Kathleen Stas en Kris Geluykens winnen prijs Kinder- & Jeugdjury

Niet één, maar twee overgelukkige winnaars bij de bekendmaking van de eerste prijs van de Kinder– & Jeugdjury voor groep 5. Kate Kriske, het schrijverspseudoniem van Kathleen Stas en Kris Geluykens, won de prijs van de Kinder– & Jeugdjury met Vic Falls Missions: Het offer van de Baobab. “Een grote verrassing”, voor het schrijversduo.

Valerie De Groodt

“Wij waren al enorm trots dat we genomineerd waren”, klinkt het oprecht bij Kathleen Stas. “Het was voor ons al een eer om in de lijst genomineerden te staan, met nationale en internationale schrijvers die tot de gevestigde waarden behoren. We sprongen dan ook een gat in de lucht toen we hoorden dat we ook nog eens gewonnen hadden. Dat het de jonge lezers zélf zijn die ons hebben gekozen, maakt het des te specialer. Dat zijn de mensen die we willen bereiken. Het is dus mooi dat het ons is gelukt”.

Waarom denken Kathleen en Kris dat de jongeren voor Vic Falls Mission: Het offer van de Baobab kozen? “Enerzijds is het een vlot en spannend geschreven spionageverhaal”, vertelt Kris Geluykens. “Daarnaast combineren we het met een originele insteek. In SPAT, de undercoverorganisatie in de reeks Vic Falls Missions, zitten ook personages met een beperking. Zij maken integraal deel uit van het team en worden bewust tijdens operaties ingezet, net omdat ze dingen kunnen die de anderen niet kunnen of die niet van hen verwacht worden.” Kathleen vult verder aan. “In de media wordt vaak belicht wat de moeilijkheden zijn voor mensen met een beperking. Dat wilden wij net niet doen. In onze verhalen zetten we hen in de spotlight en belichten we enkel de kant die hen een voordeel geeft. In onze boeken omarmen we bewust diversiteit op alle vlakken.”

Inspiratie op de Spelen

“Het idee voor deze trilogie is ontstaan tijdens de Olympische Spelen in Londen in 2012”, blikt Kris terug. “Ik pikte daar met mijn zonen enkele wedstrijden atletiek mee. Er werd veel promo gemaakt voor de Paralympics, die we achteraf op televisie volgden. Daar was ik enorm van onder de indruk. Na de TED-talk van de Amerikaanse paralympische atlete Aimee Mullins, was ik helemaal overtuigd om iets met de thematiek te doen. Mensen met een beperking zijn mensen zoals jij en ik, dat is de boodschap die we willen meegeven, verpakt in een spannend verhaal.” Daarnaast geven Kris en Kathleen tussen de lijnen door heel wat extra dingen mee. “Als het verhaal over een kunstroof gaat, geven we heel wat info over kunst mee die kinderen later eventueel kunnen opzoeken. Het staat het verhaal echter nooit in de weg. Toen ik onlangs in een school ging spreken, vond ik het erg leuk om te horen dat ze dat ook effectief hadden gedaan”.

Goede vrienden

Eens het idee er was, moest het ook worden uitgewerkt. Dat besloot Kris niet alleen te doen, maar samen met zijn goede vriendin Kathleen. “Kathleen en ik kennen elkaar al bijna dertig jaar. Zij verslindt boeken en ze leek me dan ook perfect om dit avontuur mee aan te gaan”, lacht Kris. Samen zetten ze zich aan het schrijven, en het derde deel – Vic Falls Missons: Slangenkoorts – werd net voorgesteld. “Samen schrijven komt misschien niet courant voor, maar voor ons werkt het wel”, klinkt het bij Kathleen. “We zijn samen in het diepe gesprongen en dat loopt ongelofelijk goed”. Met Slangenkoorts komt er een einde aan de eerste trilogie, maar dat hoeft zeker niet het einde van de reeks Vic Falls Missions te betekenen. “Elk boek had een verhaal dat volledig werd afgerond, maar daarnaast waren er ook enkele verhaallijnen die we over een paar boeken heen hebben getild”, blikt Kris terug. “Met het derde boek zijn die verhaallijnen afgerond, maar we hebben wel ruimte gelaten voor een vervolg, waarbij we aan een tweede trilogie in de reeks denken.” Kathleen treedt hem hierin enthousiast bij. “Nu gaan we even genieten van het resultaat en dan zien we weer verder. Er borrelen voldoende nieuwe ideeën. Met dit concept kunnen we eindeloos verder”.

Vic Falls Missions: Slangenkoorts, het derde deel in de trilogie, is uit bij Uitgeverij Van Halewyck.

(foto Yves Schepers)