Ontbijtbabbel met tv-maker en presentatrice Saartje Vandendriessche: “Ik heb de laatste jaren hard gewerkt aan mezelf”

Haar carrière loopt goed, in haar hoofd heerst rust. “Je treft me op een mooi moment in mijn leven”, lacht Saartje Vandendriessche, die vanaf aanstaande donderdag het kleine scherm weer verovert met seizoen 2 van ‘Op de man af’. “Ik zei het maanden geleden al: 2020 wordt mijn jaar. Corona dreigde nog even roet in het eten te gooien, maar ook die lockdown heb ik nuttig gebruikt.”

Aanstaande donderdag gaat Saartje Vandendriessche opnieuw de strijd aan met enkele alfamannetjes. In het eerste seizoen van Op de man af moest Saartje net de duimen leggen tegen het mannelijk geweld, een nederlaag die bitterzoet smaakte. Nu aast ze op sportieve revanche. Geen enkele uitdaging is haar te groot, of het nu gaat om snowkiten in de barre kou van Noorwegen of dagenlang mountainbiken in de zinderende Marokkaanse woestijn. “Ik zat opnieuw op een rollercoaster van leuke, maar loodzware fysieke uitdagingen. Als je je lijf ver moet pushen, gaat het mentale aspect ook automatisch een grote rol spelen. Emoties zijn bij sport nooit ver weg en dat heb ik dit seizoen nog meer mogen ervaren. Overwinningen smaakten suikerzoet, mislukkingen bitter. Straffe mannen hebben mij tot het uiterste gedreven, verder dan ik zelf kon vermoeden.”

Vorig jaar verloor je met 4-3. Een knappe prestatie, maar iets zegt me dat je zo’n verlies maar moeilijk kunt verteren.
Ik had bij bepaalde wedstrijden steken laten vallen. Dát vind ik moeilijk om een plaats te geven. Je leeft een hele maand toe naar zo’n wedstrijd, je wordt professioneel gecoacht en als je dan niet wint, dan stel je iedereen teleur die je heeft proberen te helpen. Dan heb ik wel een paar dagen nodig om dat te verwerken. Maar dan is dat ook wel geklasseerd. Nu heb ik weer in één bepaalde wedstrijd flink geblunderd. Ik dacht dat ik ging winnen, maar ik ging de mist in. Ik weet nog dat ik tegen de cameraman zei dat ik het daar heel moeilijk mee had. Hij antwoordde: Saartje, wat is het belangrijkste: winnen of een goed programma maken? Je moet dat kunnen aanvaarden. Soms win je, soms niet, dat is het spel.

Je mannelijke opponenten kiezen de disciplines. Schrok je niet van wat ze hadden uitgekozen?
Zeker wel! Ik werd door Otto-Jan Ham uitgedaagd in de discipline highline. Dat is wandelen over een strakgespannen band op grote hoogte. In ons geval boven de grootste canyon van West-Europa, de Gorges du Verdon. Ik dacht: fuck, meent hij dat? Een andere wedstrijd draaide om snowkiten, waar ik nog nooit van gehoord had. Ik oefende op het strand met een kite, wat al lastig was, maar in de echte wedstrijd moest dat dus op skilatten. Ik zag niet in hoe me dat ooit zou lukken. Maar ik kwam er al snel achter dat het vaak een mentale kwestie was, het verschil tussen winnen en verliezen. Dat komt dit seizoen meer aan bod, die ijzersterke mindset die je moet hebben.

En met die mindset zit het wel goed? Je hebt wat heftige jaren achter de rug, hoe sta je er nu voor?
Ik voel me heel goed. Ik heb vrede genomen met de dingen die zijn gebeurd (de zelfdoding van haar ex-vriend in 2018, red.), ik heb geen frustraties, mijn carrière loopt goed. Dat geeft een enorme rust. Ik heb ook veel energie. Ik heb lang gesukkeld met een slopende vermoeidheid, maar heb daar oplossingen voor gezocht en gevonden in voeding, beweging, slaap en vooral de mindset, waar het grootste lek zat. Ik heb de laatste jaren hard aan mezelf gewerkt, ook op spiritueel vlak, en ben daardoor meer tot mezelf gekomen.

Je zei het al: 2020 moest jouw jaar worden. En plots is er corona. En een lockdown.
Ik heb, onder andere dankzij de opnames van ‘Op de man af’, in 2019 heel veel prikkels gekregen. En plots kom je dus in een kabbelend saai leven terecht zonder prikkels, waarin elke dag er wel ongeveer hetzelfde uitzag: opstaan, mediteren, ontbijten, werken, sporten en lezen. Dan merk je ook dat wanneer je vertraagt, de ideeën snel komen. Ik had plots tijd om een vervolg op ‘Op de man af’ te verzinnen. Bij Eén hadden ze me al gevraagd om daar eens over na te denken en tijdens de lockdown ben ik gaan brainstormen. Daar heb ik mijn tijd wel mee kunnen vullen.

Je bent ook heel erg bezig met gezonde voeding. Hoe ver ga je daarin?
Eén van mijn passies is wilde eetbare planten. Ik volg daar ook een cursus over en ben er helemaal wild van. Ook thuis heb ik een stuk tuin waar zulke planten staan. Die gebruik ik dan wanneer ik kook. Wist je dat brandnetel op de derde plaats staat van meest voedzame planten ter wereld? Dat zit tjokvol vitaminen en mineralen. Nu, in deze periode, hangen de zaden aan de brandnetels. Die zaden gooi ik in mijn yoghurt, slaatje of soep. Ook weegbree, melganzenvoet en paardenbloembladeren gebruik ik graag, maar er zijn meer dan honderd wilde eetbare planten. Sommige mensen vinden dat misschien raar. Of eng, want er kunnen wormen op zitten. We wagen wel elke dag ons leven op de autostrade, maar we zijn bang van een wild plantje. Dat klopt toch niet. Die wilde eetbare planten worden hier nog vaak gezien als onkruid, en moeten dus verdelgd worden. We moeten de natuur echt meer gaan zien als een bondgenoot en niet als een vijand. Het feit dat er in ons land, met al zo weinig natuur, nog elke dag stukken bos gekapt worden, dat is toch verschrikkelijk. In 1997 werd ons door de politiek 10.000 hectare bosgebied beloofd. Sindsdien is er terrein verloren. Ik ben dus heel benieuwd of Zuhal Demir haar belofte gaat kunnen waarmaken. Met ouder worden, merk ik dat ik een groene activiste aan het worden ben.

Behalve een groene activiste ben je ook een moeder. Eentje met een dochter van 11 die nu voor het eerst sinds lange tijd weer naar school kan. Stemt je dat tevreden?
Ja, absoluut, maar het ‘pre-teachen’ dat ik heb moeten doen, ging ons ook nog redelijk vlot af. Af en toe moest ik natuurlijk iets strenger zijn, maar over het algemeen volgde mijn dochter de schema’s uitstekend. Dat pre-teachen was voor ons geen ramp, hoewel ik af en toe zelf toch zaken moest gaan opzoeken, voornamelijk over wiskunde (lacht). Ik weet dat heel wat ouders zich vragen stelde bij de gemiste leerstof van hun kinderen, maar ik kon me nooit inbeelden dat vier maanden niet naar school gaan zo’n impact zou hebben op de rest van hun leven. Ik maakte me er alleszins niet zo’n zorgen over.

Samen met het nieuwe schooljaar start ook het nieuwe tv-seizoen. Is dat ook voor jou een opluchting?
Enorm! Ik heb het echt gemist. Ik kijk graag televisie, het is ook mijn vak, ik wil weten wat collega’s maken. Maar er was de laatste maanden gewoon echt niks op tv. Dat oeverloos gezap ben ik wel beu. En natuurlijk ben ik ook blij dat mijn eigen programma eindelijk gelanceerd wordt. Ik heb daar een jaar aan gewerkt, dus ik hoop dat het gesmaakt wordt.

Op de man af, vanaf donderdag 3 september elke donderdag om 20u40 op Eén.