Ontbijtbabbel met actrice Natali Broods: “Ik heb heel lang een hekel gehad aan zondagen”

Sinds afgelopen maandag krijgen abonnees van Streamz een portie Vlaamse topfictie voorgeschoteld, pittig gekruid door topactrice Natali Broods. Déjà-Vu is uniek in zijn soort omdat de reeks op een vernieuwende manier genres als drama en sciencefiction verweeft. “Hoewel ik het nog steeds moeilijk vind om naar mezelf te kijken, bleef ik ‘bingen’. Dat pleit voor het scenario en de regie.”

Met een achternaam als die van Natali behoorde een florissante bakkerscarrière zonder twijfel tot de mogelijkheden. Maar laten we toch maar tevreden zijn dat de goedlachse Antwerpse voor het acteervak koos. In de fictiereeks Déjà-Vu speelt ze opnieuw de pannen van het dak als Florence, een carrièrevrouw wier dochter onverwacht overlijdt, waarna Florence de kans krijgt om terug te reizen in de tijd om een aantal zaken ongedaan te maken. “Op het einde van de reeks vraag je je als kijker onmiddellijk af: zou ik het zelf doen? Want als er één ding duidelijk wordt, is het wel dat het leven – en ook de dood – niet te controleren valt.”

Je klinkt heel enthousiast over de reeks. Terecht overigens.

Toen ik het scenario las, was ik meteen verkocht. Het is een heel gelaagd verhaal met drie pijlers: de psychologie binnen het gezin van Florence, de vrouwenkwestie (Florence zet zich in voor gelijke rechten, red.) en het sciencefictiongegeven van zo’n tijdreis. Fantastisch dat dit allemaal in één reeks samenkomt. Het tijdreizen is natuurlijk iets nieuws, iets experimenteels, een vleugje sci-fi, maar je kunt het ook interpreteren als een therapiesessie: waar is het fout gegaan? Veel mensen maken in hun leven wel eens een crisis mee waarbij ze denken, of hopen: kon ik maar terug in de tijd.

Heb jij zo’n moment waar je naar terug zou willen om iets te repareren?

Hout vasthouden, maar ik heb zoiets ingrijpends als in de reeks niet meegemaakt. De zwangerschap van mijn tweeling was wel heel heftig, ze zijn veel te vroeg geboren, maar dat is uiteindelijk goed gekomen en ik zou het nu niet anders doen. Misschien zijn er wel wat kleinere dingen. Bij die of die man uit mijn verleden had ik misschien toch niet zo lang moeten blijven (lacht), maar ik ben blij dat ik nooit hoef te denken van ‘had ik toen maar…’.

‘Déjà-Vu’ is vorig jaar tussen de twee lockdowns gemaakt, in razendsnel tempo. Dat lijkt me niet zo evident.

We hebben tot half oktober gedraaid en de reeks is nu al klaar. Dat is ongelooflijk snel. Petje af voor heel de crew die dit heeft mogelijk gemaakt. We hebben de eindmeet gehaald, maar voor hetzelfde geld was het helemaal verkeerd afgelopen. Normaal gezien zouden we in mei beginnen te draaien. Dat werd dan uitgesteld naar juni, en na een paar draaidagen moesten we al meteen stoppen omdat een collega in contact was geweest met iemand met corona. We wisten ook dat er na de zomer hoogstwaarschijnlijk een tweede golf zou komen. Het was dus duimen dat dit zou lukken, ook omdat ik echt wilde spelen en het niet wilde uitgesteld zien tot volgend jaar. Door het bijzondere scenario was dit bovendien een moeilijke puzzel, want alles werd door elkaar gedraaid. Plots is mijn personage zoveel jonger, hoe moet ze zich dan gedragen? Plots lig je terug in bed met de man van wie je eigenlijk gescheiden was. Heel fascinerend om te spelen, maar ik moest mijn hoofd er wel extreem goed bij houden. Maar dat gold voor iedereen, van cast tot make-up en mensen van de kledij. We mochten echt geen steek laten vallen.

Behalve tv en film maak je ook theater. Je zit zelfs in volle repetitie voor een nieuwe voorstelling. Is dat niet een beetje wishful thinking?

Ik ben al heel lang verbonden aan Compagnie de KOE en werk momenteel aan een monoloog – genaamd The Courage to be Disliked – die op 1 april in première gaat. Die voorstelling gaan we waarschijnlijk streamen, maar ik speel hem wel elke avond. En wanneer we dan uiteindelijk weer voor publiek mogen spelen, doen we dat ook meteen. Wie weet wordt dat 1 mei. In dat geval zal de helft van de voorstelling gestreamd zijn en de andere helft voor een live publiek. Daar kijk ik wel enorm naar uit. Ik mis de interactie met het publiek, ik mis het applaus.

Je bent nu 44. Sta je waar je wil staan in je carrière?

Mijn gevoel daarover verschilt van dag tot dag. Het is vooral belangrijk om te merken dat ik onderweg veel geleerd heb. Natuurlijk zou ik als 18-jarige student wel voor zo’n loopbaan getekend hebben, maar er zijn – gelukkig trouwens – nog veel dingen die ik wil doen. Wat meer werken in het buitenland bijvoorbeeld.

Déjà-Vu, nu te bekijken op Streamz.