The Bony King Of Nowhere doorbreekt writer’s block met ‘Everybody Knows’

Met ‘Silent Days’ zweette Bram Vanparys niet alleen een relatiebreuk uit, het leverde ook een regelrechte klassieker op. Perfectionisme en twijfels over wat de volgende plaat moest worden, zorgden voor verlamming, en zo duurde het vijf jaar vooraleer er nieuwe muziek was.

‘Silent Day’ werd alom onthaald als een wereldplaat. Weegt dat als een molensteen om de hals als je dan verder moet?

“Ja, want ook voor mij voelde dat album als een meesterwerkje. Het werd de maatstaf waartegen de opvolger zou worden gehouden, dus ik wist al heel snel dat het iets anders moest worden. Het had geen zin om een doorslagje te schrijven, dat zou nooit even goed zijn, en het voelde ook alsof dat Silent Days oneer zou aandoen. Ik moést een nieuwe weg inslaan, anders kon ik het voor mezelf niet verantwoorden om nog een plaat te maken.”

En zo heb je op een bepaald moment jezelf in een doodlopende straat gemanoeuvreerd: een writer’s block.

“Ik was veel te hard altijd maar dezelfde akkoorden aan het gebruiken, dezelfde grepen op de gitaar, waardoor de nummers die ik schreef net zo goed op Silent Days konden staan. En dat mocht niet. Het werd iets geforceerd: ik probeerde me uit alle macht af te zetten tegen iets waartegen ik me niet wilde afzetten. Maar soms moet dat, als je jezelf uit je gewoontes wil losweken.”

Terwijl je bij het schrijven van ‘Silent Days’ net voor het eerst had ontdekt dat je je buikgevoel moest durven volgen. Nu stel je dat idee dus alweer in vraag.

“Ik vrees dat het een beetje de motor van mijn carrière is, dat telkens weer in vraag stellen, niet berusten in een formule. Ik voel heel veel weerstand als ik iets moet doen wat ik al gedaan heb. Dan verlies ik meteen mijn interesse en motivatie. Ik moet het voor mezelf leuk, interessant en spannend houden, en dus zoeken naar andere wegen.”

Hoe ben je door die blokkering gebroken?

“Ik ben veel gaan switchen tussen gitaar en piano, schreef ook een nummer op een synthesizer, wat nieuw was voor me. Door me ook tekstueel ergens anders op te richten – een break-upplaat als Silent Days kun je ook maar één keer schrijven – begon het zo nieuwe richtingen op te gaan.”

Je richt je blik deze keer heel erg naar buiten. Ben jij iemand die het nieuws volgt?

“In vlagen. Soms lukt het me ook niet meer om te volgen, omdat het mij allemaal somber maakt, maar ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de maatschappij. Het vroeg gewoon tijd om de juiste woordenschat te vinden, en de gepaste muzikale omkadering, om het daar over te hebben zonder dat het met het vingertje klonk. Want ik wil niets of niemand veroordelen, ik wil de dingen met een neutrale blik weergeven. Het is aan de luisteraar om zich er al dan niet in te herkennen.”

In het titelnummer zing je ‘The world is listening, a gathering storm. And the sky is almost closing in’. Wat zie je komen?

“Dat is misschien wel het meest metaforische nummer op de plaat. Ik heb het geschreven toen Rusland Oekraïne binnenviel, vandaag is het met Gaza misschien nog actueler. Het gaat me om de manier waarop we vandaag oorlog voeren, hoe de wereld daarmee omgaat, en dan bedoel ik staatshoofden, regeringsleiders, maar ook bedrijven. Het is een cynisch kluwen van economische belangen geworden, waarbij iedereen er baat bij heeft om elkaar tevreden te houden. En dus kijken we gewoon toe hoe burgers worden afgeslacht. Die machteloosheid wilde ik vatten.” (mavs)

‘Everybody Knows’ nu uit op Unday.