Ontbijtbabbel met cartoonist en kunstenaar Kamagurka: “Daar stond ik dan, met mijn fluit in mijn handen”

Zijn prachtige expo in Nieuwpoort werd net met enkele weken verlengd en binnenkort mag hij ook weer de Vlaamse theaters veroveren met ‘The Return of the Comeback’. Van een pensioen – of van uitbollen richting pensioen – is er voor de 65-jarige Kamagurka dus absoluut geen sprake. “Als je creatief bent, kun je niet met pensioen. Je kunt alleen maar doodgaan.”

Kamagurka, de meest absurde der Belgen, heeft er net een zeer gesmaakte tournee door Nederland op zitten. Restanten van zijn The Return of the Comeback -tour, waarin hij samen met zijn goede vriend Herr Seele de boel op stelten zet. Ook de Vlaamse theaters mogen zich binnenkort weer aan dit unieke spektakel verwachten. “De speeldata worden binnenkort bekendgemaakt, maar we staan op 21 en 22 juli – tijdens de Gentse Feesten – in NTGent. Dat ligt al vast. Door corona zijn er heel wat shows uitgesteld en afgesteld, maar we gaan nu gewoon door. Het is zo’n toffe show om te spelen en ook het publiek is razend enthousiast. Het grappige is dat Herr Seele en ik in de loop der jaren nauwelijks veranderd zijn. We zijn wel wat ouder geworden, maar onze energie op het podium is nog steeds fenomenaal.”

Je bent cartoonist, schilder, kunstenaar, tv-maker, stand-upcomedian, … En het begon allemaal in 1972, toen je pas 16 jaar oud was.

“Klopt. Ik debuteerde dat jaar als cartoonist in De Zeewacht , maar minder gekend is mijn allereerste optreden, in datzelfde jaar, boven de bibliotheek van Oostende op het Wapenplein. Er was toen een driedaags festival aan de gang, met een open podium voor jong talent. Ik vond de winnaar van de eerste dag zodanig slecht dat ik me meteen inschreef. Zo mocht ik op dag 3 het podium op in de categorie humor. Stand-upcomedy bestond toen nog niet, enkel wat cabaret. Ik maakte een parodie op de andere winnaars in die wedstrijd en won daarmee de originaliteitsprijs. Dat leverde me iets op: een extra optreden in het sanatorium in De Haan. Als grap had ik een tekst geschreven die de organisator moest voorlezen, voordat ik het podium betrad. Een soort absurde lofrede van acht pagina’s over mezelf. Wat de organisator niet wist, was dat ik een valse penis had gemaakt en dat ik buiten zijn zicht stond opgesteld met die enorme fluit in mijn handen. Ik stond daar te masturberen. Na tien minuten lofzang over mij, kwam ik het podium op met die fluit uit mijn broek, groette het publiek en vertrok weer. Niet iedereen kon er mee lachen, maar eigenlijk heb ik nooit een beter optreden gegeven dan toen, op mijn 16de. Ik voelde het potentieel dat in me zat, en de vergeldingsdrang. Ik merkte dat ik het publiek kon verwarren, de boel kon ontregelen. En dat doe ik na al die jaren nog steeds.”

De mensen choqueren, je hebt er je handelsmerk van gemaakt.

“Ik heb me altijd afgevraagd of dat zo verkeerd was. Iemand die gechoqueerd raakt, begint misschien na te denken over iets, en wordt zo misschien wat wijzer. Als je niet durft te choqueren, kun je geen kunstenaar zijn. Dan ben je een entertainer. Ook niks mis mee natuurlijk. Als kunstenaar leef ik van de reactie van de toeschouwer. En in het begin van mijn carrière kreeg ik veel negatieve reacties, maar vanaf het moment dat ik bij HUMO begon, is dat heel snel omgeslagen.”

Je bent heel creatief, maar ook uitermate productief. Hoe ambitieus ben je nu nog op je 65ste?

“Om eerlijk te zijn heb ik nooit veel ambities gekoesterd, maar ik heb wel altijd graag gewerkt. Nu nog steeds. Mijn creativiteit heeft mij in moeilijkere periodes van mijn leven altijd rechtgehouden. Ik kan daar niet plots mee stoppen. Uitbollen, wordt dat wel eens genoemd, maar uitbollen lukt alleen als je bergaf gaat. Ik wil enkel bergop. Als je in beweging blijft, ga je niet dood, zegt men wel eens. Daar zit een kern van waarheid in.”

Koester je wel nog tv-ambities?

“Ik vind televisie maken zeer interessant, omdat je dat met een grote groep creatievelingen samen doet. Maar helaas is het vaak moeilijk te combineren met mijn andere activiteiten. Tekenen, schilderen, creëren, ik kan dat allemaal moeilijk loslaten. Maar ik zou het wel overwegen. Of toch als het een project is waar ik 100 % achter sta en waar ik ook een groot publiek mee bereik. Want je maakt zoiets wel om gezien te worden. Sowieso is het al vlug weg. Eenmaal uitgezonden en het is verdwenen, terwijl er zo enorm veel tijd in kruipt. Van een mooi schilderij of een geslaagde tekening kan ik langer genieten.”

Meer info over Kama en zijn theatershow vind je op www.kamagurka.com.