Ontbijtbabbel met presentatrice en auteur Bieke Ilegems: “Ik had genoeg van mijn eigen bullshit”

Dat het leven vol valkuilen zit, daar weet presentatrice, actrice en schrijfster Bieke Ilegems alles van. In haar nieuwe boek ‘Fuck(ing) Perfect’ maakt ze komaf met haar eigen angsten, onzekerheden, perfectionisme en prestatiedrang. Of ze doet in ieder geval een waardevolle poging. “Ik zal altijd een work in progress blijven.”

Fashionably late , zo noemen ze de entree van Bieke Ilegems in de Antwerpse ontbijtzaak Maison Tartine. Maar de glimlach op haar mond en het enthousiasme over haar nieuwe boek verzachten de zeden. Fuck(ing) Perfect is Biekes pad naar verlichting, een zoektocht naar zichzelf en een poging om het perfectionisme en de niet aflatende prestatiedrang van zich af te schrijven. Voor me zit Bieke 2.0, een vrouw die aan verandering toe was en een boek schreef om zichzelf – en hopelijk heel wat lotgenoten – te redden. “Ik heb het boek geschreven dat ik zelf nodig had. Ik had namelijk genoeg van mijn eigen bullshit. Ik bleef in hetzelfde stramien vervallen, van mezelf niet goed genoeg te vinden, me minderwaardig te voelen, bang te zijn om te falen, te leven naar de verwachtingen van anderen. Ik wilde op mijn vijftigste eens naar binnen kijken om te weten te komen wat ík nog uit het leven wil halen. Daar ben ik naar op zoek gegaan, al heb ik nog steeds niet alle antwoorden.”

Je probeert je in je boek te verlossen van je angsten en onzekerheden, van een laag zelfbeeld. Had je dit niet beter op je 25ste geschreven?

“Tuurlijk had ik dat liever toen gedaan, dan was mijn leven een stuk vrolijker en ik een stuk gelukkiger geweest. Maar ik was daar toen niet volwassen genoeg voor. Zulke inzichten komen met vallen en opstaan, ze vergen levenservaring. En moed om je kwetsbaar op te stellen. Vroeger zou ik het lef niet hebben gehad om mijn angsten uit te spreken. Nog steeds denkt de perfectionist en pleaser in mij: wie ben ik om een boek te schrijven? Anderen kunnen dat vast beter. Maar nu ben ik me tenminste bewust van die gedachte. Daardoor kan ik ervoor kiezen om er anders op te reageren dan me erdoor laten overdonderen.”

Toch voelt het vast ook heel bevrijdend aan om dit allemaal op papier te kunnen zetten.

“Enorm! Ik heb in mijn leven de lat voor mezelf heel hoog gelegd. Ik ben heel streng geweest voor mezelf, en dat is zonde. Ik ben altijd bang geweest om te stralen, omdat ik niet wilde dat die emotie verward zou worden met opschepperij. Ik ben me er nu heel erg van bewust dat ik mezelf al die jaren klein heb gehouden. In mijn hoofd ben ik lang zwak geweest. Maar nu breng ik daar verandering in, of doe ik een poging tot. Ik wil me niet meer laten verlammen door angsten en onzekerheid. Ik wil lief zijn voor mezelf.”

In je boek staat een opmerkelijke passage over je reactie toen je hoorde dat Danira Boukhriss Terkessidis een eigen talkshow kreeg. Je hebt toen heel hard gehuild. Zou het kunnen dat je ergens teleurgesteld bent in je eigen carrière?

“Nu niet meer. Ik heb wel lang met dat gevoel gezeten, maar tegelijkertijd ben ik heel dankbaar voor wat ik wel allemaal mocht doen. Die passage over Danira staat in een hoofdstuk over jaloezie. Toen ik dat nieuws hoorde, kreeg ik een ongelooflijke aanval van jaloezie. Ik ben daar dan lang over gaan nadenken, over wat dat betekende. Ik moest vaststellen dat jaloezie een geweldige interne gids kan zijn. Een wegwijzer naar waar je hart ligt, of net waar je niet moet zijn. In ieder geval droom ik nog altijd van een eigen talkshow, waarin er veel tijd is om met mijn gasten te praten. Al hoeft het medium niet per se televisie te zijn. Een podcast kan ook, en misschien moet ik daar maar eens werk van maken. Dus: dank u, Danira!”

Je boek is ook een zoektocht naar de lichtheid van het bestaan.

“Klopt. Ik heb beseft dat ik het leven niet zo zwaar moet maken, dat er ook plaats kan zijn voor lichtheid. Voor fun zonder fun-ctie ook. En ik merk het verschil nu al. Ik ben nooit iemand geweest met veel vriendinnen. Maar sinds ik die laag of filter van perfectie van me af durf te schudden, ontwikkel ik plots heel wat vriendschappen. En ook voor mijn gezinsleden is het leven aangenamer. Ik projecteerde heel veel van mijn onzekerheden op hen. Voor hen was dat dus ook een last. Ik maakte het leven van de mensen rondom mij moeilijk, en dat wil ik niet meer. Je denkt dat door perfectionistisch te zijn, er altijd piekfijn uit te zien, altijd goed je best te doen in je job, altijd vrolijk te zijn, dat je dan tegenslagen en ongeluk weg kunt houden. Onzin! Het maakt je leven net onechter. Door net je kwetsbaarheden en foutjes te laten zien, creëer je verbondenheid en erkenning. Nu is de tijd gekomen om mezelf te zijn en geen rolletje meer te spelen.”

Fuck(ing) Perfect (uitgeverij Houtekiet) van Bieke Ilegems ligt sinds vorige maand in de winkelrekken.