Cath Luyten neemt het ‘laatste woord’: Outdoor experience (column)

Het laatste woord geven we aan televisiepersoonlijkheid Cath Luyten. Met een schalkse knipoog op een actueel thema zorgt ze maandelijks voor de perfecte afsluiter.

In een ver verleden. Toen rimpels enkel het Ierse wateroppervlak tekenden en niet mijn smoel, mocht ik voor Vlaanderen Vakantieland een reportage draaien over the river Shannon. Een rustig riviertje dat van noord naar zuid meandert in het land van de whiskey en waarop vooral pleziervaart aan de orde is. Links en rechts passeer je dan een distilleerderij of een castle met een tuin waarin je naar hartenlust kan kleiduifschieten. Ervaring met boten was niet nodig. Zolang je maar blijk gaf van een goeie dosis gezond verstand, bleek iedereen kapitein te zijn.

Het was oktober en het kacheltje in de kajuit draaide overuren, maar overall was dit een op en top outdoor experience. Goed ingeduffeld achter het roer, bleken de eerste sluizen een beproeving te zijn, maar de boot heeft nooit verticaal gehangen en die passages hebben ons ook geen vingers gekost. Het fileren van mijn eerste zelfgevangen forel ooit, trouwens ook niet. Zo’n beestje eigenhandig ontdoen van ingewanden gaf me zelfs het idee dat ik mijn eigen Into The Wild-avontuur wel zou kunnen overleven.

Helaas moest ik dat onoverwinnelijke gevoel snel weer opbergen. Toen ik de boot na het bakken en verorberen van de vis uit het riet wilde manoeuvreren om verder richting einddoel te varen, bleek het anker vast te zitten. Met hoeveel liefde ik den achteruit ook toesprak, hoe vaak ik de motor aan- en uitzette, hoe hard ik het roer probeerde te beroeren: het anker zat muurvast en dit filmploegje dus ook. Te trots om de hulplijn te bellen.

Net voor zonsondergang passeerde een visser. Gespierd, bleke huid met sproeten en een tongval om u tegen te zeggen. Aangezien overnachten enkel mocht in de havens, wist hij meteen dat dit poldermeisje hulp nodig had. Met een beteuterd gezicht legde ik het ankerprobleem uit. Verstopt lag de ploeg op vinkenslag. Robbie Keane wrikte wat aan de ketting, probeerde eveneens wat knoppen uit maar kwam niet verder dan ikzelf. Hij mompelde iets onverstaanbaars, maar zijn gebaren begreep ik wel. Armen vooruit, handen tegen elkaar: iemand van ons moest het water in. Niet bestand tegen een onbeholpen riviertoeriste met pruillip dook hij zonder dralen de rivier in. Toen hij bovenkwam met het losgewrikte anker in de hand, keek hij apetrots tussen zijn sproeten door. Dat zijn actie zonet was vastgelegd door een Belgische tv-ploeg had hij niet voelen aankomen. We hebben hem onze laatste forel en Guinness gegeven en we hebben getoost op het besef dat enkel outdoor mensen de planeet kunnen redden. Slàinte.