Het verzonnen levensverhaal van Steve: om zeeziek van te worden?

Vandaag start de voorverkoop voor het concert van Seasick Steve op 17 oktober in de AB in Brussel. De man veroverde door de jaren heen de harten van bluesliefhebbers van over de hele wereld. Maar deze week begon zijn ster wat minder fel te schijnen als we de berichtgevingen mogen geloven.

De sympathieke knul met bijhorende salopet en het onafscheidelijke John Deere-petje zou zijn volledige levenswandel hebben verzonnen. Geen nomadenbestaan, slechtbetaalde jobs of vader met losse handjes dus. Maar moet Steven Gene Wold – of Steven Leach of… whatever – daarom meteen verguisd worden? Ik dacht het niet. Een iets minder spectaculaire achtergrond doet allerminst afbreuk aan zijn muzikale kwaliteiten, toch? Ik dacht eerlijk gezegd dat het daar voor het grootste deel om te doen was bij muziekbeleving. En niet om het imago van de persoon zelf. Daar lopen er al dertien in een dozijn van rond.

Ja, uiteraard heeft het verhaal hem geholpen om zich wat meer in de schijnwerpers te werken. Maar ik denk niet dat Jools Holland (en bij uitbreiding alle concertorganisatoren) hem zou uitgenodigd hebben in zijn show, mocht hij enkel een mooi verhaal hebben. Er loopt toch ook niemand te zaniken als Johnny Cash stoere verhalen over langdurige gevangenisverblijven loopt te zingen terwijl The Man in Black amper zeven keer de binnenkant van een cel heeft gezien. Telkens niet langer dan één nachtje trouwens. Inlevingsvermogen heet dat dan. Empathie. Niet onbelangrijk trouwens in onze huidige maatschappij. Maar kom, dat is een hele andere discussie.

Toegegeven, het hele verhaal leest als een boek en spreekt tot de verbeelding. Maar nog nooit heb ik bij een concert van de bebaarde zwerver staan denken “Man, man. Wat heeft deze kerel toch allemaal meegemaakt”. En nog minder “mocht ooit blijken dat dit niet echt is, dan vind ik dit meteen een heel stuk minder goed”. Doet u dat wel? Dan moet u dringend beginnen met uzelf wat minder serieus te nemen. Want bovenal maakt de man uiterst aangename lappen rauwe blues waar je voeten zonder voorafgaande verwittiging van gaan stampen. Muziek die echt iets losmaakt in een mens. En als ik dat gevoel krijg, dan is dat al meer dan authentiek genoeg voor mij. Songs die met plezier worden gespeeld. En als zijn levensverhaal dat in die songs voorbij komt gedenderd dan al verzonnen is, dan kan hij het toch maar goed verwoorden. Noem hem dan gerust een verteller. Maar weinig artiesten overigens die bij ieder nummer uit de eigen ervaring puren. Meestal komen de verhalen opgeborreld uit wat ze rond zich zien. En iemand met sterke verhalen, uit het eigen leven gegrepen of niet, verdient volgens mij ook een podium. Gaat dat zien, zou ik zeggen. (foto’s grf)