”

Je blijft dus hoopvol in een wereld vol oorlogen en conflicten.

“Ik zie overal warmte. Er zijn Cunina-peters en meters die in het weekend nog een extra job uitoefenen om die 35 euro per maand te kunnen betalen, het bedrag om een kind in onze partnerlanden naar school te laten gaan. Natuurlijk kan ik ook moedeloos worden van wat er in de wereld gebeurt, maar als we toegeven aan fatalisme, komt er nooit beterschap. Het is een bewuste levenshouding om optimistisch, positief en hoopvol te zijn.”

Vandaag zijn het lokale en provinciale verkiezingen. Hoe kijk jij als ex-politica naar de politiek?

“Ik ben daar redelijk radicaal in: wat mij betreft mag het hele politieke bestel op de schop. Partijpolitiek is simpelweg niet meer van deze tijden. De meeste mensen die ik ken hebben geen kleur: niet rood, niet geel, niet zwart. Politiek zou door mensen voor mensen moeten zijn, niet door partijen voor mensen. Want partijen werken elkaar alleen maar tegen. Kijk naar het Vlaamse regeerakkoord: alle betrokken partijen krijgen wat lekkers, maar de broodnodige grote hervormingen zijn nergens terug te vinden en de burger verliest.”

Even iets anders: ik las begin dit jaar een uitspraak van je in Dag Allemaal dat je droomt van een terugkeer naar tv.

“Ik was niet zo gelukkig met die titel want ik ‘droom’ niet van een terugkeer, maar als er ooit een leuk voorstel zou komen, zeker ook van de radio, mijn eerste medialiefde, dan zeg ik daar niet automatisch nee tegen. Twintig jaar geleden heb ik twee keer kanker overleefd en mijn mediacarrière is daar – in tegenstelling tot ikzelf – nooit helemaal van hersteld. Programmamakers durfden geen risico meer te nemen met mij, hoorde ik via-via. Jammer, want de goesting is er wel altijd geweest. Door De Droomfabriek werd ik misschien ook wel in een vakje gestopt waar ik niet helemaal in paste, hoe leuk het ook was. Ik ben minder het type shiny floor-presentatrice dan een schrijver/journalist die human interestverhalen wil vertellen. Verhalen die je nu vaak op het scherm ziet, maar waar er twintig jaar geleden minder plaats voor was.”

Je hebt wel de hele wereld gezien: gewerkt in Spanje en Israël, gestudeerd in Taiwan, met de rugzak door China getrokken, … Is reizen nog steeds zo’n passie?

“Ik kan er enorm van genieten thuis te zijn, maar ik heb als nieuwsgierige mens de verrijking die reizen biedt echt nodig. Reizen is voor mij, net als cultuur en literatuur, balsem voor de ziel. En ik heb nog heel wat af te vinken: Machu Picchu, met een luchtballon over de tempelvallei van Myanmar, de Andaman-eilanden en de Filipijnen om te duiken. Er staat dus nog genoeg op de bucket list.”

Meer info over ngo Cunina en Sabine De Vos vind je op cunina.org en sabinedevos.com