Ontbijtbabbel met muzikant, acteur en scenarist Wannes Cappelle: “Ik heb al vaak gedacht: was ik maar in Amerika geboren”

Aanstaande donderdag verovert Het Zesde Metaal, de band van Wannes Cappelle, de Proximus Pop-Up Arena in Middelkerke. Het festivalseizoen is met andere woorden (net) niet ‘naar de wuppe’. “Eigenlijk spelen we deze zomer voor meer volk dan ooit tevoren, omdat we tegenwoordig overal headliner zijn.”

Met een vegan ontbijt in de hand sta ik voor de deur van een volkscafé in Zwevegem. Heb ik mij misschien van adres vergist? Ik was er namelijk van overtuigd dat Wannes me bij hem thuis had uitgenodigd. Maar plots zwaait de voordeur open en begeleidt de sympathieke zanger me via het café – voor de duidelijkheid: een voormalig volkscafé dat nu zowat zijn speelkamer is – naar de keuken voor een uitgebreid gesprek. “Met dat optreden in Middelkerke, Lokerse Feesten, Zeverrock, Dranouter en Maanrock is augustus eigenlijk een fantastische maand voor ons. Eindelijk! Al waren we natuurlijk niet ingespeeld na zo’n lange afwezigheid. Normaal kom je uit een clubtour en begin je als geoliede machine aan de festivals. Nu was het een koude start, maar wat voor één!”

De zomer is dan enigszins gered, wat met het najaar? Hebben jullie goede moed?

“Ik ga ervan uit dat we dit najaar ook zullen spelen. In oktober duiken we de theaters in. Ik hoor wel dat de ventilatienormen voor de zalen momenteel nog aan de strenge kant zijn. Voor sommige zalen zal het misschien moeilijk zijn om die te halen. Dus het wordt toch wel weer afwachten.”

Hoe heb je je als muzikant door het laatste anderhalf jaar gesparteld?

“Ik had gelukkig genoeg werk als scenarist. Samen met Zouzou Ben Chicka en Dries Heyneman heb ik het scenario geschreven van Grond , een serie die in het najaar op VIER uitkomt. Door corona viel de filmsector vorig jaar ook even stil, waardoor wij als scenaristen wat meer tijd kregen. Dat kwam ons niet zo slecht uit.”

Wordt dat een nieuw ‘Bevergem’?

“Nee, toch niet. Dit wordt geen West-Vlaamse reeks en geen pure comedy. De reeks speelt zich af in Brussel. Het gaat over een familie van begrafenisondernemers met Marokkaanse roots. Er zit veel drama in, maar ook heel wat zwarte humor. Veel meer mag ik daar nog niet over zeggen, behalve dat Zouzou en ik allebei ook meespelen in de reeks en dat die door Adil El Arbi en Bilall Fallah geregisseerd wordt. En dat ik heel benieuwd ben naar de reacties. Ik hou trouwens wel van die afwisseling in mijn werk. Zonder corona zou ik kunnen leven van puur de muziek, maar ik doe liever heel veel verschillende dingen dan uit te blinken in één aspect. Daardoor kan ik gitaar spelen, maar voel ik me eigenlijk geen gitarist. Ik schrijf scenario’s, maar ben geen scenarist. Ik acteer, maar voel me geen acteur. Mijn grootste kwaliteit is dat ik in de dingen die ik doe een eigenheid kan leggen, waardoor alle onvolkomenheden verdoezeld worden.”

Ondertussen ben je wel al zestien jaar de frontman van Het Zesde Metaal. Staan jullie eigenlijk waar je gehoopt had?

“Vroeger stak ik niet onder stoelen of banken dat ik ook internationaal durfde te dromen. In 1999 ben ik begonnen met optreden in het Engels. Sinds 2005, de geboorte van Het Zesde Metaal, is dat puur in het West-Vlaams. Daarmee is het natuurlijk moeilijker om de wereld te veroveren. Ik heb ook de neiging om veel tekst in mijn muziek te steken. Als je het dan niet begrijpt, raak je als luisteraar wat gefrustreerd. De ambitie om internationaal te scoren, is dus wat gaan liggen. Je moet dan ook veel touren en eens dat je kinderen hebt, is het gewoon veel makkelijker om wat dichter bij huis te blijven. Bovendien zijn we hier nu vaak een van de headliners, dat heeft ook wel iets.”

Voel ik daar een soort haat-liefdeverhouding met het West-Vlaams?

“Misschien een klein beetje. Het beperkt je natuurlijk wel als je in een dialect zingt. Ik heb al vaak gedacht: was ik maar in Amerika geboren. Dan kende ik elke nuance van die taal. Hoe zou mijn carrière dan zijn verlopen? Uiteraard was de concurrentie dan wel vele malen groter. Het West-Vlaams is bovendien een sappig dialect waar een echte volksaard uit spreekt. In het Engels kun je moeilijk zingen over Poelkapelle. Dan moet het meteen over Tennessee gaan, zonder dat ik daar ooit geweest ben. Dat is wel zo bevrijdend aan het West-Vlaams: ik zing over zaken en plekken die ik ken. Het is dus zeker veel meer liefde dan haat.”

Fan van IJsland

“Ik ben getrouwd met een IJslandse en dat wil dus ook zeggen dat wij geregeld naar IJsland trekken. Aan de ene kant is dat wel lastig omdat ik op een ecologisch verantwoorde manier probeer te leven. Ik eet zoveel mogelijk plantaardig, maar met één vakantie naar IJsland is mijn inspanning alweer gecompenseerd. Maar natuurlijk is het geen straf om daar vakantie te vieren. Ik maak er eigenlijk niet graag reclame voor, omdat ik het toerisme in de afgelopen 18 jaar – zo lang ken ik mijn vrouw ondertussen – heb zien boomen. Maar het blijft een waanzinnig mooi land. De landschappen zijn ongelooflijk, maar het mooiste vind ik nog de humor van de IJslanders. Zeer zwarte humor. In hun taal bestaat ook geen beleefdheidsvorm. De president spreken ze gewoon aan met de voornaam.”

Het Zesde Metaal speelt op donderdag 26 augustus in de Proximus Pop-Up Arena in Middelkerke. Info en tickets: livenation.be.