Ontbijtbabbel met actrice, tv-maker en sinds kort ook schrijfster Hilde Van Mieghem: “Heb het gevoel dat ik op mijn 64ste in een speeltuin ben beland”

Ze begon haar carrière als (uitstekende) actrice en groeide uit tot een getalenteerde regisseur en een gevierde documentairemaker. Nu, op haar 64ste, heeft Hilde Van Mieghem eindelijk haar mooiste rol te pakken, die van schrijfster. Zopas verscheen ‘De drie duifkes’, haar werkelijk uitmuntende debuutroman.

“Het was altijd mijn diepste wens om een roman te schrijven”, zo vertelt Hilde aan de ontbijttafel. Voor me zit een charmante vrouw in pyjama, gerolde sigaret tussen de vingers, net wakker, warrig haar, maar met een onblusbaar vuur in de ogen. “Maar ik had zoveel respect en bewondering voor echte schrijvers dat ik het een potsierlijk idee vond om zelf ooit zoiets te doen. Dat is altijd mijn probleem geweest: ik ga er altijd vanuit dat ik iets niet kan. Dat was ooit zo toen ik begon te acteren, dat was zo toen ik voor het eerst regisseerde, dat was zo toen ik documentaires ging maken. Die angst en onzekerheid, en de vraag of het wel goed genoeg zal zijn, zal altijd aanwezig zijn. Maar misschien is dat net mijn drijfveer om kwaliteit te leveren. Ik durf nu te beweren dat dit echt een goed boek is. Ik ben eraan blijven schaven, tot ergernis soms van mijn uitgever. Maar het moest goed worden. Anders wilde ik het niet uitbrengen.”

Dit verhaal, over drie sterke vrouwen anno 1920, leest alsof het al lang in je zat en er nu echt uit moest.

“Dat klopt ook. Ik denk dat ik een jaar of zeventien geleden al met een korte synopsis naar een productiehuis ben gestapt om er een film of een tv-reeks van te maken. Mijn idee bleek niet realiseerbaar, veel te duur. Maar Frank Van Passel van Caviar stelde voor dat ik er een roman van zou maken. Hij was namelijk enorm geraakt door de korte inhoud. Een tijd later, in 2008, werd me gevraagd om een nieuw boek van Christophe Vekeman in te leiden en kwam ik in contact met zijn uitgever van De Arbeiderspers. Die was benieuwd naar wat ik in mijn mars had en bood me niet veel later een boekencontract aan. Dat was mijn allergrootste droom. Uiteindelijk heeft het tot 2019 geduurd om er effectief aan te beginnen. Dankzij mijn tv-werk ( Als je eens wist , Canvas), had ik mezelf van een inkomen verzekerd en kon ik een paar maanden vrij nemen om te schrijven. Dat deed ik in Italië, helemaal alleen. Het werden helse maanden. Ik geselde mezelf, ik schold mezelf uit, ik was continu kwaad op mezelf. Uiteindelijk zijn daar 40 pagina’s uit voortgekomen, waarover ik tevreden genoeg was om ze op te sturen naar mijn uitgever. Laaiend enthousiast bleek hij, en dat was het startschot. Mijn faalangst viel plots weg en een enorm schrijfplezier kwam in de plaats.”

En dus ben je nu een schrijver. Meer dan actrice, regisseur of tv-maker?

“Absoluut. Ik heb ontdekt dat schrijven mijn ding is. Dit is thuiskomen voor mij. Hoe is het toch mogelijk dat ik in mijn carrière zo’n grote omweg heb gemaakt, puur uit schrik? Dat doet me aan mijn hond Mr. Wilson denken, die als een ‘sissy’ een grote bocht maakt wanneer hij een grote hond ziet. Zo ben ik ook via acteren, regisseren, documentaires en columns eindelijk terechtgekomen waar ik misschien al veel langer had moeten zijn. Jammer eigenlijk dat ik er nooit eerder aan begonnen ben. Want ik voel dat ik nog een boek of zes-zeven in me heb. Alleen moet ik dan wel nog zo lang leven natuurlijk. Afijn, de moraal van het verhaal is: blijf je dromen achternalopen!”

Blijf je ook nog televisie maken? Als ik me niet vergis, volgt er nog één reeks van ‘Als je eens wist’.

“Klopt. Nog één seizoen en dan is het afgelopen. Dan kan ik trouwens met pensioen en valt er een hele last – van rsz tot sociale bijdragen en administratieve rompslomp – van mijn schouders. Vanaf dan zal ik alleen nog maar boeken schrijven. Tenzij ik nog een prachtige rol krijg aangeboden. In augustus ga ik bijvoorbeeld nog in een opera spelen, die in Zürich en Berlijn wordt getoond. Voor die rol neem ik nu zangles. Ik heb echt het gevoel alsof ik op mijn 64ste in een speeltuin ben beland. Heerlijk! Heel lang heb ik het leven als een verschrikking ervaren, maar ik ben nu eindelijk tot rust gekomen.”

Is er eigenlijk een groot verschil tussen de Hilde die hier voor me zit en de Hilde Van Mieghem die de mensen kennen, of menen te kennen?

“Een enorm verschil! Hilde Van Mieghem is de vrouw die buitenkomt met het resultaat, maar achter de schermen ben ik een harde werker, zeer gedisciplineerd, een zeer toegewijde moeder, een vrouw die met demonen heeft moeten afrekenen. Hilde Van Mieghem is schijnbaar succesvol, maar ik heb zwarte sneeuw gezien. Men ziet mij nog als een filmdiva, en als de hoer van Vlaanderen destijds, omdat ik naakt in een film van Hugo Claus speelde, die ervoor in Vlaanderen werd uitgespuugd, net als ikzelf. Toen ik ging regisseren, kreeg ik nauwelijks kansen. Men vond dat ik maar bij acteren moest blijven. Ze hadden schrik voor de rebelse Hilde Van Mieghem. Maar dankzij ‘Als je eens wist’ is dat aura helemaal verdwenen. Ik heb daar mensen stil mee gekregen en getoond wat ik kon. Ook al had ik bijna 20 jaar lang met het idee voor die tv-reeks moeten leuren. Plots werd ik voor het eerst in lange tijd serieus genomen. En zo maak ik stap voor stap mijn dromen waar.”

Nog even terug naar je boek: hoeveel van je eigen verhaal zit hierin verwerkt?

“Het is gebaseerd op mijn drie grootmoeders, twee echte en een pleeggrootmoeder. Madeleine, een van de hoofdpersonages, is gebaseerd op mijn grootmoeder langs moeders kant, wier verhalen al op jonge leeftijd enorm veel indruk op me maakten. Ik heb haar ooit – ik was toen 14 – geïnterviewd over de man op wie ze verliefd was maar met wie ze niet mocht trouwen, en over de boeman met wie ze wel moest trouwen. Het verhaal zat dus al vijftig jaar in me te broeden. Het werd tijd dat het er eindelijk uit kwam.”

‘De drie duifkes’ (De Arbeiderspers) ligt sinds 14 juni in de boekhandel.