Regisseur en MS-patiënt Nathalie Basteyns gaat naar lourdes op zoek naar een mirakel: “Valse hoop is voor mij ook hoop”

Regisseur Nathalie Basteyns zit als MS-patiënt al acht jaar in een rolstoel en heeft het daar helemaal mee gehad. In de zoektocht naar een mirakel trok ze samen met fotografe Lieve Blancquaert en vaste verpleger Gustave Dikumueni naar Lourdes. “Ik nam dat heel serieus, maar het mirakel heeft zich helaas niet voltrokken.”

Nathalie Basteyns kennen we van populaire fictiereeksen als Beau Séjour, Lost Luggage en Clan. Maar deze keer maakt ze een driedelige docureeks over zichzelf. Tien jaar geleden kreeg Nathalie de diagnose van MS (Multiple Sclerose): een ongeneeslijke en chronische ziekte die het centrale zenuwstelsel aantast. Toch droomt ze van een mirakel. In Lourdes, een van de bekendste bedevaartplaatsen ter wereld, zijn al 70 mirakels erkend door de katholieke kerk. En Nathalie wil nummer 71 op haar naam kunnen schrijven. Haar aangrijpende documentaire Mirakel n° 71 begint bij het concrete verhaal van Nathalie, haar ziekte MS en haar hoop op een mirakel, maar trekt dat open tot een zoektocht in de wereld van ons brein, de wetenschap en het geloof. Nathalie ontmoet wetenschappers, gelovigen, ervaringsdeskundigen en sceptici die haar elk vanuit hun expertise helpen met haar zoektocht naar een mirakel.

Hoe is het idee voor deze driedelige docu ontstaan?

“Om eerlijk te zijn: al lachend. Lieve Blancquaert en ik leerden elkaar drie jaar geleden kennen toen we de docu En toen was het stil maakten. We wilden daarna nog graag eens met elkaar werken en Lieve zei voor de grap: misschien moeten we op zoek naar een mirakel voor u. Ik nam dat heel serieus.”

Jullie gingen op roadtrip naar Lourdes. Hoe was dat?

“De reis op zich was zo fijn dat ik er nog vaak heimwee naar heb, maar het mirakel heeft zich spijtig genoeg niet voltrokken. Ik zit nog altijd in die rolstoel. Toch heeft de hele reis me wel wat vooruitgeholpen. Als je in Lourdes al die mensen ziet die het nog erger hebben, dan maakt je dat wel nederig.”

Wat mij opvalt bij het bekijken van de docu: je geloofde écht in dat mirakel en het stoorde je dat andere mensen daar wat sceptischer tegenover stonden.

“Klopt. Als je in een rolstoel zit die je haat, dan geloof je heel veel. Als iemand zou beweren dat ik beter zou worden van drie dagen lang een kat op mijn hoofd te zetten, dan zou ik dat doen. Zo hopeloos word je soms. Ik was dus echt serieus. Ik wou het echt, en met mij heel het team dat meeging. Ik werd er inderdaad soms kwaad van wanneer mensen mij naïef noemden. Ik kon het toch maar proberen, niet? Voor mij persoonlijk is valse hoop ook hoop. Ik zou mezelf voor het hoofd slaan als ik het niet zou geprobeerd hebben. Bovendien heb ik er diepe vriendschappen aan over gehouden, met zowel Lieve, mijn fantastische verpleger Gustave en het hele team.”

Hoe moeilijk was het om tegelijkertijd regisseur en onderwerp te zijn van je documentaire?

“Aanvankelijk dacht ik dat het veel lastiger zou zijn, maar al na de eerste dag was ik het gewend. Ik had trouwens niet gewild dat iemand anders mij zou regisseren. Ik ben een extreme controlefreak.”

Ongetwijfeld is dit het meest persoonlijke project waar je ooit aan gewerkt hebt. Hoe eng is het om dit nu los te laten op het publiek?

“Dat is extreem spannend. Dit is inderdaad mijn meest persoonlijke werk, al hoop ik in de toekomst nog veel te kunnen en mogen maken. Dat houdt mijn vlammetje gaande. Het werk leidt me af van al de pijn. Ondertussen ben ik zeker dat ik met Mirakel n° 71 heel wat mensen kan raken en kan aanzetten tot hoop en dromen.”

Hoe zie jij de toekomst nog?

“Gigantisch hoopvol. Wie weet komt het mirakel wel met wat vertraging.”

Mirakel n° 71, de komende drie dinsdagavonden om 21.20 uur op Canvas.