Sven Ornelis, voor eeuwig en altijd radioman: “Ooit verhuis ik naar Barcelona”
Hij ademt radio. Zijn ogen glinsteren wanneer hij over de nieuwe ‘baby’ vertelt die zonet bij zijn zender Joe is gelanceerd, als eerste in het radiolandschap. En waar hij deel mag van uitmaken. “De dingen evolueren zó snel, ik vind dat je dat moet omarmen. Je kan toch gewoon niet anders?”, aldus radiomaker Sven Ornelis.
Evi Renaux
Al sinds z’n 18de is de radio zijn tweede thuis, van Radio 2 ging hij naar Donna, om te verhuizen naar Qmusic en nu comfortabel met Anke Buckinx een ochtendduo te vormen op Joe. En sinds maandag kan je hun programma op drie zenders tegelijk beluisteren. Dezelfde ochtendshow, maar met de gewone programmatie of muziek van de jaren 70 of 80. Jij beslist. Of Sven Ornelis dus als een geluk man aan ons ontbijt zat? Volmondig ja.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wat schrik had om jou te komen interviewen.
Mij? Waarom?
Ik deed ooit stage bij jou in 2007, nog bij Qmusic, en ik vond jou toen nogal…
Streng?
Zo kan je het wel benoemen, ja.
Oh! Dat is een binnenkomer. (lacht) Ik herinner mij het eigenlijk niet echt meer.
Nu besef ik wel dat het eerder ‘goed weten wat je wil’ is.
(lacht) Ja, dat kan wel. Kijk, als je al zo lang in het vak zit, heb je veel ideeën die gebracht worden al eens gezien. Dan weet je ook wat werkt en niet. Ik verspil daar dan niet zo veel tijd aan. Maar hé, bij deze: excuses.
We doen een nieuwe poging. Blij dat je terug op de radio bent na de vakantie?
Sowieso. Vakantie is altijd heerlijk maar eens je terug bent, wil je gewoon radio maken. Dat is het liefste wat ik doe. We beginnen eigenlijk al in het voorjaar te puzzelen aan de start van het radioseizoen in september. Dan is er tijd om alles uit te testen en te proberen. Dit jaar zaten we vooral te popelen om die nieuwe zenders te lanceren. Maar dat wou ik wel eerst goed proefdraaien.
Waarom kwam niemand daar eigenlijk eerder op?
Het idee is simpel, maar de uitvoering niet zozeer. We krijgen nu wel de opmerking dat het vast onze spontaniteit zal beïnvloeden, maar eigenlijk valt dat best mee. Het is een klik die je maakt in je hoofd. Anke had er meer schrik van dan ik. Zij is de flapuit van de twee, ik wil de dingen net iets meer onder controle hebben. (knipoog) Er zijn uiteraard wat extra regeltjes nu.
Het lijkt mij toch zeer moeilijk?
Het woord uitdaging wordt tegenwoordig makkelijk in de mond genomen, en daardoor begint het een lelijk woord te worden, maar het is wel zo. Het zou een beperking kunnen zijn, maar ik vind dat we door die ‘beperking’ net alerter staan te presenteren. Het wordt iets properder. We presenteren rustiger, denk ik. Maar wat je ervoor terugkrijgt, is toch spectaculair?
“Ik ben een zeer positieve mens, en ik ben nooit echt neerslachtig.”
Hoe bedoel je?
De dingen evolueren zó snel overal; ik vind dat je vernieuwing moet omarmen. Je kan niet anders. Denk je dat iedereen radio zal blijven luisteren zoals er vandaag, gisteren, eergisteren geluisterd werd? Natuurlijk niet! We kunnen panisch doen over evoluties, en denken dat het ons zal kapotmaken, maar dat is stom. De evolutie gebeurt toch, geloof mij.
Was jij zelf toe aan zo’n uitdaging, na zoveel jaar radio maken?
Nee, want elke dag is anders, met andere thema’s, en zeker tijdens een ochtendshow. Ik ben daar nooit op uitgekeken. Maar ik vind het fantastisch dat dit nu gebeurt. Het doet me denken aan de overstap destijds van VRT naar hier, op Medialaan. Wat Erwin (Deckers, red) en ik toen vervelend vonden, is dat we op VRT niet zelf konden ‘schuiven’. Het was frustrerend om niet zelf aan de tafel te staan en aan de knoppen te zitten. Nu sturen wij drie zenders live aan, en het is fantastisch om te voelen welke stap je daarmee zet.
Is het niet vreemd dat zoiets voor ‘t eerst bij Joe gebeurt?
Dat is net het geweldige eraan. Iedereen is welkom bij ons, maar wij focussen ons vooral op veertigers. Je zou verwachten dat een jongerenzender hiermee zou afkomen. Maar Steven Van Belleghem (digital expert, red) vertelde me dat het net de leeftijdscategorie van onze luisteraars is die dit soort zaken het makkelijkst omarmt. Jongeren staan er meer afkerig tegenover, zo blijkt.
Kan jij ooit zonder ‘de radio’?
Ik doe dat gewoon ongelooflijk graag. Maar ik zal ooit wel eens op pensioen moeten gaan. Da’s gelukkig nog zeker 22 jaar. (lacht) Maar als het radio maken hier écht stopt, dan verhuis ik naar Barcelona. Het is een fantastische stad, die alles heeft: de zee, de bergen, lekker eten. Ik woon er nu al een vijftal jaar voor bepaalde periodes. Op Joe hebben we een collega, Peter Verhoeven, die in LA woont, en toch bij ons presenteert tussen 4 en 6u. Niemand merkt dat. Hij vertelt over ons weer en onze files en toch zit hij duizenden kilometers hier vandaan. Dus radio maken vanuit Barcelona? Waarom niet? En een klein restaurantje openen. Klinkt goed, eigenlijk.
“We kunnen denken dat evoluties ons zullen kapotmaken maar
dat is stom: de evolutie
gebeurt toch.”
De naam van je foodblog, The Would Be Chef, dekt dus eigenlijk wel de lading?
Eigenlijk wil ik niet per se een restaurant openen. Ik kan enkel respect hebben voor wie het doet, want ervan leven is moeilijk. Maar voor mijn plezier? Dat wel. Koken met producten van de markt, open zijn wanneer ik dat wil.
Kwam die passie voor eten toen je startte met afvallen?
Ik ben altijd met eten bezig geweest. Ik kook ontzettend graag, ik ga graag op restaurant, ik ben graag met smaken bezig. Maar het is vooral het creatieve wat ik er leuk aan vind. Creatief bezig zijn moet de draad zijn in alles wat ik doe. Ik ben technisch niet de allerbeste kok, maar ik zit wel vol ideeën. Mensen verwennen vind ik heerlijk én ontspannend. Ik ben wel anders gaan koken, toen ik startte met afvallen. Daar waren het weer de beperkingen die ervoor zorgden dat ik creatiever moest zijn. En dat is met alle beperkingen in het leven zo als je ze wilt omarmen. Ze zorgen voor creativiteit.
Jij lijkt me onvermoeibaar. Radio maken, koken, een foodblog, wandelen, …
Het zijn allemaal dingen die ik graag doe. Ik heb geen kinderen, dat is ook een grote factor. Als ik mijn leven vergelijk met dat van Anke; dat is een wereld van verschil. En dat heeft niet enkel te maken met het feit dat zij meer werk heeft aan haar kapsel ‘s morgens dan ik. (lacht) Momenteel ben ik 21 dagen non-stop aan het werk, want ik ga in het weekend ook nog dj’en. Ik heb gelukkig niet veel slaap nodig, en ik ben een krak in ‘siesta’. (lacht) Veel mensen kunnen dat niet. Ik wel. Ik gun mijn lichaam de tijd die het nodig heeft om een slaapje te doen. En daarna ben ik weer fris door wat te gaan wandelen. Ik heb echt niet te klagen over mijn leven.
Heb je nooit een gezin gewild?
Nee. Anderen hebben daar een enorm plezier aan, voor mij hoefde het niet per se. Maar weet je, ik ben een zeer positieve mens, en ik ben nooit echt neerslachtig. Met wat er gebeurt in het leven moet je het beste maken. Alle mogelijkheden zien en ze gebruiken. En dat doe ik echt. Elke dag.
Oké, overtuigd. Ik kom opnieuw stage lopen bij jou.
(foto Ivan Ruck)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier