Gregory Porter mag met zijn diepe stem opnieuw Gent Jazz begeesteren:“Mijn songs zijn universeel, daarom werken ze in elke setting”

Voor de derde keer al mag Gregory Porter straks het mooie weer maken op Gent Jazz. Stevig geparkeerd op het kruispunt van jazz, blues en soul wil de man met de mooie diepe stem er opnieuw een belevenis van maken. “Ik kijk er naar uit om eens van het podium gejouwd te worden.”

“Ha Gent, ik blijf mensen maar vertellen dat ik er liever langer was gebleven. Alleen al door die straten lopen, langs die prachtige grachten, het lekkere eten… en dan een heerlijk moment op het podium. Van het festival herinner ik me vooral de goeie vibes, het voelde als een muziekdorp.”

U speelt op veel plaatsen, van Glastonbury trekt u naar jazzfestivals, om vervolgens in een concertzaal op te treden. ‘Ik kan overal spelen’, zegt u daarover, maar past u daarvoor uw set aan, of werkt die gewoon in elke omgeving?

“Ik denk dat dat een beetje werkt als een schakelaar in de hersenen. Als mensen voor me rechtstaan, met goesting om te dansen, dan zorgt dat er vanzelf voor dat ik een noot soms hoger, langer of sterker zing, waardoor de muziek lichtjes anders aankomt. En in een intieme club, waar het geluid wat meer gecontroleerd wordt, is meer subtiliteit mogelijk. Zo gaat het meestal bij een indoorconcert, en als het dan buiten is dan kan er wat meer kracht gezet worden. Geen van beiden is me onaangenaam, geen van beide voelt alsof ik dan iets tekort kom. Het is gewoon een andere omgeving, maar je raakt wel iets essentieels aan over mijn set. Ik denk dat mijn liedjes universeel zijn, en dat ik daarom overal word gevraagd. Zelfs al heb ik mezelf altijd jazzartiest gevoeld.”

Weet u nog wanneer u zich realiseerde dat u een goede stem had, en daar iets mee kon wat anderen misschien niet konden?

“Ik heb uren alleen voor mezelf gezongen, maar het besef dat ik iets speciaals had, kwam pas toen ik voor een echt publiek stond. En dan heb ik het niet over mijn eigen familie – of zelfs mijn vertrouwde kerkleden – omdat die je sowieso veel te gunstig gezind zijn. Het was toen ik voelde dat ik mensen voor me moest winnen die me niet kenden, en die het misschien niet beviel wat ik liet horen. Toen ik aan het einde van mijn studies zo’n onpartijdig publiek opzocht, het risico liep dat ze me uitjouwden, voelde ik dat ik misschien wel een carrière kon opbouwen.”

Is het vaak gebeurd dat u op boegeroep stootte?

“Enkel als ik het podium vroegtijdig moest verlaten, of een avondklok ervoor zorgde dat ik korter kon zingen dan zij aannamen. Dat is een goed teken, maar kijk, ik heb nog tijd in het leven. Ik kijk er naar uit om ooit eens van het podium gegooid te worden.”

U heeft desondanks lang moeten wachten op de grote doorbraak. Die kwam er pas op uw 39ste. Hoe heeft u al die tijd het geloof in uzelf levend gehouden?

“Twee dingen. Eerst en vooral hoe mijn moeder me voor ze op mijn 21ste overleed op het hart drukte dat ik mijn muziek niet mocht vergeten. ‘Het is het beste wat je doet’, zei ze. Dat voelde alsof ze me een vrijbrief gaf om door te gaan, of het me nu succes of armoede zou bezorgen. Het tweede waren de aanmoedigingen van elk klein beetje publiek waar ik al die jaren voor stond. Soms stelden ze me vragen van een stellige zekerheid als ‘wanneer tour je in Italië? ‘Of Frankrijk?’ Soms waren dat maar weinig mensen, maar ik bleef door de jaren heen dezelfde vraag horen. Ik heb het al eens gezegd, maar soms denk ik het zo moest lopen. Het was een lange reis, maar dat zorgt er voor dat ik dus te dankbaarder ben nu ik voor grote massa’s mag spelen.”

U probeert altijd optimistisch in het leven te staan, en benadrukt ook vaak het belang van positief denken. Lukt u dat altijd? Het is uiteindelijk een zware opdracht om dat altijd vol te houden als het leven je niet in het gezicht lacht.

“Oh maar natuurlijk is dat zo. Als ik je dat optimisme voorhoud, is dat als een aanmoediging tegenover pijn en verdriet. Het is een terugvechten, met positivisme als wapen: de liefde gaat dood, maar ik laat het niet zo zijn. Nummers als Liquid Spirit, Revival of When Love Was King zijn eigenlijk een strijd op leven en dood met het kwade, met negatieve krachten. Het zijn aanmaningen om te blijven geloven. Het zijn ook herinneringen aan mezelf dat ik niet mag opgeven. In de donkerste momenten van mijn leven, zoals de dood van mijn broer aan de gevolgen van COVID, luister ik naar mijn eigen bemoedigende songs. Ik had mijn eigen woorden nodig, die ik voor anderen had geschreven, om recht te krabbelen.”

Gregory Porter staat op 5 juli op Gent Jazz.