Ontbijtbabbel met Joris Hessels: “Ik had misschien wat meer moeten genieten”

Een brok warme, intieme, breekbare en heerlijk trage televisie; daarvan heeft Joris Hessels zijn handelsmerk gemaakt. Sinds afgelopen dinsdag verwarmt hij uw flatscreen en woonkamer met een nieuw seizoen van ‘De weekenden’, de mooiste tv-baby die hij ooit baarde.

Van alle BV’s die ik ooit heb geïnterviewd, denk ik dat ik met Joris Hessels de beste vriendjes zou kunnen zijn – al zou ik daarvoor misschien moeten verhuizen naar Gentbrugge. Hessels, die ik dan Joris zou mogen noemen, is niet alleen een warme televisiemaker, maar ook een warme mens. Eentje zonder kapsones, iemand die alleen maar goed wil doen en beseft dat zoiets niet altijd lukt. Een man die barst van het talent, maar dat zelf niet voor de volle honderd procent beseft. We zouden dan samen kunnen ontbijten en praten over onze carrières, onze onzekerheden en ambities, over de schoonheid van het leven en de valkuilen. Maar wacht eens even, dat kan nu ook al…

Je noemde ‘De weekenden’ je mooiste tv-baby. Maar ik las ook dat het na dit seizoen afgelopen is.

“Klopt. Ik voel dat de cirkel van De weekenden na dit derde seizoen rond is. We hebben alles uit het format gehaald dat erin zat, een beetje zoals met Radio Gaga destijds. Ik hoef dus niet noodzakelijk een vierde reeks te maken. Ik ben al heel dankbaar voor dit derde seizoen. Een programma als dit, dat teert op traagheid, staat bijna haaks op de tijden waarin we nu leven. Het tv-landschap evolueert naar snelle hapjes die niet zo diep snijden. In die zin ben ik eerder blij dat ik nog een seizoen heb mogen maken. Het is ook alles geworden wat ik wilde: kwetsbaar en authentiek, intiem en warm. En dit keer gelukkig zonder social distancing. Ik hoop dat de kijkers de ‘weekenders’ zullen omarmen zoals ik dat gedaan heb. Het zijn allemaal mensen die intrigeren en blijven boeien tot op het laatste moment.”

‘De weekenden’, ‘Taxi Joris’, ‘Radio Gaga’, … hebben die programma’s van jou een ander, beter, meer meelevend mens gemaakt?

“De programma’s die ik maak, doen me vertragen. En dat is in mijn drukke leven, in een nieuw samengesteld gezin en een goedgevulde carrière, een absoluut pluspunt. Kijken naar hoe andere mensen hun leven leiden – of soms lijden – geeft zuurstof aan mijn eigen leven. Niet dat ik het recept van een succesvol leven heb gevonden, hoor. We maken er allemaal een potje van, maar het geeft wel troost om te weten dat je niet alleen bent. Het maakt dat ik milder voor mezelf word, al durf ik dat ook wel weer snel te vergeten.”

Je bent 42, in een doorsnee mannenleven is dat net over de helft. Blik je wel eens terug?

“Ja, dat gebeurt automatisch als je kinderen hebt. Dan word je terug gekatapulteerd in de tijd, toen ik diezelfde leeftijd had en op het punt stond keuzes te maken. Er zijn in het leven altijd weer die keuzes: het ene of het andere. En daar sta ik nu wel eens bij stil: wat als ik die andere keuze had gemaakt? Zowel professioneel als privé. Daar kun je over blijven tobben. In ieder geval kan ik terugblikken op een interessant leven. Alleen had ik er misschien wat meer van moeten genieten. Door het feit dat ik alles zo goed wil doen, heb ik me soms vergaloppeerd. Sinds pakweg 2015 heb ik het ene leuke ding na het andere mogen doen, maar daar moet je dan wel bij stilstaan en af en toe de tijd nemen om ervan te genieten.”

Ik vind jou in ieder geval een bijzondere tv-maker, maar ik heb zo de indruk dat je dat zelf niet altijd vindt.

“Zo bijzonder ben ik niet. Al besef ik dat ik mezelf heel vaak wegcijfer; dat mag ik ook weer niet doen. Maar als je me in een ruimte zou zetten met al het talent dat genomineerd is voor De Kastaars! , dan voel ik me nog zo groot (toont tussen duim en wijsvinger hoe groot, red.) . Ik schat mezelf misschien niet zo hoog in, maar ik vind het wel belangrijk wat ik doe en ik maak televisie die ik zelf graag zou zien. Maar in vergelijking met mijn lief, die op de kinderkankerafdeling van een ziekenhuis werkt, stelt mijn job niet zo heel veel voor.”

Over die Kastaars! gesproken, wat vind je ervan dat je geen enkele nominatie in de wacht hebt gesleept? Ik had verwacht dat je er toch bij zou zijn.

“Eerlijk? Ik ben een hele slechte prijzenwinnaar, in die zin dat ik zelden prijzen win. Maar dat vind ik ook niet zo erg. Het is goed dat er nieuwe tv-prijzen in het leven zijn geroepen om de sector in de bloemetjes te zetten. Alleen vind ik het doodjammer dat de genomineerden zo voor de hand liggen. De Mol, The Masked Singer, De Slimste Mens, … Heel entertainend, maar ik mis de kleinere, kwetsbare programma’s, waarbij ik Taxi Joris bijvoorbeeld reken. Ik had misschien wat spannendere categorieën verwacht, wat buitenbeentjes. Dus vind ik het jammer dat ik niet genomineerd ben? Ja. Maar ik ben blij dat Dieter Coppens erbij is. Dieter staat voor mij voor warmte en authenticiteit. Wat hij doet op Eén, doe ik zo’n beetje op Canvas. Ik word ook nog vaak met hem verward. Dan komen mensen op me af en zeggen: ‘Wat jij doet met die jongeren met het Downsyndroom, vinden wij fantastisch’. Vroeger corrigeerde ik hen, tegenwoordig zeg ik ‘dank u’.” (lacht)

‘De weekenden’, elke dinsdagavond om 21.20 uur op Canvas.

De snor

“Ja, die snor. (lacht) Dat was voor een kortfilm in jaren 90-stijl. Ik moest het type ‘zatte nonkel’ spelen. Toen ik hem liet groeien, dacht ik op een gegeven moment dat mijn vriendin nooit meer naast me zou willen liggen in bed. Tot mijn verbazing vond ze het nog tof en zei dat ik er jonger uitzag. Daarom hou ik hem nog even. Het grappige is dat ik er veel op aangesproken word. Mochten al die mensen die een opmerking maken over mijn snor ook naar mijn programma kijken, zou ik een kijkcijferkanon zijn.”

Groenland

“In 2023 staan er heel wat nieuwe projecten op de agenda. Ik ga een nieuw programma maken dat me terug naar Gentbrugge zal leiden. Ik wil ook een tv-programma over de verkiezingen van 2024 maken. En ik speel nu een rol in de opvolger van #LikeMe . Maar het meest extreme is mijn deelname aan De expeditie – Groenland , een realityprogramma voor Play4, waarin acht bekende Vlamingen een trektocht van 160 kilometer door Groenland maken. Toen ze me dat vroegen, heb ik niet lang getwijfeld. Helemaal uit mijn comfortzone, weg van gsm, kinderen, vriendin en verplichtingen. Twaalf dagen onderweg, proberen te overleven. Zoiets zou ik dus nooit uit mezelf doen. Dit voorjaar nog vertrekken we. Heel erg spannend!”