Actrice en regisseur Veerle Baetens: “Ik kan hard zijn voor mijn naasten”

Het heeft haar zeven jaar van haar leven gekost, maar het was de moeite waard. Want de verfilming van ‘Het smelt’ – de bestseller van Lize Spit – door Veerle Baetens is een pareltje. “De opluchting is groot. En nu maar hopen dat de film gesmaakt wordt door het grote publiek.”

Onverfilmbaar, zei men over Het smelt van Lize Spit. Maar kijk, vanaf aanstaande woensdag loopt de verfilming van de beklijvende bestseller in de bioscoopzalen. Regisseur Veerle Baetens, die met Het smelt haar eerste langspeelfilm aflevert, gelooft gelukkig niet in ‘onmogelijk’. Maar voordat ik met haar over de film spreek, is er eerst koffie. Sloten koffie. Gevolgd door een zondagse vraag.

Hoe ziet jouw zondagochtendroutine eruit?

“Goh, ik denk niet dat ik een routine heb op zondagochtend. Het liefst slaap ik uit, staan er pistolets klaar en raakt het huis gevuld met klassieke muziek. Een beetje zoals bij mijn ouders vroeger. Occasioneel waag ik me aan yoga op zondagochtend. Verder is er weinig vaste routine. Of wacht, ik laat ’s morgens altijd de konijnen en katten buiten en geef hen dan eten.”

Tijd voor de zondagse biecht. Waar bezondig jij je aan?

“Ik ben redelijk vrij van zondes, denk ik. Al zou ik wel graag stoppen met zoveel koffie te drinken. Maar is dat een zonde? Misschien dit dan: ik kan wel streng en hard zijn voor mijn naasten, strenger en harder dan voor anderen. Spijtig genoeg.”

Je hebt net samen met je dochter Billie (14) ‘Come Back’ ingeblikt. De eerste keer dat jullie samen speelden in een film. Was je streng voor haar?

“Het was vooral een superervaring, ook al was het niet zo makkelijk door mijn verschillende rollen: die van tegenspeelster in de film en die van moeder. Het was dus wel een zoektocht. Mijn dochter wilde bijvoorbeeld vlak voor een scène nog wat plezier maken met haar moeder, terwijl ik mij wou concentreren. Ik zat dus soms in een lastige positie. Maar natuurlijk was het ook heel fijn. Er is nu een document van ons samen, dat meer is dan een paar foto’s, en dat onze band illustreert. Bovendien was ik ook heel trots. Billie speelde met een grote naturel.”

Over naar die andere film van je. ‘Het smelt’ komt nu eindelijk uit. Opgelucht?

“Ja, absoluut! Nu kan ik alleen maar hopen dat het publiek eruit haalt wat ik erin heb proberen te steken. Zeven jaar lang ben ik hiermee bezig geweest. Het was al die tijd mijn kind, maar nu het in de zalen komt is het een product geworden. En dat product moet verkopen. Dus er staat wel wat druk op.”

Zeven jaar is een bijzonder lange tijd. Waarom duurde het zo lang?

“Het script maken was heel heftig; dat heeft ons vijf jaar gekost. Daar had ik me achteraf bekeken toch een beetje aan mispakt. Vijf jaar lang zat ik elke dag met dat script in mijn hoofd. Daarna liep het een stuk vlotter. Ik voelde me als regisseur helemaal op mijn plek. Ik wist goed waar ik mee bezig was en waar ik naartoe wilde. In de montage kwamen dan dezelfde frustraties als bij het schrijven terug: proberen, weggooien, andere wegen inslaan. Ik ben heel dankbaar dat ik al die tijd gekregen heb en dat ik de juiste mensen naast me had zitten. Dat was essentieel om deze film te kunnen maken.”

Ik wil goeie dingen maken. En of dat nu in Vlaanderen of in Frankrijk is, maakt niks uit”

Ben je tevreden met het resultaat?

“Ja, ik ben content. Ik spreek deze woorden nooit zo snel uit, maar ik vind het resultaat absoluut geslaagd. Het gaat pijn doen als andere mensen dat niet vinden. Want dit is mijn kindje.”

Smaakt dit naar meer of heb je nu nood aan rust?

“Ik wil meer! Ik hou wel van zulke lange projecten. En ik ben ook alweer aan de slag met een nieuw project, een verfilming van een Engelstalig toneelstuk. In november begin ik eraan te schrijven. Dan vlieg ik er weer in met mijn coscenarist Maarten Loix. Of ik niet op adem moet komen? Goh, dit is behalve mijn job ook mijn hobby. Ik geniet daarvan, van het ontwikkelen van personages en verhaallijnen.”

We zouden het haast vergeten, maar je bent natuurlijk ook actrice. Dat blijf je doen?

“Uiteraard. Ik moet ook nog mijn rekeningen betalen, en als actrice is het toch net iets fijner verdienen. Geloof me: een scenario schrijven brengt haast niks op. En als je zeven jaar aan één film werkt, verdien je ook niet veel. (lacht) Maar ik hou vooral van de afwisseling. Het doet me deugd om in de huid van een personage te kruipen. Ik heb net de opnames van de film Come Back afgerond, begin binnenkort een kortfilm te draaien en speel in april volgend jaar in een buitenlandse serie.”

Doe je ook nog Vlaamse televisie? Of is Vlaamse tv te klein geworden?

“Zeker niet, maar momenteel heb ik geen vooruitzichten op een rol in een Vlaamse reeks. Mijn geluk is dat mijn palet van keuzes groter is doordat ik ook in Frankrijk werk. Ik kijk eerst en vooral naar het script, de tegenspelers, de productie en de crew. Ik wil goeie dingen maken. En of dat nu in Vlaanderen of in Frankrijk is, maakt niks uit.”

Maar nu eerst met ‘Het smelt’ naar de Oscars?

“Nee, we zijn het helaas niet geworden. We zijn voor de commissie gepasseerd, maar ze hebben gekozen voor Augure van Baloji. Of ik graag met Het smelt naar Amerika was gegaan? Ja tuurlijk, maar ik weet hoe zwaar het is. Ik heb het al eens meegemaakt en dan nog maar als actrice. Als regisseur is het daar keihard lobbyen, wat ik zeker met veel liefde voor mijn film gedaan zou hebben.”

‘Het smelt’, vanaf woensdag in de bioscoop.