Elodie Ouédraogo: “Het is niet raar dat ik na mijn sportieve carrière in de mode ben terecht gekomen”

Als we Elodie Ouédraogo in één zin zouden moeten omschrijven dan is het een stijlicoon met verschillende levens. Haar media-intrede deed ze dankzij een olympische medaille in 2008 en anno 2022 is ze de altijd lachende helft van het powerkoppel Elodie & Jeroom. Ze runt ook een eigen modelabel Unrun4254 met ex-collega medaillehoudster Olivia Borlée.

Fluffy coat Alise Anna Dzirniece | make-up MAC en Bumble and bumble

In welke mate ben je altijd in mode geïnteresseerd geweest?

Elodie: “Mijn mama heeft snit en naad gestudeerd. We waren thuis met vijf kinderen en er was weinig budget om te shoppen, dus we deden veel aan windowshoppen. In Leuven was er een stoffenwinkel in de Tiensestraat dus daar gingen we dan een stof kiezen en mama maakte dat dan na. Ons huis lag altijd vol modeboekjes en patronen. Ze is ondertussen bijna 75 en doet nog steeds retouches, wat zeer handig is. Ik ben altijd door mode omringd geweest, mama vertelde mij over de stoffen en bepaalde afwerkingen. Dus eigenlijk is het niet zo raar dat ik na mijn sportieve carrière in de mode ben terecht gekomen.”

“Mijn allereerste designeraankoop waren witte slangenleren laarzen van Dries Van Noten. Ik weet het nog goed: ik heb ze toen gekocht met mijn allereerste loon van Bloso, ik verdiende toen 1.183 euro per maand. Die laarsjes kostten 465 euro en ik moest dan ook nog mijn huur betalen. Dus ik had voor de rest van de maand zelfs geen geld meer over voor benzine.”

“Ik winkel graag, ik vind het leuk om een mooi stuk te hebben. Je hebt mensen die graag reizen of lekker gaan eten. Ik word heel gelukkig van mooie dingen. Alles samen is natuurlijk het ideale scenario, maar als ik moet kiezen tussen op restaurant gaan of sparen voor een designerstuk, dan kies ik toch voor het laatste.”

“Mijn dressing thuis is niet zo groot en redelijk rommelig. Jeroom krijgt daar altijd hartzeer van. Hij begrijpt niet dat ik zo’n dure spullen koop en ze dan laat rondslingeren. Ik gebruik alles ook echt, het is niet om weg te zetten. Dat heb ik deels van vroeger meegenomen: je hebt voor een bepaald stuk gewerkt, nu kan je jezelf dat permitteren. Ik ben niet zuinig op een handtas, een paar schoenen of op een broek. De kans is wel groot dat er binnen een dag ook vlekken op zitten. Mijn spullen liggen echt overal, soms moet je er echt overstappen in huis.”

“Wij merkten dat je vooral bij een wedstrijd genoegen moest nemen met wat er was. Ik werd gesponsord door Nike, dus dan ging ik tussen hun andere collecties kijken om toch maar leuke kleding te vinden. We zochten dan dingen tussen de danscollecties om onze outfits wat te pimpen. Ze noemden ons niet voor niets de Spice Girls, omdat we altijd wel echt moeite deden. Een legging was nooit zomaar een <HH>legging, er was over nagedacht.”

“Sportkleding is heel professioneel geworden, alles is aerodynamisch. En dat helpt de atleten ook om sneller te lopen of verder te laten springen. Ik snap dat dat nodig is, maar de fun is eraf. Een Serena Williams is een uitzondering. Een broek met een rokje over, dat bestaat bijna niet meer. Iedereen ziet er hetzelfde uit, wat heel spijtig is. Er wordt ook snel gedaan alsof je niet serieus met je job kan bezig zijn wanneer je met mode bezig bent. Dat is bullshit. Kijk naar de politiek. Wanneer een politicus bijvoorbeeld een pak draagt van een Belgisch merk, dan staat dat in de krant, omdat het zo zelden voorkomt. Als je kijkt naar het ontwerptalent dat we in België hebben, dan zou dat toch niet zo raar mogen zijn.”

“Ik denk dat het erg verbeterd is op vlak van diversiteit. Oké, wanneer je nu kijkt naar een merk als Celine, dat blijft wel een heel specifiek type model (wit, piepjong en dun, red.). Langs de andere kant zijn er heel veel merken die de inspanning wél leveren, die diversiteit is gewoon superbelangrijk. Mensen moeten dat zien en de mode kan daar een heel belangrijke rol in spelen. Zeker als je jonge mensen van nu wil motiveren om de sprong te wagen, zodat zij denken: ‘ik ga toch eens bij een modellenbureau langs, of ik stuur toch eens iets op’. Dat kan enkel maar wanneer zij diverse mensen in topposities zien. Het is al verbeterd, maar het is spijtig dat alles zo extreem moet gaan vooraleer je kan spreken van verandering.”

“In het begin kon het niet op: gewoon gaan met ons eigen spaarpotje, zonder businessplan… Wij waren de typische ontwerpers van: de sky is the limit, zolang er geld op de rekening staat, blijven we creëren. Dit hangt natuurlijk samen met de typische groeipijnen en de fouten die je ook zelf maakt.”

“Ik had mij ooit ingeschreven voor een online cursus van Virgil Abloh. Hij zei toen dat er op een gegeven moment wel iemand ons zou oplichten. Wij hadden toen zoiets van: ‘not uuus’. Maar die persoon komt er: je van alles beloven en geen enkele belofte nakomen, ondanks dat je er geld voor betaald hebt.”

“We hebben veel meegemaakt, maar daar komt wel bij dat je ons de dag van vandaag niets meer kan wijsmaken. We kennen de prijs van elke knoop en ieder stiksel op een legging. Met vallen en opstaan hebben we alles geleerd. Unrun is een merk geworden zoals wij het willen. Als we zin hebben om iets uit te brengen, dan brengen we het uit. Het is een verzadigde markt, want sportkledij draait heel veel rond marketing, nog meer dan eender welke tak in fashion. Als je geen gigantische marketingbudget hebt, dan moet je slim zijn en iets proberen te creëren dat mensen sympathiek vinden zodat ze tevreden zijn met wat ze hebben ontvangen. In de begindagen hebben we weinig rond onszelf gecommuniceerd omdat we niet de zoveelste bekende mensen wilden zijn die iets uitbrengen. Wij hebben geen gigantisch team in onze garage dat echt werkt en wij zijn dan zogezegd enkel het gezicht van. Qua verhaal werkt het: twee ex-atleten brengen sportkleding uit. Maar in realiteit moet alles wel gedaan zijn en tot bij de klant geraken. Op dat moment maakt het niet uit hoeveel medailles je hebt.”

“Ik heb altijd veel structuur gehad in mijn dagelijks leven. Op een bepaald uur ontbijten, dan een eerste training, dan een tweede… Nu klinkt dat saai, maar toen gaf zo’n strakke planning mij rust. Ik heb altijd gedacht dat het een enorme bevrijding ging zijn, wanneer dit zou wegvallen. Als atleet moet je eigenlijk niet veel nadenken, je moet met jezelf bezig zijn en je lijf. Het denken, doen andere mensen voor jou. Wanneer iets niet lukt op training, dan wordt dat direct aangepast… Je moet als atleet vooral ondergaan en trainen. Toen dat allemaal wegviel, heeft het toch een paar jaar geduurd eer ik mijzelf heb gevonden. Ik moest uitzoeken wat ik nog kon, naast lopen. Sporten is nu voor mij een vorm van ontspannen. Wanneer ik ga lopen, verwerk ik dingen en dan zijn ze ook uit mijn systeem. Daar ben ik wel van geschrokken, dat ik ben blijven sporten. Als atleet heb je vaak overal pijn, je hebt toch even op je tanden moeten bijten om mooi afscheid te kunnen nemen. En je denkt dat het leven daarna pas echt kan beginnen. Maar je merkt dat dit zo in je lijf en je systeem blijft zitten. Ik leg mijzelf geen druk op, maar ik merk dat ik me mentaal goed voel na het sporten. Er wordt te veel de nadruk gelegd op wat sport uiterlijk met je lijf doet, we moeten daar van weg, het moet terug gaan over je goed voelen. Al de rest is mooi meegenomen, maar dat is geen doel op zich.”

“Wanneer je in het begin nog maar een beetje aandacht krijgt, dan vind je dat al leuk. Maar vandaag weet ik ook dat dit tegen jou kan werken. Ik ben nu in de zakenwereld terechtgekomen en meer opgeschoven richting ondernemer. Daar kom ik mensen tegen die mij alleen kennen van op tv ergens op een dansvloer, dus die kunnen niet altijd inschatten hoe serieus ik dit meen. Net zoals ik trouwens als sportvrouw heel veel mensen heb moeten overtuigen toen ik in de media begon te werken. Langs de andere kant moet ik er ook niet onnozel over doen, want wanneer ik mijn naam zeg, zal ik vaak ook sneller antwoord krijgen. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. En het helpt natuurlijk voor je brand awareness.”

“In de media is er natuurlijk veel overlap. Het goede bij Jeroom is dat hij heel lang achter de schermen heeft gewerkt. Hij werkte al jaren voor Humo op het moment dat hij werd opgemerkt in ‘De Slimste Mens’, dus hij had al een trouwe fanbasis die hem van ergens anders kende. Hij heeft mij zo vaak beschermd en begeleid. Wij zijn er echt samen in gegroeid. Jeroom vindt het ook leuk om mee te komen naar een modeshow. Vooral bij Y/Project komt hij graag mee voor de show, maar ook naar het circus dat eraan voorafgaat. Daarnaast hebben we ook echt allebei ons eigen ding. Hij kent mij en weet hoe het allemaal werkt, ik denk wel dat hij mij al vaak behoed heeft voor een foute afloop.”

“Ik doe graag wat ik nu doe, maar wanneer ik kijk naar mijn CV dan is die tot nu toe al zeer goed gevuld. Dus om mijzelf nu terug opnieuw uit te vinden? Of je het nu wilt of niet, je moet dan altijd terug van nul beginnen. Ik heb heel hard gewerkt en alles op een integere manier proberen te doen. Dus momenteel zou ik heel content zijn als mijn zoon er elk jaar door zou zijn op school, dat is altijd mooi meegenomen…”

Outfit Yonghao Xie | Schoenen Arket | Juwelen Line Vanden Bogaerde

Wie is Elodie Ouédraogo?

Elodie haalde in 2008 wereldnieuws toen ze met het Belgische estafetteteam de gouden medaille op de 4 x 100 meter mee naar huis nam. Sinds 2017 runt ze samen met collega ex-atlete Olivia Borlée het modelabel 42|54, de naam verwees naar de winnende tijd tijdens de Olympische Spelen. Ondertussen werd het merk omgedoopt in Unrun4254, de focus ligt nog steeds op duurzame en luxueuze sportswear.

Ouédraogo heeft een relatie met cartoonist en tv-presentator Jeroom Snelders, ze hebben samen een zoon Remus.

tekst Elspeth Jenkins | beeld Noortje Palmers |

styling Farah el bastani | make-up Marlien Echelpoels