Tourist LeMC: “Ik ben altijd wel een beetje een fatalist geweest”

Toen zijn producer tegen hem zei dat hij zijn muziek kotsbeu was, gooide Tourist LeMC het over een andere boeg. Het resultaat: de uitstekende plaat ‘Alles Onder Controle’, waarop Johannes Faes – voor wie vergeten was dat LeMC nog een andere naam heeft – gehoor geeft aan zijn meer fatalistische kant.

Toen ik Antwerpen vorig jaar inruilde voor ‘de groene rand rond ’t Stad’, was ik blijkbaar niet de enige. Ook Tourist LeMC – toch voor eeuwig verbonden aan Antwerpen – verhuisde weg van zijn stad, en zo zitten we plots in De Vogelenzang in ’s Gravenwezel – een brasserie die blijkbaar gefrequenteerd wordt door heel wat voetballers van Royal Antwerp FC – aan de ontbijttafel. “Ik ben heel content hier in het groen. De stad is dichtbij genoeg om me nog in Antwerpen te voelen, terwijl ik hier de rust vind die ik zocht. Als ik hier ga lopen, kom ik al eens een hertje tegen. Of een vos die mijn kippen pakt, want dat is ook recent gebeurd. En zo’n vos pakt niet één kip; allemaal moesten ze eraan geloven.”

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Die begint met een trip naar de bakker en de hoop dat er geen dertig man in de rij staat. Ik schrik soms wel eens van hoe lang mensen willen aanschuiven voor verse pistolets. Maar ik maak mijn vrouwke en klein mannen graag content met een goed brood en iets zoets. Daarna doen we een activiteit met het gezin. Of ik rommel wat in de tuin. En als Antwerp speelt, probeer ik naar de voetbal te gaan.”

Je bent uit Antwerpen verhuisd, maar je hebt nog geen spijt?

“Nee, absoluut niet. In het begin voelde het wel nog wat raar aan, maar eigenlijk wordt hier in de groene rand rond Antwerpen meer plat Antwerps gesproken dan in de stad zelf. Maar ga nog een dorp verder en mensen praten al Kempisch. Daar trok ik de grens.”

“Als de muziek ooit op een laag pitje staat, trek ik mijn werkhandschoenen weer aan”

Tijd voor de biechtstoel: waar bezondig je je aan?

“Ik ben een redelijk gematigde mens. Ik heb ergens gelezen dat je maar x-aantal risico’s in je leven op hetzelfde moment aankunt. Of je thuissituatie is heel stabiel en je kunt dan zot doen in je job, of andersom. Op alle vlakken zot doen, zou dom zijn. Ik kies dus voor een stabiele thuissituatie en voor een zo strak mogelijk leven: geen drank, geen drugs. Ik ken mezelf ondertussen ook wel: ik ben 40 geworden en weet dat ik niet te zot moet doen. Mijn lichaam en hoofd zouden dat niet aankunnen.”

Je hebt recent een nieuw album gelanceerd, je vijfde plaat inmiddels, en je slaat daarmee een nieuwe weg in: minder prekerig, minder idealistisch. Wat is er gebeurd?

“Ik had een aantal demo’s gemaakt in mijn vertrouwde stijl, toen mijn producer plots zei: ‘Johannes, ik ben uw muziek stilaan kotsbeu, ik heb dit al eerder gehoord’. Hij had gelijk, ik moest iets anders doen, ook om mezelf te blijven prikkelen. Op de vorige vier albums was ik meer de ‘preacher’, de alwetende verteller met de verheven norm. Deze keer heb ik meer gehoor gegeven aan mijn fatalistische kant. Ik durf de nuance al eens achterwege te laten; de struiken mogen wat meer doornen hebben. Dat opende deuren naar een nieuwe wereld. Ik compenseer dezelfde zware thema’s nu met ironie en cynisme. Het lichtje aan het einde van de tunnel heb ik uit mijn muziek gelaten. Niet omdat de wereld een engere plek geworden is, wel omdat ik altijd een beetje een fatalist ben geweest.”

Je debuutalbum dateert van 2010, vijftien jaar geleden dus. Hebben de schijnwerpers je op die vijftien jaar tijd veranderd?

“Je verandert sowieso, met of zonder schijnwerpers, op zulke lange tijd, maar het feit dat je een bekende kop hebt, heeft uiteraard invloed op mij en hoe ik mij gedraag naar mijn omgeving. Omdat die omgeving mij op een andere manier benadert. Mensen zijn welwillender, staan sneller open voor een gesprek, ze zijn vriendelijker.”

Had jij toen, in 2010, durven dromen van die bekendheid, van MIA’s en gouden platen?

“Nee, nooit. Ik heb nooit boordevol ambitie gezeten omdat ik niet wist wat de mogelijkheden waren. Ik fietste regelmatig langs het Sportpaleis, maar dacht nooit: daar ga ik ooit staan. Ik wilde enkel muziek maken, en hoe meer mensen mijn muziek zouden horen, hoe beter. Verder was ik beperkt in mijn fantasie, ik durfde niet groots dromen. Maar ik kende toen ook niks van de muziekbusiness. Ondertussen weet ik heel goed hoe alles marcheert, van de platenmaatschappij tot tv-werk. Ik heb heel wat kansen gekregen dankzij mijn muziek.”

Maak je je wel eens zorgen over je toekomst? Het wordt er niet gemakkelijker op als muzikant om te overleven.

“Ik zit gelukkig op dat niveau als artiest waar ik mindere periodes kan overbruggen dankzij de drukkere periodes. Maar ik zie natuurlijk ook dat de muzieksector onder druk staat door streamingplatformen. Bij elk album wordt het weer wat spannender: krijg je je plaat nog aan de man? Ook zie ik muziekfestivals verdwijnen of soms een jaar overslaan omdat het voor hen ook moeilijk wordt om te overleven. Dat baart me eerder zorgen. Maar het voordeel aan mij is dat ik altijd gewerkt heb; ik ben daar niet vies van. Als muziek ooit echt op een laag pitje staat, trek ik mijn werkhandschoenen weer aan.”

Hoe zit het met je tv-werk? Je werd een paar jaar geleden coach in ‘The Voice van Vlaanderen’, je maakte vorig jaar de voetbaldocu ‘De Harde Kern’, …

“Door te scoren met muziek, krijg je ook een platform in de tv-wereld. En dat is heel fijn. Ik mag ook dat deel van mijn persoonlijkheid laten zien. En als ik nog eens een juist format tegenkom, zeg ik met alle plezier ja, maar voorlopig staat er geen nieuw tv-werk op de planning.”

‘Alles Onder Controle’, het vijfde album van Tourist LeMC, is sinds midden maart uit bij Universal.