Ontbijtbabbel met acteur Robrecht Vanden Thoren: “Humor is de meest rechtstreekse weg naar het hart”

Hij speelde nog maar net de Gentse Capitole plat en palmt binnenkort alweer Oostende in tijdens Theater Aan Zee. Hoogdagen dus voor acteur Robrecht Vanden Thoren, die hiermee een einde breit aan zijn tweede solovoorstelling ‘Achteraf niet komen huilen’.

Op de laatste dag van de Gentse Feesten leek het me toepasselijk om met een Gentenaar in Gent te ontbijten. Een Gentenaar die nog maar een paar dagen geleden optrad in eigen stad, en eentje die al uitkijkt naar de start van Theater Aan Zee in Oostende (vanaf aanstaande woensdag). Want Vanden Thoren is op een bepaalde manier schatplichting aan het populaire podiumkunstenfestival. “Ik ben mijn acteercarrière in Nederland begonnen, waar ik ook gestudeerd heb. Maar op een bepaald moment werd de subsidiehakbijl bovengehaald en was het voor mij afgelopen. Ik ben dan naar Gent gekomen, waar ik gelukkig al vrij snel bij Arne Sierens aan de slag kon. Een paar maanden later stond ik met de voorstelling Altijd Prijs op Theater Aan Zee. Dat gaf mij onmiddellijk zichtbaarheid. Je moet weten dat ik toen totaal onbekend was in Vlaanderen. Maar dat is het mooie aan TAZ: het is een plek waar jong talent een kans krijgt.”

Deze editie wordt ook iets bijzonders voor je: je speelt er de allerlaatste show van je solovoorstelling ‘Achteraf niet komen huilen’.

“Klopt. Net als zoveel andere theatermakers en acteurs kijk ik elk jaar uit naar Theater Aan Zee. Het festival heeft al een paar keer op het randje van het faillissement gestaan, maar ik ben heel blij dat het nog bestaat, omdat het er echt in slaagt om theater naar een groter publiek te brengen. Het festival slaagt er zelfs in om jonge, beginnende artiesten voor uitverkochte locaties te laten spelen. Daarom ben ik zo’n fan en is het zo’n eer om daar te mogen spelen. TAZ is gewoon een heel warm theaterfeest, en bovendien een heerlijke ontmoetingsplek voor mensen uit de sector: spelers, producenten, regisseurs, … Nergens anders vinden die mensen elkaar zo ongedwongen als daar in Oostende.”

Je tweede solovoorstelling loopt op z’n einde, maar in september begin je aan je derde show, die ‘Het Derde Oog’ zal heten. Wat mij opvalt aan jouw solovoorstellingen, is dat ze allemaal bijzonder persoonlijk zijn. Vind je het niet eng om zoveel van jezelf te delen?

“De directe aanleiding van mijn eerste show (De hoogste berg, red.) was mijn scheiding. Sindsdien heb ik niet meer zo’n angst om zoveel persoonlijks te delen. Kijk, ik probeer universeel herkenbare verhalen te brengen en ik put daarvoor uit mijn eigen ervaringen. Het is onvermijdelijk dat je dan veel deelt met je publiek. Mensen vragen me wel eens: is alles waar? Nee, natuurlijk is niet álles waar, maar veel van de dingen uit de voorstellingen zijn mij wel overkomen. Die scheiding bijvoorbeeld, plots begin je om je heen te kijken en je af te vragen: ben ik de enige die dit meemaakt? Ah nee, helemaal niet. Dat levert dan inspiratie voor zo’n show. En als ik met het vertellen van mijn verhaal inzicht of troost kan bieden, terwijl ik op het podium mijn job aan het doen ben, dan vind ik dat een kans die ik niet mag laten liggen. In die zin ben ik die openheid en authenticiteit aan mezelf verplicht.”

Dat klinkt heftig, maar je maakt er wel comedy van.

“Absoluut. Een hoop ellendige situaties die je meemaakt in het dagelijks leven, lenen zich daar uitstekend toe. Al blijft humor een moeilijk en onderschat genre. Als ik drie melancholische nummers op de piano speel, zal het publiek meteen de zwaarte voelen. Makkelijk. Maar als ik een grap wil maken, moet ik daar heel goed over nadenken. Het is niet zo eenvoudig om mensen aan het lachen te krijgen. Dat is heel hard werken. Maar voor mij is humor de meest rechtstreekse weg naar het hart.”

In september komt je derde show al uit. Waarover gaat die?

“Ik kan nog niet al te veel verklappen, vooral omdat ik nog aan het schrijven ben en de show nog vorm moet krijgen. Maar de insteek is zelfreflectie. We leven in een maatschappij waarin we het rationeel gezien best goed hebben; toch zijn er veel mensen die het moeilijk hebben, die angsten hebben. Ik herken dat bij mezelf: waar komen mijn angsten vandaan terwijl ik alles heb wat ik wil? Mijn vorige solo’s gingen veel meer over de dingen die mij overkwamen: mijn vrouw ging bij me weg, de wereld van het daten overspoelde me. Nu waag ik een poging om de camera naar binnen, naar mezelf te draaien. Dat is overigens geen eenvoudige opdracht.”

Je bent 41 geworden. Sta je waar je wil staan in je carrière?

“Die leeftijd, dat is ook wel een ding. Ken je dat boek 4000 weken? Als je ervan uitgaat dat we ongeveer 80 worden, wat al heel mooi is, dan zit ik al over de helft. Een pittige vaststelling. Je ziet vrienden nu echt ouder worden, kaal worden, zelfs wegvallen. Ik doe mijn best om te blijven redeneren: alles is nog mogelijk. Maar soms overvalt me de angst wel: fuck, er blijft nog maar zo weinig tijd over.”

Meer info over de optredens van Robrecht Vanden Thoren op Theater Aan Zee en over zijn nieuwe solovoorstelling ‘Het Derde Oog’ vind je op robrechtvandenthoren.be.

Ideale zondag

“Ik ben iemand die van nature heel moeilijk tot rust kan komen, maar mijn vriendin is een van de eerste personen in mijn leven die er in slaagt om mij het belang van die rust en van die rustdag in te doen zien. Dus tegenwoordig moet er niks op zondag. Al zal ik misschien toch naar een museum proberen te gaan. (lacht) Maar het gevoel dat niets moet, kan ik nu beter plaatsen dan een paar jaar geleden. Ik behandel de zondag nu iets heiliger dan vroeger.”

Gentse Feesten

“Als Gentenaar blijven de Gentse Feesten natuurlijk iets bijzonders. Vroeger was het ook echt een ontmoetingsplek voor Gentenaars. Maar op een gegeven moment is het uit zijn voegen gebarsten. En door de band genomen ben ik niet zo’n fan van massa’s en kuddes, maar ik kan me toch nog af en toe laten verleiden. Zo stond ik vorig jaar te kijken naar die marathonsessie van Raymond. Geschift was dat.”