Ontbijtbabbel met Kamagurka en Herr Seele: “Ik haat stand-upcomedians, maar Kama is een heel goeie”

Meer dan drie jaar na de première van ‘The return of the comeback’ – de heerlijk absurde show van Kamagurka en Herr Seele – is het einde van de tournee nog steeds niet in zicht. Sterker nog, de twee boezemvrienden lijken niet eens van plan om er ooit mee te kappen. “Het is de eeuwigdurende try-out, in de sfeer van Bob Dylan’s Never Ending Tour. De show blijft vervellen, waardoor elk optreden weer een uniek gebeuren is.”

Dat mijn interview met Peter van Heirseele, alias Herr Seele, en Luc Zeebroek ofte Kamagurka, ietwat ongebruikelijk zou verlopen, daar kon ik donder op zeggen. Toch begon het allemaal nog veel fouter dan verwacht: met een vertraging van wel drie kwartier dankzij de NMBS. Wat volgde na mijn welgemeende verontschuldigingen, was iets dat je een gesprek zou kunnen noemen, geregeld onderbroken door een absurde overpeinzing, een woordgrapje, een lachsalvo, een tekening, een treitering, een brok snoeverij en een rist hersenscheten die een langgerekte grijns op mijn gezicht toverden en een onnavolgbare chaos op mijn bandopnemertje. Plaats van al dit ongein: de prachtige Brasserie Albert in het Thermae Palace in Oostende, waar Kamagurka en Herr Seele wekelijks vergaderen. Of beter: pingpongen in het absurdisme. “Mag je dat trouwens wel doen met basketsleffers aan”, vraagt Herr Seele zich luidop af. Kamagurka: “Natuurlijk, want absurdisme is topsport van de geest.” Herr Seele schudt het hoofd. “Ik kan daar niet tegen dat hij met witte baskets afkomt zoals Conner Rousseau.” Kama: “Conner de Barbaar ben ik. Conan the Barbarian.” Herr Seele: “Zie je nu wat hij doet? Hij maakt overal een grap van. Hij verbetert mij onophoudelijk. Dat is de tragiek van mijn bestaan.”

Even over jullie voorstelling: is het niet absurd dat jullie die drie jaar na de première nog altijd spelen?

Kamagurka: “Vlak voor covid, begin 2020 dus, hebben we onze show vier of vijf keer gespeeld. Maar plots zaten we dus thuis, anderhalf jaar lang, net zoals iedereen. In die tijd hebben we nog geschaafd aan de show en toen we eindelijk weer het podium op mochten, merkten we dat hij verveld was. En dat doet hij nog steeds. De voorstelling blijft vervellen en veranderen, zonder dat we aan de titel morrelen. Bovendien zit er niks van actualiteit in, waardoor hij altijd overeind zal blijven.”

Herr Seele: “We spelen hem ook met zoveel plezier. Ik beschouw mezelf als de regisseur van de show, …” (wordt meteen onderbroken)

Kamagurka: (verrast) “Het is dan voor het eerst dat ik de regisseur ontmoet.”

Herr Seele: “En ik heb hem laten fermenteren in mijn hoofd, de zwakke kantjes gezocht en aangepast. Eigenlijk doen we dat constant. Want deze show is zoals het leven: altijd in verandering. Waarom zouden we dan een volledig nieuwe show maken? Dit is een meesterwerk van het absurdisme, zonder enige twijfel de beste show ter wereld.”

Voor deze show was er een pauze van wel 16 jaar lang waarin jullie niet samen op het podium stonden. Hoe hebben jullie dat overleefd?

Herr Seele: “We hebben in al die tijd natuurlijk wel gewerkt aan Cowboy Henk. En Kama heeft ook nog met andere mensen opgetreden, hoewel ik dat nooit zo graag heb gezien. Noem het een freudiaanse jaloezie. Luc en ik zijn eigenlijk onvermijdelijk, al voel ik me meer zijn nar. Maar op het podium zijn wij ‘magic’, het móet bij wijze van spreken gebeuren. Al vind ik het soms ook wel tijdverlies; ik schilder liever. Toch heeft het wel iets verslavends, met ons tweeën op pad, samen een pintje drinken en dan het podium op. We kunnen in principe niet zonder elkaar. Ik zou liever zonder hem zijn, maar ik zit eraan vast. Triest eigenlijk.”

Verrassen jullie elkaar nog wel eens op het podium? Jullie werken al 40 jaar samen en kennen elkaar door en door.

Kamagurka: “Op het podium doen wij eigenlijk constant dingen die niet kloppen, waardoor op den duur alles klopt. We kunnen elkaar haast niet meer verrassen. Tenzij hij doodvalt misschien. Maar dat laat zijn pacemaker niet toe.”

Herr Seele: “Ik heb ooit proberen te leven zonder die pacemaker, maar mijn hartslag was toen maar 26 slagen per minuut. Dat gaf seksuele problemen, ik kon hem niet meer overeind krijgen. Wel ging ik nog altijd piano’s verhuizen. Levensgevaarlijk.”

Kamagurka: “Herr Seele heeft me ooit een keer ontzettend verrast op de begrafenis van zijn moeder.”

Herr Seele: “Ik ben dol op begrafenissen. Ik spreek heel graag op begrafenissen, omdat ik dat met grote goesting kan.”

Kamagurka: “Ik kwam te laat aan in de kerk, en mijn oog viel meteen op de gigantisch grote kist. Die had hij zelf gemaakt met hout uit de Brico. Ik dacht even dat er meerdere mensen tegelijkertijd begraven werden. Hij moest dan ook een woordje zeggen, maar hij kon zijn papiertje niet lezen. ‘Heeft er toevallig iemand een bril bij’, vroeg hij, waarop iemand in de kerk zijn bril is gaan afgeven. De kist ging achteraf ook niet makkelijk in de begrafeniswagen. De klep ging niet toe.” (lacht)

Herr Seele: “Kama’s geheugen is geweldig. Als je niks kunt onthouden, zoals ik, ben je gedoemd om altijd te improviseren. Maar hij kan alles onthouden en heeft daarom het potentieel van de stand-upcomedian. Wat ik haat! Stand-upcomedians, I hate the fucking basterds . Maar hij is een heel goeie.”

Op jullie gedeelde palmares staan naast tal van voorstellingen, kunstwerken en expo’s ook een aantal iconische tv-programma’s. Mogen we jullie nog ooit op het kleine scherm verwachten?

Herr Seele: “Ik ben momenteel een studio aan het bouwen om zelf te kunnen opnemen. Ik heb enorm veel rekwisieten, ik hou van podiumbouw. En sketchen en materiaal hebben we in overvloed.”

Kamagurka: “Ik vind het een zeer goed idee om een tv-studio in Oostende te bouwen, waar wij te pas en te onpas kunnen filmen. Wij zouden eigenlijk een flexibele regeling met een tv-zender moeten hebben, die onze content uitzendt zonder dat wij te veel moeten vergaderen, discussiëren en ons aanpassen aan een batterij psychotherapeuten. Zoals ik teken voor Humo, zo zou ik televisie willen maken.”

Herr Seele: “Het is jammer dat de beslissingen bij tv-zenders gemaakt worden door mensen die moeten nadenken over doelgroepen en kijkcijfers. Zo werken wij niet. Wij zijn ons eigen publiek. Ik ben maar een eenvoudige man; als het te moeilijk wordt, begrijp ik het niet meer. Daarom zou ik ook nooit naar een show van Kamagurka gaan. Hij is ook veel te nonchalant voor mijn smaak, met zijn houthakkershemd en jeansbroek. Zo’n cliché. Kama en ik zijn eigenlijk immens verschillend. Ik ben meer de kunstenaar, de Vlaamse primitief, hard werken zonder ideeën. Voor Kama moet alles snel gaan. Zijn ideeën vloeien vanzelf, maar hij is een beetje lui.”

(Kamagurka hangt ondertussen aan de telefoon en maakt zich klaar om te vertrekken)

Wat doe jij op een ideale zondag?

Herr Seele: “Er is voor mij geen verschil tussen een zondag en een andere dag. Ik schilder elke dag. Op zondag breng ik misschien wel een bezoekje aan mijn schoonfamilie. Afgelopen zondag heb ik twee piano’s gekocht. Eentje op een boerderij waar ik getuige was van de geboorte van een kalf. Een pianostemmer beleeft veel. Het is een heel avontuurlijk bestaan. Kama zit enkel aan de tekentafel. Hij heeft mij nodig voor een portie realiteit.”

‘The return of the comeback’, speeldata en tickets via foemp.com.