Ontbijtbabbel met muzikant Guy Swinnen: “Ik heb heel veel geluk gehad in mijn carrière”

Corona, rotweer, het zit de Vlaamse muzikanten in de zomer van 2021 voorlopig niet mee. Toch stond Guy Swinnen afgelopen week haast elke avond op het podium. “Ik heb het eigenlijk vrij druk. Na anderhalf jaar stilzitten, mag ik nu dus niet klagen.”

In het heerlijk eclectische koffiesalon Mathilde in Tessenderlo – waar er meer dan vijf soorten zelfgemaakte taart op de kaart staan, je bent hier nu eenmaal in Limburg – wacht muzikant Guy Swinnen me op. De avond ervoor stond hij nog op de planken van het Parkies-festival in De Haan, maar moe oogt hij niet. “Dit was mijn eerste Parkies-optreden van deze zomer. In totaal doe ik er vijf. Het publiek was heel enthousiast, hoewel je de impact van corona wel voelt. De mensen zitten op een stoeltje, in bubbels. Je hebt dan als band wat minder interactie met het publiek, maar het is coronaproof en heel gezellig. Na ons bisnummer voelde ik het enthousiasme. Na anderhalf jaar corona-ellende doet dat wel deugd.”

Hoe ben jij die periode eigenlijk doorgekomen? Vol frustratie?

Nee, integendeel. Ik heb die periode, zeker het begin ervan, gebruikt om mezelf volledig te resetten. Ik was al bijna tien jaar niet meer op vakantie geweest en nu had ik plots vakantie in eigen huis. Alle telefoontjes en e-mails vielen weg, wat op dat moment heel aangenaam was. Ik ben namelijk vrij slecht georganiseerd en kan soms een paniekaanval krijgen wanneer ik een bepaalde naam op mijn gsm zie staan. Omdat ik dan besef dat ik weer eens iets vergeten ben. ( lacht ) Maar nu had ik plots niks te doen, ik kon rustig met mijn hond in het bos gaan wandelen en bedenken wat ik die dag ging doen. Heerlijk! Het voelde een beetje aan als mijn prépensioen. ( lacht ) Ik heb dan maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om aan nieuwe nummers te werken. Nu liggen er veertien klaar en daarmee wil ik tegen volgende lente een onvervalst rockalbum maken. Dat is natuurlijk een zeer ouderwets idee, een rockalbum in deze tijden, maar in de rock liggen nu eenmaal mijn roots.

Toen corona uitbrak, ging je net toeren. Pik je de draad nu gewoon weer op?

Ik had anderhalf jaar geleden zelfs twee tournees op de planning staan. Eentje in jeugdhuizen en kleinere zaaltjes, de tweede – The Essential Tour – met de Guy Swinnen Band in de culturele centra. De meeste van die optredens zijn gewoon afgelast nadat ze al een paar keer uitgesteld waren. Toch blijven er wel wat shows in mijn agenda staan. Ik toer ook met Dylan 80 , een eerbetoon aan Bob Dylan die in mei 80 jaar werd. En ik heb nog wat solo-optredens. Alles loopt nu dus door elkaar, wat voor een leuke afwisseling zorgt.

En hoe zit het met The Scabs? Voor corona toerden jullie met ’The Scabs – 40 years’, zelfs nog na de dood van gitarist Willy Willy.

Die tournee hebben we ook afgewerkt. We hebben dan beslist om even een pauze in te lassen. Na al die jaren zijn er nog maar twee bandleden over: Frankie, onze drummer, en ikzelf. We zullen moeten bekijken of het dan nog de moeite loont. Het is misschien raar om met ons tweeën door te gaan. In hoeverre heeft dat nog zin?

Maar ik sluit zeker niks uit, al ligt mijn focus dit en volgend jaar toch eerder bij de Guy Swinnen Band. Met The Scabs zouden we ten vroegste in 2023 iets kunnen organiseren. Ik weet wel dat die band nog leeft bij het publiek. Als ik ergens Hard Times speel, is zelfs de jeugd mee met dat nummer. Daar ben ik dan ook heel fier op, op de vele nummers die we met The Scabs hebben achtergelaten.

Je bent ondertusssen 61. Blik je wel eens terug op je carrière?

Toevallig gaat een van mijn nieuwe nummers in die richting. I took a free ride on the rollercoaster, I skipped the line and I got the girl. Dat zit in de lyrics en zo voel ik het ook aan. Ik heb heel veel geluk gehad in mijn carrière. Eigenlijk was het niet de bedoeling dat ik muzikant zou worden. Ik was graficus van opleiding en werkte in een drukkerij. Als het niet zou lukken met The Scabs, kon ik daar opnieuw terecht, zo had ik destijds bedacht. Ondertussen ben ik 61 en leef ik nog altijd van mijn muziek. Soms heb ik het gevoel dat ik wel wat valsgespeeld heb, omdat ik geen enkele vorm van muzikale opleiding heb en niet de meest getalenteerde gitarist ben. Ik had geluk met mijn opvallende rockstem. Daardoor kan ik overleven en word ik nog steeds veel gevraagd. En ik blijf er ook van genieten. Als je op de Parkies bijvoorbeeld naar de Guy Swinnen Band komt kijken, zul je vier mensen zien die plezier hebben op dat podium.

Die band is wellicht een pak minder vermoeiend om in toom te houden dan The Scabs, met die vier opvallende figuren.

Met The Scabs hebben we inderdaad onze problemen gekend. Drank- en drugsproblemen ook. Dat is funest voor een band. Je moet verdomd stevig in je schoenen staan om daarmee om te kunnen. Maar ik was daar wel kordaat in. Er zijn optredens geweest waarbij de helft van de band nog beneveld van de nacht ervoor op het podium stond. Daar trok ik de lijn, dat kon voor mij niet. Op het einde was Willy Willy heel dankbaar dat hij nog mocht meespelen. Zijn gitaarspel begon een beetje te lijden onder zijn chemobehandelingen en hij had me meermaals gevraagd of ik hem ging buitensmijten. Ik zei dat ik hem zou blijven steunen tot de laatste snik. En hij heeft tot aan zijn dood kunnen spelen. Op de MIA’s 2019 speelde hij nog een pijnlijk mooie solo, een week later was hij dood.

Wil je Guy Swinnen aan het werk zien? Kom dan naar de Parkies. Meer info op parkies.be. Guy speelt ook in Dylan 80. Info via guyswinnen.com.