Ontbijtbabbel met acteur (en binnenkort weer musicalster) Johan Terryn: “Ik vind het heerlijk om mezelf heruit te vinden”

Vorig jaar in maart veranderde de wereld. Ook die van Johan Terryn, die niet alleen zijn solovoorstelling en musical zag wegvallen, maar ook nog eens zijn vader verloor. “Maar toen gebeurde er iets heel moois”, aldus de acteur. Uit alle ellende puurde Johan een column, een podcast, een boek en een nieuwe theatervoorstelling. “De lockdown gaf me een creatieve boost.”

Op een zonovergoten terras op de Antwerpse Dageraadplaats, waar Johan Terryn zijn jeugd doorbracht en waar hij zich nu waagt aan een pikant Midden-Oosters ontbijt, blikken we vooruit naar 30 juli, de dag waarop de hitmusical MAMMA MIA! weer van start gaat na een pauze van liefst 15 maanden. Johan houdt zijn vingers gekruist. “Ik merk dat ik nog een beetje voorzichtig ben. In maart vorig jaar – na onze première en twee voorstellingen – was het voor ons afgelopen. Oorspronkelijk voor twee weken. Dat werd uiteindelijk anderhalf jaar. Dat we er nu opnieuw aan mogen beginnen, doet wel iets met me.”

Er is dus – eindelijk – weer wat perspectief.

“Ik kijk enorm uit naar de pakweg 50 voorstellingen die we nog mogen spelen. Dat wordt een soort zomerkamp, heel intens dus. Binnenkort starten we de repetities weer op, wat echt wel nodig is, want op dit moment zit die show ergens ver weg in mijn geheugen. Heel die choreografie, dat ritme, die timing… ik kan me nu niet meer voorstellen hoe dat verliep. Toch heb ik er vertrouwen in dat dat snel terugkomt.”

Je had voor ‘MAMMA MIA!’ geen musicalervaring. Is het moeilijk?

“Best wel. Toen ik die musicalacteurs zag, viel mijn mond open van verbazing. Hoe snel zij die danspasjes konden onthouden, hoe makkelijk zij die stukken zongen. Ik heb gelukkig meer een ‘speelrol’, al zing ik ook wel twee solo’s. En daar moet ik me goed op voorbereiden.”

Je lijkt me niet iemand die last heeft van faalangst.

“Ik ben nooit gehinderd geweest door angst. Ik kom uit het improvisatietheater. Dan heb je dus genoeg zelfvertrouwen om zonder tekst voor een publiek te gaan staan. Toch vind ik zo’n rol in een musical wel heel spannend en best eng. Maar in dit vak moet je altijd een beetje zweven tussen overmoed en faalangst. Je moet durven. Toen Stany Crets me voor deze rol vroeg, hoorde ik mezelf meteen ja antwoorden, zonder erover na te denken. Pas later dacht ik: fuck, wat zeg ik nu? Maar ik geloof dat ik zo wel in elkaar zit, ik vind het fijn om uitgedaagd te worden en heerlijk om mezelf heruit te vinden.”

Je palmares oogt behoorlijk eclectisch: je bent acteur, schrijver, radiomaker, regisseur, podcastmaker, stemacteur, presentator, …

“Ik ben vooral een verhalenverteller met heel wat verschillende podia. Ik vind het plezant om een nieuw medium te ontdekken en te onderzoeken. En alles start bij mij vanuit een grote nieuwsgierigheid en enthousiasme. Ik lijd ook wel een beetje aan het Pippi Langkous-syndroom: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. De meeste mensen zijn bezig met het ontwikkelen van hun mogelijkheden, ik was altijd meer aangetrokken tot de ónmogelijkheden. Ik hoef niet per se de beste te zijn in iets, maar ik wil wel veel kunnen.”

Je bent in coronatijden opnieuw in de spotlights gekomen met ‘Het uur blauw’, iets dat als een column begon, maar is uitgegroeid tot een nieuwe theatervoorstelling en boek.

“Klopt. Toen ik vorig jaar al mijn werk verloor door corona, stierf mijn vader. En in die lockdown kon ik mijn verdriet niet delen. Ik mocht mijn broer of zus zelfs niet knuffelen. De enige manier om mijn verdriet daarover te uiten, was via mijn column op Radio 1 (Nieuwe feiten, red.). Daar kwam zoveel reactie op van mensen die in hetzelfde schuitje zaten, en toen ontstond het idee: al die verhalen moesten verteld worden. Dat was het begin van een heel groot project, met een podcast, een boek en een nieuwe voorstelling. Het begon met mijn persoonlijke verhaal, maar het groeide organisch uit tot een rouwproject waarin luisteraars, toeschouwers en lezers zich konden herkennen. In een periode van ontbinding zorgde het voor verbinding. Ik had het in mijn carrière nog niet eerder meegemaakt dat mijn talent plots zo nuttig voelde. De voorstelling heb ik maar vier keer kunnen spelen, vlak voor lockdown 2, maar in het najaar pik ik de draad weer op. Maar nu begrijp je waarom ik net mijn vingers gekruist hield. Ik wil gewoon heel graag weer dat podium op. Met de musical en met mijn eigen voorstelling.”

Tickets & info over ‘MAMMA MIA!’ op www.deepbridge.be . Meer over ‘Het uur blauw’ op www.johanterryn.com .