Kylie Minogue trekt in 2020 ondanks alles de dansvloer op: “Disco is waar ik me thuisvoel”

‘Disco’: zo droog spelt Kylie Minogue het uit op de hoes van haar vijftiende plaat. En dansmuziek is het wel degelijk. Na het country-uitje ‘Golden’ mocht het opnieuw uptempo, en dat alles moest ingezongen worden vanuit lockdown was dan maar zo. “Dit was een goeie afleiding van alles wat gebeurde.”

Door Matthieu Vansteenkiste

Kylie is terug en tegelijkertijd nooit weggeweest. Met haar 15de album Disco breekt ze potten. In Groot-Brittannië alleen al verkocht de Australische 55.000 platen in de openingsweek het beste resultaat van 2020 en ze is ook de eerste vrouw ooit die de afgelopen vijf decennia telkens een album op nummer één scoorde. Straf, zeker als je weet dat ze het album in volle lockdown opnam bij haar thuis.

Het voelt alsof jij alvast de soundtrack bij de komende bevrijdingsfeesten hebt geschreven?

Oh dankjewel! Zo voelde het ook al een beetje toen we de plaat tijdens de eerste dagen van de eerste lockdown aan het afwerken waren. Ik kon niet wachten om de mensen waar ik mee samenwerkte eindelijk eens in het echt te zien. Want ik mag dan uren met hen hebben doorgebracht, ik heb géén idee hoe groot ze zijn. Ik ken ze niet als driedimensionale wezens. (lachje) Maar het is nog niet gelukt, we hebben zelfs geen luisterfeestje kunnen organiseren. En ik denk dat dat gevoel ook in Disco is geslopen. Ondanks de feestelijkheid zit er toch een licht gevoel van wanhoop en tristesse in. Maar ja, tegelijk is het inderdaad een plaat vol bevrijding.

Hoe kon je dat gevoel oproepen als je thuis je tracks zat in te zingen?

Ik denk dat het gelukt is omdat we al onder stoom waren gekomen voor we ons moesten opsluiten. Ik heb het me afgevraagd hoor, of ik deze plaat had kunnen maken mocht ik er toen nog aan moeten beginnen. Maar we zaten al op de juiste golf voor Disco , dus we konden daar gewoon op verder surfen. Maar uiteindelijk bleek het ook gewoon een heel goeie afleiding van alles wat er gebeurde. Als we een bijna knettergek nummer als Supernova opnamen, was het alsof we ons in een sprookjeswereld konden terugtrekken.

Een neveneffect van die afstandelijke manier van werken, was dat jij plots je eigen geluidsingenieur moest spelen. Eindelijk one of the boys?

Ja! Ik moest alles juist kunnen opstellen, en dat was al behoorlijk uitdagend. Dat vond ik wel spannend, want het gaf me de kans om bezig te blijven. Maar ik ben vrij zeker dat als je me toen met een camera had kunnen volgen, het meer comedy dan iets anders zou opgeleverd hebben: net niet struikelen over toestellen, niet weten waar ik ze moet inpluggen,… Terwijl er verdorie tal van twaalfjarigen zijn die zonder gedoe muziek opnemen in hun slaapkamer, dus het kon niet bepaald rakettechnologie zijn. (lacht) Maar nu weet ik hoe het moet! De mensen waar ik mee werk vonden het daarom niet onverwacht, want ze weten dat ik best praktisch ingesteld ben, maar het voelt goed om nu mee te kunnen praten.

Dit is niet je eerste discoplaat. Waarom moest deze dan zo nadrukkelijk ‘Disco’ spellen op de hoes?

Mijn band met muziek is nu eenmaal geworteld in de discotijd. Toen ik negen, tien jaar was, was disco overal. Dus de eerste platen die ik zelf grijs heb gedraaid zijn de Donna Summer en ABBA-platen van mijn ouders. En toen we tijdens mijn vorige tour elke avond eindigden met een Studio 54-sectie, was dat elke keer weer mijn hoogtepunt. Want ik ben dan nooit in die legendarische discotheek geweest, het leeft heel hard in de muziek waar ik van hou. Het is daar onlosmakelijk mee verbonden. Ik voelde me thuis in die sfeer.

Je bent niet de enige dit jaar die teruggrijpt naar disco. Ook Dua Lipa, Roísin Murphy en Jessy Ware maakten dit jaar disco-albums.

En die zijn allemaal geweldig. Er moét dus wel iets in de lucht hebben gehangen, want we zijn daar los van elkaar vorig jaar aan begonnen. Het heeft dus in elk geval niets met dit klotejaar te maken, maar eerder iets met de manier waarop popmuziek altijd weer bij oude dingen belandt. Dat onze platen zo goed zijn onthaald, zal wel iets te maken hebben met een drang naar nostalgie en escapisme; dat dan weer wel.

Eigenlijk ben jij voor vrouwen als Dua Lipa en Jessie Ware wat Madonna voor jouw generatie was hé?

Dat voelt raar, want een mens denkt er nooit zo over na dat hij nu bij de ‘ouderen’ hoort, maar het is natuurlijk zo. En op zich is het geweldig dat er jonge artiesten zijn die mijn werk erkennen en dat ook durven uitspreken. Ik ga daar niet over liegen: het is lovely , en ook een beetje normaal. Ik zit hier ook met jou te praten over Donna Summer en anderen die lang voor mij zijn gekomen. Ik ben er dus heel bij mee, want het wil zeggen dat ik ergens toch iets goeds heb gedaan.