School Is Cool kiest opnieuw voor pop: “Hoopvol én cynisch”

Drie jaar na het geweldige maar obscure Nature Fear trekt School Is Cool opnieuw de popkaart. Good News telt elf songs die vooral over de liefde gaan, al moet je dat ook niet al te ernstig nemen. Frontman Johannes Genard: “Bestaat dat echt, artiesten die een plaat maken als therapie gebruiken?”

Matthieu Van Steenkiste

Het begon met een writer’s block?
Eigenlijk wel. Twee jaar lang heb ik me afgevraagd of ik wel muzikant was, of iemand die zegt dat hij dat is. Een song schrijven is het beste gevoel dat er is, maar het lukte niet.

In 2015 zei je dat je ja zou zeggen op elk voorstel. Daar is onder andere je deelname aan Liefde Voor Muziek uit voortgekomen. Wat heb je er, naast een goedbetaalde vakantie, muzikaal uit gehaald?
Goed betaald? Vakantie? (lacht) Het was hard werken hoor, van negen tot twee uur ’s nachts soms. Maar het heeft wel degelijk zijn sporen nagelaten op deze plaat. Ik dacht niet dat ik het in me had om soulmuziek te zingen. Dat is immers niet gewoon luid schreeuwen. Ik heb mijn eigen stem leren kennen. Niets is leuker en gemakkelijker dan arrangementen voor nummers bedenken. Een song schrijven is afzien, maar een cover in elkaar steken? Zeer leuk!

Jullie violiste Justine Bourgeus Tsar B heeft haar ontslag ingediend. Waarom deden jullie geen beroep op haar voorgangster Nele? Die is toch al even terug in het land? 
De optie van haar terugkeer heeft op tafel gelegen, maar het punt is dat ze muzikaal intussen een andere richting is uitgegaan. Ze heeft ook heel veel werk op dat vlak. Ze is supergoed bezig. De realiteit is ook dat we vandaag meer een gitarist-keyboardspeler nodig hebben dan een violist. En dus worden we live nu uit de brand geholpen door Michael van Tin Fingers.

Good News Everyone, dus.
(gniffelt) Een titel waarmee ik niets over het huidige wereldpolitieke toneel wil zeggen. De hele zin is Good news, for people who love bad news. Geleend van de Amerikaanse band Modest Mouse. Het is een goeie, ironische titel voor deze tijd. Noem het hoopvol, maar cynisch.

Geen boodschap dus, maar liefdesliedjes.
Ook alweer iets dat ik mezelf had voorgenomen nooit te doen, maar zo gaat dat. Op je 22ste schrijf je al eens sneller een filosofisch nummer, op je 29ste buig je je eerder over de echt belangrijke dingen. Maar het is niet zo dat het een autobiografisch album is.

I’m not fine komt niet uit een diepe plek?
Jawel, maar daarom is het nog niet geschreven over een specifieke situatie. Het komt uit mezelf, maar ik hoop dat het ook voor andere mensen herkenbaar is. Anders zou ik het niet hebben uitgebracht. Ik ben geen fan van artiesten wiens platen een soort therapie zijn. Dan heb ik al snel het gevoel dat ik daar geen zaken mee heb. Ik heb het meer voor mensen die een herkenbare situatie kunnen schetsen en daarmee een gevoelige snaar raken. Iemand als Randy Newman.  Zijn er trouwens echt mensen voor wie hun plaat een soort publieke verwerking is?

Natuurlijk. Denk maar aan de laatste Björk. 

Good News is nu uit.