Dat hij niet van helden houdt, zegt regisseur Lukas Dhont. Hij doelt op filmpersonages, maar ook een beetje op hoe mensen in het leven staan.
Lukas heeft het meer voor de mens die fragiel en kwetsbaar durft te zijn. De echte helden, me dunkt. Het is daarom dat Lukas zelf voor velen een held is. Iemand die fragiliteit en gevoeligheid tot een kunstvorm verheven heeft in de twee films die hij al maakte. Die zich in de diepmenselijke thema’s zoals identiteit, vriendschap en verlies verdiept en die esthetisch in beeld brengt. Een jonge kunstenaar die luistert, echt luistert, wanneer mensen iets vertellen. Die oprecht geïnteresseerd is in een ander.
Ik ken Lukas intussen tien jaar en heb het hem nooit anders weten doen. Altijd is hij op zoek naar de mens en het gevoel, de emotie in een verhaal. En al die jaren is hij er alleen maar beter in geworden. Kijk maar hoe hij ‘zijn team’ naar voren schuift, altijd applaudisseert voor de ander, zijn hoofdrolspelers, coscenarist, componist en volledige crew een podium geeft. Hoe hij bescheiden, maar zelfzeker en nuchter alle lof over zich laat spoelen. Hoe hij zijn mama met krop in de keel in de Grand Palais in Cannes bedankte voor waar hij vandaag staat. Hoe hij de schijnwerpers op de ander richt. Dat zijn de echte helden. Die waar iedereen van houdt.
Thalisa Devos, Chef DZ Magazine
thalisa.devos@roularta.be – Instagram: @thalisa
(foto Damon De Backer)
