Ontbijtbabbel met actrice Kim Hertogs: “Ik ben het gewend om met weinig rond te komen”

Na een paar jaar in de tv-luwte staan de schijnwerpers – of beter gezegd het studiolicht – weer gericht op Kim Hertogs. De Kempense actrice speelt een van de hoofdrollen in Mijn Slechtste Beste Vriendin , een guilty pleasure-reeks die te verslinden valt op Streamz. “Superfijn dat dit project op mijn pad kwam. Daar ben ik heel dankbaar voor.”

Bij elk goed ontbijt hoort een goede koffie, en zo sta ik op een frisse maandagochtend in de rij van koffiebar Caffènation, in het Antwerpse Groen Kwartier, waar Kim Hertogs haar koffieverslaving botviert. “Ik probeer te minderen”, verklaart de sympathieke actrice. Ze neemt me samen met haar flat white mee naar haar appartement om de hoek voor een babbel over acteren, surfen, reizen en een kinderwens.

Het is lang geleden dat ik je mocht interviewen. Nu speel je in ‘Mijn Slechtste Beste Vriendin’. Een welgekomen rol?

Absoluut! Het is altijd fijn wanneer zo’n rol, zeker een hoofdrol waar je je tanden in kunt zetten, op je pad komt. Je bent als acteur namelijk heel erg afhankelijk van de vraag van anderen. In ons beroep weet je nooit hoe de toekomst eruitziet. Daarom had ik voor mezelf enkele jaren geleden al een situatie gecreëerd – met mijn boekenwinkel/koffiebar en later met mijn online platform The Fieldwork – waarin het oké was als er weinig acteerwerk op me afkwam.

Maar misschien kwam er ook wel minder acteerwerk op je af, net omdat je andere bezigheden had.

Dat valt moeilijk in te schatten. Soms ben je heel veel aan het spelen en vragen ze je ook niet voor andere rollen, omdat ze denken dat je geen tijd zult hebben. Het is moeilijk te voorspellen hoe het allemaal werkt. Soms sta je totaal niet in the picture en vragen ze je plots toch, zoals nu het geval was.

Levert dat niet veel frustratie en teleurstelling op?

Ik vind het persoonlijk een uitdaging om niet in frustratie te vervallen. Ik werk nu 12 jaar als actrice en het heeft me veel energie gekost om daarmee om te gaan en mezelf niet telkens in dat ravijn te storten van ‘ik ben niet goed genoeg’ en ‘ik kan het niet’. Ik ben lang op zoek geweest naar de juiste balans. Die heb ik nu gevonden, ook dankzij The Fieldwork, het online platform waarop ik workshops en reizen organiseer, een sweater- of sokkencollectie maak. Dat platform biedt me de mogelijkheid om mijn creatief ei kwijt te kunnen en bewustzijn te creëren. En een inkomen te genereren.

Door corona vielen er wel reizen en workshops weg. Zonder ‘Mijn Slechtste Beste Vriendin’ was 2020 toch een moeilijk jaar geweest?

Als freelance kunstenaar of acteur raak je gewend aan periodes zonder werk. Voor andere mensen was dat in de lockdown vorig jaar iets nieuws. Maar ik ben dat al 12 jaar zo gewoon. Ik verveel me nooit. Ik heb mezelf in de loop der jaren aangeleerd om me creatief en nuttig bezig te houden in kalmere werkperiodes. Sinds ik afgestudeerd ben, heb ik ook nooit een groot loon gehad. Ik ben het gewend om met weinig middelen rond te komen. Ik leef niet in grote luxe, ik heb geen dure auto, ik heb geen kinderen.

Dus zwarte sneeuw heb je nooit gezien?

Nee, ik kan met heel weinig heel goed leven. Toch geeft het me zeker wel een rust, wetende dat ik in april weer 20 afleveringen van MSBV mag draaien. 2021 komt dus wel goed, voor het jaar erna zullen we dan wel weer zien. De toekomst ligt open. Zal ik later dit jaar nog een acteerjob hebben, zal ik er twintig hebben? Geen enkel idee. Voor mijn ouders, die een veel traditioneler carrièrepad verkozen, is mijn manier van leven angstaanjagend. Maar ik zou niet anders willen.

En als je wel kinderen zou willen? Verandert dat de zaak?

Ik heb geen hang naar een vast inkomen, maar een kinderwens is er wel en voor mij hangen die twee niet noodzakelijk samen. Ik ben immers een plantrekker. Al zou ik die grote levenskeuzes liever op hun beloop laten en pas over tien jaar beslissen. Helaas kan je zoiets niet eeuwig uitstellen. Ik word dit jaar 39 en ik besef dat ik er nu over na moet denken, nu het nog kan. Een zwangerschap zou mogelijks ook een impact kunnen hebben op mijn acteerkansen, al vind ik dat geen reden om het te laten. Om heel realistisch te zijn, denk ik dat mijn carrière, als vrouw van eind de dertig, sowieso in dalende lijn zit. Dat zeggen de cijfers toch. Er zijn nu eenmaal weinig vrouwelijke scenaristen die zorgen voor sterke verhalen rond vrouwelijke personages. Er is zeker een kentering aan de gang, maar die gaat traag. Zolang de bazen van productiehuizen en zenders witte mannen zijn en blijven, zal dat instituut en alle bijbehorende clichés maar gestaag evolueren naar iets anders.

‘Mijn Slechtste Beste Vriendin’ is te zien op Streamz. Meer info over de projecten van Kim op thefield.work.