Voor mijn eerste communie krijg ik ‘een Nintendo’, met daarbij Super Mario Bros. 3. Ik was meteen verkocht en sindsdien heb ik zowat iedere game met de besnorde loodgieter gespeeld. Het spreekt dus voor zich dat ik enorm uitkeek naar de nieuwe Mariofilm. Met een luide ‘wahoo!’ sprong ik in de bioscoopzetel.
Fans vergeten dit liever, maar in 1993 verscheen er al een film met Nintendo’s mascotte. Een gigantische miskleun, zonder Mario-magie. Dat vind je wél in deze nieuwe film, waarin jonge kijkers zich kunnen vergapen aan de kleurrijke figuren in het Mushroom Kingdom. Wie iets ouder is, kan dan weer de talrijke verwijzingen naar de games tellen. Nog een leuk weetje: componist Brian Tyler heeft in zijn soundtrack meer dan 100 (!) nummers van de games verwerkt.
Het plot, dat is ook even flinterdun als in de games. Mario en Luigi zijn loodgieters in New York, maar na een ongelukje belanden ze in het Mushroom Kingdom van prinses Peach. Dat wordt bedreigd door de grote groene schildpad Bowser, die zijn zinnen op de prinses heeft gezet…
De Mario Movie zal geen Oscar winnen voor beste scenario, maar krijgt wel vier sterren omdat de liefde voor Mario van het scherm spat: power-ups, karts, Donkey Kong, het betere kunst- en springwerk uit de games… Het is er allemaal. Dit is een film vol fan service, maar nergens voelt het goedkoop aan. De stemacteurs hebben ook hun best gedaan, met Jack Black (Bowser) en Charlie Day (Luigi) als uitschieters.
Voor mij was The Super Mario Bros. Movie een feest, ik kan soms nog amper geloven dat deze film echt bestaat. Maar gelukkig is dat het geval, en je kan nog steeds gaan kijken. Let’s-a-go! (BR)
