Ontbijtbabbel met tv-maker Kristel Verbeke: “Het blijft moeilijk om toe te geven dat ik in de armoede zat”

Sinds ze haar K3-regenboogjurkje vijf jaar geleden aan de haak hing, is Kristel Verbeke uitgegroeid tot een begenadigd televisiemaker, schrijver en voorvechter van kinderrechten. Haar nieuwste verwezenlijking: ‘Zorgen voor mama’, een uitstekende humaninterest-reeks voor Eén, die vanaf dinsdag op antenne gaat.

Dat Kristel Verbeke een passie heeft voor (sociaal geëngageerde) televisie, werd een paar jaar geleden al duidelijk toen ze plots op de proppen kwam met Kinderkopkes , haar eerste eigen tv-programma. Nu volgt Zorgen voor mama , een reeks waarin zes mama’s laten zien en voelen wat het betekent om in armoede te leven. Zes mama’s die het beste willen voor hun kind, maar voor wie het niet altijd simpel is om dat te kunnen geven. Het zijn gevoelige thema’s voor Kristel, die al jarenlang opkomt voor de rechten van kinderen (als ambassadeur van het Kinderrechtencommissariaat) en zelf maar al te goed weet wat armoede betekent. “Ik heb heel veel geluk gehad om uit de armoede te geraken. Ik had een talent en doorzettingsvermogen, maar dan nog heb je mensen nodig die in je geloven. En een flinke portie geluk. Het thema blijft me wel aangrijpen. Ik blijf het na al die jaren moeilijk vinden om toe te geven dat ik in de armoede zat. Dat geeft me nog steeds een onwennig gevoel. Omdat het altijd lijkt alsof het voor een deel je eigen schuld is. Onzin want ik was zelf nog een kind.”

In de eerste aflevering loop je met Marleen, een van de zes mama’s uit je reeks, door haar woonplaats en jouw voormalige hometown Hamme. En plots krijg je koude rillingen.

“Klopt. Ik ben daar weggetrokken toen ik mijn man leerde kennen en het al veel beter met mij ging, maar er hangen daar zoveel herinneringen, zoveel herinneringen die zeer doen. Niet in het minst het verlies van mijn twee zusjes. Als ik daar rondloop, zie ik de plekken waar wij vroeger speelden. Heel confronterend. Bovendien kennen de mensen mij daar als ‘dochter van’, ze kennen heel mijn achtergrond, terwijl ik in mijn huidige woonplaats twintig jaar geleden helemaal opnieuw kon beginnen. Door opnieuw door Hamme te wandelen – eigenlijk alleen al door dat accent te horen – kreeg ik kippenvel. Ik heb daar zeker ook mooie momenten beleefd, maar die wegen toch niet op tegen de slechte.”

‘Zorgen voor mama’ is een prachtige reeks geworden, maar ik kan me inbeelden dat de opnameperiode wel een impact heeft gehad op je.

“Absoluut. Ik besefte plots heel hard dat ik in Hamme de buurvrouw van Marleen had kunnen zijn in een sociale woning. Ook de verhalen van de andere vijf mama’s nam ik mee naar huis. Je probeert als tv-maker wel een bepaalde afstand te bewaren, maar dat lukte niet zo goed. Als je die gezinnen ziet ontbijten met een paar sneetjes oud brood en een restje choco, dan heb je zin om je eigen kasten leeg te maken en alles aan hen te geven. Dat vond ik heel lastig om niet te doen. Ik was er namelijk als tv-maker en niet als hulpverlener, daarvoor had ik mijn uitstekende experten Claudia Di Vaio en Joost Bonte.”

Je was er dan wel als tv-maker, maar ik krijg het gevoel dat je meer wil dan alleen maar goede kijkcijfers.

“Natuurlijk hoop ik dat dit meer is dan een reportage die de kijkers even wakker schudt. Ik wil via zo’n programma bepaalde zaken aankaarten en aanpakken. We laten met Zorgen voor mama zien dat er kleine stapjes gezet kunnen worden wanneer hulpverleners wat meer tijd krijgen. Ik geloof in een systeem van gezinscoaching. Dat plan ligt nu ook op tafel bij de Vlaamse overheid. Hopelijk gaan zij er snel mee aan de slag, want door corona komen nog zoveel meer mensen in de armoede terecht.”

Misschien is dit een te persoonlijke vraag, maar een van je zussen is op jonge leeftijd overleden door koolstofmonoxidevergiftiging. Had dat iets te maken met armoede?

“Slechte huizen hebben sowieso een grote impact op de gezondheid, maar in het geval van mijn zusje kan ik het niet op het huis steken. Het was een dom ongeluk in een te kleine badkamer met een boiler in die badkamer. Dat gebeurde overigens in het huis van mijn mama. Ik woonde samen met mijn papa elders, in een huis dat vanbuiten wel mooi was, maar vanbinnen een puinhoop. Als buitenstaander zou je denken: poets dan wat meer. Maar dat deed ik te weinig, net als mijn schoolwerk. Omdat ik eerst andere problemen moest oplossen. Ik moest eerst zien dat er eten was. Dan moest ik de kolenstoof aan de gang krijgen, want elektrisch verwarmen was te duur. Voordat ik aan mijn bureautje kon plaatsnemen om huiswerk te maken, was het vaak al 20 uur.”

Hoe is het nu bij jou thuis? Je zit thuis met een artiest (Gene Thomas) die al een heel jaar lang niet kan optreden.

“Corona is een uitdaging, dat is het minste wat je kunt zeggen. Mijn man had zich verheugd op een topjaar na zijn deelname aan Liefde voor Muziek . Daar is dus niks van in huis gekomen. Hij mist het podium enorm. Dat vreet ook aan zijn energie om creatief te zijn. Maar ik vind het nog erger voor mijn dochters. Dit is de periode waarin ze normaal gezien zouden leren kussen, voor het eerst naar een fuif gaan en een pintje drinken. Dat valt nu allemaal weg. Voor de jongeren vind ik dit heel hard.”

Mis jij het podium eigenlijk niet?

“Helemaal niet. Raar, toch? Voor mij is dat echt een afgesloten hoofdstuk. Ik zing nog wel onder de douche en in mijn auto, maar ik heb geen nood meer om dat met een publiek te delen. Achteraf bekeken was het voor mij een prima moment om mijn regenboogjurkje aan de haak te hangen. Ik heb wel wat tijd nodig gehad om te beseffen wat ik nog wilde in het leven. Televisie maken bijvoorbeeld. En verloren tijd inhalen met mijn kinderen. Ik ken mijn dochters nu veel beter dan vroeger. Mede dankzij corona.”

‘Zorgen voor mama’, vanaf 20 april elke dinsdag om 20.40 uur op Eén.