Ontbijtbabbel met actrice Ruth Becquart: “Lang gedacht dat acteren het enige was dat ik kon”

Alles is voorbestemd. Dat geldt niet alleen voor seizoen 2 van de uitstekende fictiereeks ‘Déjà Vu’ (dat ‘Alles is voorbestemd’ als ondertitel heeft), maar ook voor de carrière van Ruth Becquart, die als veertienjarige puber al wist: ik wil acteren, ik wil toneelspelen. En zo geschiedde.

Als echt alles voorbestemd is, zoals deel 2 van Déjà Vu ons wil laten geloven, dan ben ik misschien gedoemd om voor de rest van mijn leven te ontbijten met bekende Vlamingen. Op zich geen straf, zeker niet in het geval van Ruth Becquart, die behalve een uitstekende actrice ook nog een uitstekend mens lijkt. Een vrouw met inhoud, talent, levenswijsheid, ambitie en humor, die op haar 46ste met volle teugen van leven en carrière geniet. “Ik ben echt heel gelukkig momenteel en dankbaar voor alle kansen die ik krijg. Ik durf te kicken op de nieuwe uitdagingen die eraan komen. Ik merk een enorme goesting en gretigheid naar nieuwe projecten. Hoor mij nu, de wereld staat op z’n kop en ik heb het over mijn eigen geluk.”

We zagen je nog maar net in de fictiereeks ‘1985’, nu speel je in een andere topper: ‘Déjà Vu – Alles is voorbestemd’. Van genoten?

“Absoluut! Ik heb een kleine maar belangrijke rol in deze reeks. Ik speel een advocate die Halim – gespeeld door Yassine Ouaich, die samen met Lauren Versnick de hoofdrol heeft – als stagiair in dienst heeft genomen en heeft opgeleid. In de ene realiteit is Halim samen met Eva (Lauren Versnick, red.), in de andere is er een aantrekkingskracht tussen onze personages. Tof dat het zo’n verhaallijn heeft met een aantrekking tussen een jongere man en een oudere vrouw. Meestal is het andersom. Het concept van de reeks vind ik trouwens heel prikkelend: wat als je kon teruggaan in de tijd om iets te veranderen? In seizoen 1 ging het over de dood van een kind, nu over een relatiebreuk. Allebei heftig, herkenbaar en existentieel. Volgens mij gaan de meeste scheidingen gepaard met heel veel spijt. En wordt er ongetwijfeld vaak gedacht: was ik maar niet zo’n slaaf geweest van mijn eigen ambitie.”

Ik bedoel dit zo lief mogelijk, maar ben jij zelf ook geen slaaf van je eigen ambitie?

“Goh, ik denk dat ik wel een workaholic ben, al klinkt dat vies. Ik doe mijn werk gewoon heel graag en daarom werk ik ook veel. Een lege dag in mijn agenda bestaat eigenlijk niet. Als ik niet op de planken of op de set sta, lees ik veel, doe ik research of schrijf ik zelf, films en series als (co-)writer. Ik ben verzot op verhalen, voor mij zijn ze een manier om het leven beter te begrijpen. Daarom zoek ik ze ook op. Eigenlijk zit ik altijd wel te werken, een beetje dwangmatig misschien. Maar ik geniet daar keihard van.”

Gelukkig ben je zeer succesvol en heb je wellicht zelden rustige periodes gekend in je carrière.

“Toch wel. Ik heb meerdere periodes zonder werk gekend, dat is inherent aan het vak. Nu ben ik al ettelijke jaren zelfstandige, maar vroeger werkte ik als toneelspeler vast in dienst en moest ik af en toe doppen. Dat vond ik geen verloren tijd. Ik las dan veel, ik bedacht dingen, ik zette nieuwe projecten op voor later. Dat is het lot van de artiest: je staat nooit uit, je bent altijd met je vak bezig, of je er nu voor betaald wordt of niet. Dat geeft me net energie, al kan het heel vermoeiend zijn. Ik ben in mijn carrière wel vaker over mijn grenzen gegaan, maar dat vind ik niet zo erg. Ik ben verstandig genoeg om de balans te bewaren.”

Je hebt een bijzonder rijk palmares opgebouwd. Staan er ook mislukkingen op?

“Als acteur vertrouw je op een aantal parameters: intuïtie – die trouwens vaak juist zit –, scenario, regie, productiehuis, collega-acteurs, … Vaak kun je wel inschatten of een project de moeite waard is, al blijft het altijd een gok. Maar ik heb ook wel tijden gekend waarin ik niet de luxe had om op mijn intuïtie af te gaan. Waarin ik moest kiezen voor het geld. Zoals toen we miserie hadden met ons huis en geld nodig hadden voor de advocaat. Sommige projecten doe je voor de kunst, sommige voor het werk, sommige voor het plezier met de collega’s. En heel af en toe vallen die drie samen. Zoals bij Déjà Vu. De draaidagen gingen heel vlot, het was heel fijn om met nieuwe jonge mensen te werken. Ik merk nu het verschil tussen de generaties en dat vind ik prikkelend.”

Ben je als moeder van een dochter die straks in diezelfde business zal stappen niet een beetje bang? Jij hebt een fantastische carrière, maar niet iedereen heeft zoveel geluk.

“Soms wel een beetje. En tegelijkertijd ook weer niet. Het is inherent aan het kunstenaarschap dat het leven soms moeilijk is. Dat was bij mij ook zo, en je leert daarmee omgaan. Mijn dochter weet dat ook, ze heeft dat altijd gezien bij mij en mijn man, die al heel zijn leven muzikant is. Soms denken wij wel: word toch gewoon advocaat of zo. Maar ik kan het haar moeilijk verbieden. Ik wist zelf op 14-jarige leeftijd: ik wil toneelspelen. En ik heb heel lang gedacht dat dat het enige was dat ik kon.”

Dat blijkt niet zo te zijn. Je bent ook een begenadigd scenarioschrijver. Met een film en een reeks in aantocht.

“Ik ben co-writer van Julie, een langspeelfilm van Leonardo van Dijl, die gedraaid zal worden in de zomer. Dat wordt echt iets heel bijzonders. Een verhaal over een meisje van 14 dat professionele tennisser wil worden. Daarnaast werk ik samen met Sophie Tijhuis aan een serie; een ecologisch drama met een magisch randje. Heel spannend allemaal! Schrijven is een vak apart en ik ben nog steeds aan het leren. Maar ik kan het nu niet meer verstoppen dat ik ook scenarist ben. Die combinatie met acteren is trouwens heerlijk, het vult elkaar perfect aan.”

‘Déjà Vu – Alles is voorbestemd’ is nu te zien op Streamz.