Het Zweedse team van Machinegames zorgde drie jaar terug voor een verrassing van formaat met Wolfenstein: The New Order, dat de klassieke shooter-franchise uit de jaren 90 weer nieuw leven inblies. Het opzet is simpel: wat als de nazi’s WO II hadden gewonnen? Wel, dan is het aan onze held B.J. ‘Terror Billy’ Blazkowicz om de plaag uit te roeien in The New Colossus.

Het lijkt ongewoon voor een shooter, maar de sterkte van de nieuwe Wolfenstein-games is zonder twijfel het verhaal en de personages. B.J. Blazkowicz had een karikatuur kunnen zijn, een wandelende tank die nazi’s neermaait. Dat is hij wel, maar je leert hem ook kennen als gekwelde figuur die een traumatisch verleden moet verwerken. In de eerste uren van The New Colossus leren we over de band met zijn vader en hoe hij als kind al met racisme en geweld werd geconfronteerd. Nadien ligt de indruk meer op het verzet en de strijd tegen Frau Engel. Na de dood van generaal Deathshead in The New Order, zwaait zij nu de plak. Het is een blij weerzien met personages zoals B.J.’s wederhelft Anya, uitvinder Set en het grote kind Max Hass. De rebellen krijgen ook nieuw bloed, zelfs vanuit onverwachte hoek. Zo is Frau Engels dochter Sigrun de tirannie van haar moeder – en de nazi’s – beu.

Samen met dit zootje ongeregeld plan je de ondergang van het Duitse rijk, dat na een paar ferme twists vrij surreële en absurde proporties krijgt. Als je games speelt voor het verhaal, dan is deze Wolfenstein er toch eentje die je niet mag missen. Tijdens bepaalde scènes zat ik echt aan mijn scherm gekluisterd. Ik betrapte me er zelfs op dat ik sneller door gebieden wilde spelen om te zien hoe het verhaal verder ging. Dat is een compliment, maar ook een teken dat de gameplay minder boeit. De schietpartijen met de nazi’s zijn ook iets minder ingenieus ontworpen dan in The New Order uit 2014. Daar was mijn favoriete tactiek om de ‘über commanders’ in stilte neer te halen, zodat ze geen alarm konden slaan. Nadien was het dolle pret met de dubbele shotguns en de soldaten die overbleven.

In The New Colossus is deze stealth-aanpak veel moeilijker en ben je sneller verleid om al meteen het grof geschut boven te halen. Als je The New Order hebt gespeeld, zal je meteen vertrouwd zijn met het arsenaal hier. Wat echter enorm stoort in deze gevechten, is het gebrek aan feedback als je geraakt wordt. Vaak merk je dit pas als het te laat is en mag je opnieuw proberen. In het begin was dit wennen, want je moet echt je levensmeter goed in de gaten houden. Daarom zijn de hoge moeilijkheidsgraden in The New Colossus voor de durvers.

Machinegames zet met deze Wolfenstein dus verder in op zijn sterke cast aan personages, maar boet wat aan kwaliteit in op gameplay-gebied. The New Colossus is dus zeker je tijd waard, maar dan vooral voor het verhaal dat helemaal de absurde toer op gaat, maar dan op de best mogelijke manier.

CONCLUSIE

+ Sterk verhaal en boeiende personages
+ Machinegames durft de absurde toer opgaan
+ Geloofwaardige spelwereld
+ No more nazi’s

– Gebrekkige hit feedback
– Gevechten minder goed ontworpen dan The New Order
– Verhaal boeit meer dan gameplay

7,5/10

Wolfenstein: The New Colossus is uit voor PS4, pc en Xbox One.