De Zondagskijker over Project Axel: “Mijn hart brak. De straat is geen plek voor 22-jarige meisjes met kinderen”

Uitgesteld kijken zit in de lift. Onze Zondagskijker tipt in deze rubriek een programma om alsnog (of zeker niet) te bekijken. Vandaag aan de beurt: Project Axel.

Sebastiaan Bedaux

Van respectvolle televisie en ontroerend mooi tot goedkope sensatie-tv en scoren op de kap van daklozen. Het nieuwe programma van Axel Daeseleire – Project Axel – verdeelde de meningen op Twitter, op nieuwssites en wellicht ook in heel wat huiskamers. Niet onlogisch, want als je een bankkaart met daarop 10.000 euro voor de neus van een dakloze wappert en dat in een televisieformat giet, dan weet je dat daarover gesproken zal worden.

Missie geslaagd! De makers van Project Axel leken zich trouwens zeer bewust van de flinterdunne grens tussen ontroering en sensatie. Zo bewust dat ze zich liever wat terughoudender en afstandelijker opstelden dan te diep in te gaan op de miserie van de dakloze in kwestie.

Tentje in het bos

En persoonlijk vond ik dat een prima keuze. Met veel respect benaderde Axel Aalstenaar Dirk, die vier jaar geleden zijn vrouw verloor en voor het daklozenbestaan koos (al was het wellicht niet echt een keuze). In ruil liet Dirk Axel zijn onderkomen zien: een tentje in een bos op de Antwerpse Linkeroever dat hij elke avond – bij -10 of +30 graden Celsius – nog moest opzetten. Het was ook voor het publiek thuis meteen duidelijk: Dirk is de geschikte kandidaat om 10.000 euro aan te doneren. Maar dat gold wellicht ook voor de 27-jarige Thom, die met een deel van dat geld misschien best zijn hond liet castreren, en voor Sahra (22) wiens grote bezorgdheid was om haar zoontje Anis een groentepapje te kunnen geven. Met grote ogen keek het mannetje naar Axel, niet beseffende dat hij nu al in de kansarmoede zit of dat Axel het leven van zijn moeder kon veranderen. Mijn hart brak. De straat is geen plek voor 22-jarige meisjes met jonge kinderen. Maar de straat zou ook geen thuis mogen zijn voor die 500 andere daklozen in Antwerpen. Of die duizenden in Brussel.

Wat dat betreft is Project Axel een pleister op een houten been. Maar wel een pleister die het leven van vijf individuen voorgoed kan veranderen. En zelfs als slechts één van die vijf na dit programma niet meer op straat hoeft rond te zwerven, is Project Axel wat mij betreft al geslaagd.

Project Axel, donderdag om 20u35.

***