Cath Luyten neemt het ‘laatste woord’ : het lederen niemendalletje (column)

Het ‘laatste woord’ geven we aan televisiepersoonlijkheid Cath Luyten. Met een schalkse knipoog op een actueel thema zorgt ze voor de perfecte afsluiter van de week.

Olivia Newton-John is niet meer. Een vilein ontembare borstkanker sinds 1992 zit daar voor veel tussen. De veiling van de iconische Grease-outfit waarmee ze als Sandy in de gratie van rokkenjager Danny probeert te vallen, kon daar helaas niks aan veranderen. Twee jaar geleden gingen het zwarte leren broekje en schouderloze truitje van de hand voor zo’n 405.000 dollar. Geld dat de kas van het Olivia Newton-John Cancer and Wellness Centre in Melbourne moest spekken en waar ze voor haar genezing terecht zelf in mocht graaien.

Vorige week bleken de centen niet op te kunnen tegen de kanker. ‘Wat betekenen centen in het licht van onze korte aardse passage?’ moet ik drie jaar geleden gedacht hebben toen ik 1.200 euro neertelde voor een jurk. Een zwart leren niemendalletje dat zo op het rek van de costumières van Grease zou kunnen en haar ziekte na veiling misschien nog even had kunnen rekken.

Ik suste mezelf dat de prijs zou halveren per keer dat het uit de kast kwam. Zodra ik me tweemaal in dat ding zou wurmen, kostte het nog slechts een kwart en na drie keer belandde het al in de categorie duur maar niet heus. Ooit werd het gratis. Helaas droeg ik het amper twee keer. Het staat me beeldig volgens sommigen, maar in de spiegel zie ik vooral de Marina-versie van La Newton-John naar me grijnzen.

De eerste keer, op een verjaardagsfeestje met als dresscode ‘Glitter & Glamour, Oil Tycoon of Dynasty’, lachte een voornaam Antwerps interieurarchitect me honend toe: ‘Schat, heb jij de voorschriften niet begrepen?’.

Het jurkje ging nog korter en ongemakkelijker zitten. De djellaba met tulband rond het lijf van mijn lief kon de ontwerper dan wel weer smaken. ‘Of hij er net zoals de Arabieren niks onder aanhad?’. Ik had prompt spijt dat ik die avond een slip had aangetrokken, maar ik was al lang blij dat die nacht de prijs van exuberant duur naar schandalig duur deed zakken.

De tweede keer, op oudejaarsavond 2021, gaf ik er zelf een 80’s feestje in. Als gastvrouw kan je de dresscode niet misbegrijpen. Vingerloze handschoenen, netkousen en een dikke kuif: die Marina kwam goed van pas. Katsjing. Het voorbije weekend leende ik het leren geval uit aan een vriendin met een trouw voor de kiezen. Toen ik de volgende ochtend bij haar katerkopje polste, bleek ze toch vertrokken te zijn zonder. Vriendlief vreesde voor mogelijk te veel ophef. Zou het alter ego van John Travolta dat ooit tegen zijn Sandy gezegd hebben?

Tekst Cath Luyten | foto Charlie De Keersmaecker