Cath Luyten neemt het ‘laatste woord’: roetschaamte (column)

Het ‘laatste woord’ geven we aan televisiepersoonlijkheid Cath Luyten. Met een schalkse knipoog op een actueel thema zorgt ze maandelijks voor de perfecte afsluiter.

Het meest ecologische aspect aan mij is wellicht dat ik op milieuvriendelijke wijze ben verwekt. In de bedstee van de tijdelijk in elkaar geflanste woon-, leef- en slaapruimte van het te renoveren boerderijtje waar mijn ouders jaren zoet mee zijn geweest. Lekker dicht bij elkaar – anders komen er geen baby’s van – met de kaarsen aan! Ik wil het me niet voorstellen maar ben toch blij dat het gebeurd is. Zo kon ik een zorgeloze jeugd beleven daar in de polders toen er van milieubewustzijn nog geen sprake was.

Mijn jeugd was er een van met de kruiwagen achteraan in de hof hout gaan halen. Kwalitatieve eik die op indrukwekkende wijze geleverd werd door een gigant van een camion mét oplegger. Gevolgd door dagen van hout klieven en stapelen. En dan maar hopen dat we er een hele winter én een eventueel natte lente op konden teren. Mijn ouders slaagden er zelfs in een miscaste miezerdag in de zomer om te toveren in gezelligheid bij het vuur. Groot was mijn ontzetting toen mij een paar jaar geleden tijdens een Pano -reportage werd verteld dat het branden van een haard evenveel CO2-uitstoot veroorzaakt als een autorit van Brussel naar Moskou. Vandaag zou ik eerder opteren voor de vergelijking Brussel-Delphi. Beide goed voor zo’n 2.500 kilometer in vogelvlucht.

Sindsdien kijk ik met meer schuldbesef naar mijn ecologische voetafdruk. Ik rij nog in een Volvootje waarvan de roetfilter tegenwoordig niet meer door de keuring geraakt. Roet is een schaamwoord geworden. Behalve wanneer het over Pieten gaat. Vliegschaamte is ook zo’n woord. Onlangs boekte ik een ticket richting Caïro . Niet één maar drie, want lief en peuter moesten mee. Die drie werden er uiteindelijk achttien, want van de piramides in Caïro ging het naar het kleurrijke onderwaterecosysteem in Sharm-El-Sheik en vervolgens naar Luxor (opnieuw via Caïro) voor wat eeuwenoude geschiedenis langs de Nijl. Indiana Jones achterna, niet op een traditionele milieuvriendelijke felucca met flapperende zeilen maar op een vervuilend schip dat veel weg heeft van een drijvend appartementencomplex. Weelderig groen gleed voorbij, uit de minaretten volgden ons liederlijke gebeden.

Enerzijds wil je je kind de wereld laten zien, om het open te stellen voor andere gewoontes en culturen, om tolerantie aan te leren, om het te doen beseffen dat iedereen in de wereld gelijk is maar dat we niet allemaal met gelijke kansen worden geboren. Alleen helpen we die planeet zo wel beetje bij beetje om zeep. Dus nee, ik mag niet beweren dat ik een ecologisch toonbeeld ben. Ja, ik sorteer en heb Delhaize-zakken in mijn auto liggen, maar dat is niet genoeg. Dus alle vertrouwen in de beslissingen die genomen worden op de jaarlijkse klimaatconferenties! Waar was die laatste ook alweer, ah juist in Sharm-El-Sheik.