Actrice Moora Vander Veken: “Ik wil later van niets spijt hebben”

Corona doet dromen wankelen, maar niet bij Moora Vander Veken. De 28-jarige actrice timmert op dit moment thuis, in haar nieuwe appartement in Borgerhout, verder aan haar carrière. “Ik plant nu zaadjes voor later. Ik wil graag voor langere tijd naar Amerika.”

Moora Vander Veken is amper 28, maar ze draait al twaalf jaar mee in de
Vlaamse acteerwereld. Na haar debuutrol als Merel in de Ketnet-serie Amika kroop ze in de huid van Olivia in de Eén-soap Thuis. Vorig jaar drukte ze de pauzeknop in bij Thuis
om acteerworkshops te volgen in Londen. Niet veel later belandde ze, ongepland, in New York. “De tijd van mijn leven! Ik heb echt zotte dingen meegemaakt”, zegt Moora. “In Londen mocht ik samenwerken met Giles Foreman, de coach van onder meer Tom Hardy en Michael Fassbender en in New York kreeg ik de kans om een workshop te volgen bij Larry Moss, de coach van Leonardo Di Caprio. Hoe cool is dat?! Het leuke aan Amerika is ook dat je op elke hoek van de straat een belangrijke acteur of producer kan tegenkomen. Zo heb ik in de krantenwinkel mijn cv achtergelaten voor een casting director van HBO – de makers van Game of Thrones – die er vaste klant was. Mijn cv moet daar dus ergens in een schuif liggen. Ik vind dat maf.”

Is Vlaanderen dan te klein geworden voor jou?
Klinkt het blasé als ik ja zeg? (lacht). Begrijp me niet verkeerd, ik amuseer mij op de set van Thuis en ben oprecht trots dat ik eraan mag meewerken. Maar na twaalf jaar is het verrijkend om ook eens andere oorden te verkennen en daar nieuwe projecten op te
starten. Ik heb graag een zekere spanning in mijn leven. Ik wil de wereld rondreizen op zoek naar nieuwe culturen, mensen en verhalen. Dat kan nu even niet. Hoe beleef je deze periode? Tijdens de zomer verblijf ik normaal altijd ergens in de wereld, vooral niet
thuis. De afgelopen maanden heb ik vooral tijd doorgebracht met mijn familie en dat was heel hartverwarmend. Deze situatie treft ons allemaal en het heeft geen zin om er mentaal
tegen te vechten. Toch heb ik grote bedenkingen over de aanpak in ons land. De politiek schuift de culturele sector in een klein hoekje, waardoor ikzelf en veel vrienden van mij moedeloos aan het worden zijn. De mensen kunnen niet zonder cultuur en toch wordt onze sector volledig afgeslacht. Onbegrijpelijk.

“De mensen kunnen niet zonder cultuur en toch wordt onze sector volledig afgeslacht. Onbegrijpelijk”

Heeft corona je agenda door elkaar geschud?
Er zijn enkele zaken uitgesteld. Ik zou in april mijn eerste kortfilm draaien in Barbados en deze zomer een vriendin bezoeken in Thailand. Natuurlijk is het spijtig dat die dingen niet konden doorgaan, maar ik geloof niet in toeval. Alles gebeurt om een reden. Ik heb mij
daarom snel bij de situatie neergelegd en mij volledig op mijn werk gesmeten door nieuwe projecten te bedenken en agencies in Amerika aan te schrijven. Ik ben nu zaadjes aan het planten voor volgend jaar. Mijn plan is om in 2021 mijn kortfilm te draaien in Barbados en daarna naar voor langere periode naar Los Angeles te vertrekken. Natuurlijk is het afwachten hoe de situatie zal evolueren in Amerika. Voorlopig ziet het er niet al te best uit. Als ik mijn plannen even moet opbergen, dan is dat zo. Ik wil me vooral niet laten ontmoedigen. Elke tegenslag zal je in een richting duwen die je normaal niet zou verkennen.

Ben je gelovig?
Ik geloof niet per se in een God, maar weet dat de kracht van het universum ons begeleidt. Ik ga meestal alleen op reis en voor elk nieuw avontuur, krijg ik een teken. Een soort van bevestiging. Dat kan een liedje in de supermarkt zijn, maar even goed een vogel zijn die op mijn jas kakt (lacht). Ik zie dat niet als iets slecht, want ik ben positief ingesteld. Ik geloof ook in de kracht van het denken. Als je elke dag opstaat met het idee dat iets zal lukken, vergroot dat je kans op succes.

“Elke tegenslag duwt je in een richting die je normaal niet zou verkennen”

Past een lief in dat ambitieuze leven?
Als het komt, komt het en dan zal ik het ook niet tegenhouden. Vorig jaar zou het moeilijker zijn geweest. Ik was me volledig aan het toeleggen op mijn workshops in London en New York. Ik had er gerust verliefd kunnen worden, maar wilde mijn focus niet verliezen. En dat heb ik nu nog steeds. Aangezien ik een onrustige ziel ben, besef ik nog meer dat ik mij wil laten omringen door mensen die me rust een gevoel van veiligheid bieden.

Wat mogen we je nog wensen?
Ik hoop dat het lukt om volgend jaar, al is het maar tijdelijk, in Amerika aan de slag te gaan. Daarnaast wil ik mij verder verdiepen in het regisseren en fotograferen. Het is boeiend om na twaalf jaar eens aan de andere kant van de camera te staan. Ik kijk er
enorm naar uit mijn eerste kortfilm, over het leven van de locals in Barbados, te draaien. Het zou leuk zijn om daarmee filmfestivals te mogen afschuimen. Wordt hij toch niet opgepikt? I don’t give a fuck. Dan heb ik hem toch maar gemaakt. Ik wil later van
niets spijt hebben.

Auteur: Nikita Vindevogel // Beeld: Nathalie Dembinksi