Phara de Aguirre gaat op zoek naar religie en levensbeschouwing: “Gelovig ben ik niet meer, maar ik ben ook niet tegen het geloof”

In de de nieuwe Canvas-reeks ‘Mijn god’ duikt Phara de Aguirre in de bijzondere wereld van de aalmoezeniers en consulenten van de diverse erkende religies in ons land, die aan de slag zijn in ziekenhuizen, het leger, gevangenissen en de haven. “Het waren fijne gesprekken en ontroerende rituelen die we mochten meemaken en filmen.”

Wat hebben het ziekenhuis, het leger, de gevangenis en de haven met elkaar gemeen? Het zijn stuk voor stuk plekken waar almoezeniers en morele consulenten aan de slag zijn om met mensen te praten en hen bij te staan, vaak in moeilijke tijden. “Ik had tijdens research voor een ander programma havenaalmoezeniers leren kennen die scheepsbemanningen bezochten en diensten hielden aan boord van een schip. Toen mijn netmanager mij vroeg om een voorstel in te dienen voor een reeks rond religie en levensbeschouwing, ben ik op dat pad van die aalmoezeniers verder gegaan. De opdracht kwam dus van bovenaf. Van het zendermanagement, bedoel ik, niet uit de hemel. (lacht)”

Ben je zelf religieus?

“Ik ben katholiek opgevoed. Ik had een zeer katholieke vader. Ook mijn moeder ging elke dag naar de mis, al lag dat volgens mij meer aan het feit dat ze negen kinderen had en dat haar uitje naar de kerk het enige moment was waarop ze even stilte om zich heen ervoer. (lacht) Ik ben zelf naar een katholieke school geweest en naar een katholieke universiteit, maar sinds mijn puberteit is religie minder belangrijk voor mij. Gelovig ben ik niet meer, maar ik ben ook niet tegen het geloof. Ik weet dat het heel beknottend kan zijn, maar ik zie ook veel mooie dingen gebeuren bij mensen die geloven. Dat wil ik in deze reeks ook laten zien, hoe en hoe warm er gewerkt wordt op verschillende plaatsen in de maatschappij. Hoeveel houvast, verbondenheid en spirituele begeleiding de consulenten en aalmoezeniers kunnen bieden. Ik vond het heel mooi om dat van dichtbij te mogen meemaken.”

De eerste aflevering speelt zich af in het ziekenhuis. Meteen een behoorlijk heftige aflevering, waarin je Latifa en Saida volgt, twee zussen die een dienst voor palliatieve zorg aan moslims hebben opgericht. Eén van hun patiënten is Sami, een jongen van twaalf met een hersentumor.

“De reeks is opgebouwd rond biotopen: het ziekenhuis, het leger, de gevangenis en de haven. En de aflevering in de ziekenhuizen is zonder twijfel de meest emotionele, omdat er daar het meest frequent gestorven wordt. En dat is dus ook het geval met de 12-jarige Sami. Ik ben heel dankbaar dat wij daarbij mochten zijn op zulke moeilijke en intieme momenten. Dat vereist een band met de mensen die je in beeld brengt. Bij de rituele wassing van Sami waren enkel mannen toegelaten, dus enkel mijn cameraploeg. Met tranen in de ogen zijn ze daar buitengestapt.”

Wat is er zo bijzonder aan die morele consulenten?

“Dat is een goede vraag, want je zou je de vraag kunnen stellen of een psycholoog of therapeut niet hetzelfde werk verricht. Maar er zijn wel degelijk verschillen. Aalmoezeniers van het leger gaan mee op missie, slapen tussen de soldaten; dat maakt al een verschil. Een psycholoog kijkt meer naar hoe hij of zij een militair weer geschikt kan maken voor militaire dienst; een spirituele begeleider heeft dat doel niet. In de gevangenis zijn er ook psychologen, maar de gesprekken tussen gevangenen en de aalmoezeniers of consulenten komen niet in hun dossier terecht. Daardoor kunnen gevangen echt hun hart luchten.”

Je duikt met dit programma weer in een nieuwe wereld. Over een paar jaar zul je verplicht op pensioen moeten, welke nieuwe werelden wil jij nog graag verkennen?

“De tijd om nog veel nieuwe programma’s te maken, wordt steeds korter. Dat voel ik wel. Televisie maken vraagt veel tijd. Een programma als Mijn god maak je niet in één of twee maanden. Dus ik zal mijn komende projecten heel goed moeten kiezen. Ik heb nog veel ideeën, en als ze niet gemaakt zijn voordat dat ik op pensioen moet, maak ik ze desnoods nadien als zelfstandige. Voorlopig ligt er nog geen concreet plan op tafel. En als dat toch het geval zou zijn, zou ik er nog niks over verklappen. Dat brengt ongeluk.”

‘Mijn god’, elke woensdag om 22.10 uur op Canvas.