Cath Luyten neemt het ‘laatste woord’: Uggs en hugs (column)

Het ‘laatste woord’ geven we aan televisiepersoonlijkheid Cath Luyten. Met een schalkse knipoog op een actueel thema zorgt ze maandelijks voor de perfecte afsluiter.

Of hij zijn geliefde met een deadline een onderwerp voor een column over trends kon toewerpen, vroeg ik eerder retorisch. Zonder ook maar de geringste twijfel opperde hij: ‘ schrijf iets over die Hugs ’. Met Hugs bedoelde hij Uggs , maar verder een excellent idee. Het plompe schoeisel uit schapenvacht ging de afgelopen dagen vaak over de tong hier ten huize ‘vloerverwarming en nog geen warme voeten’.

Een trend zijn ze al lang niet meer, maar ze zijn het wel geweest. In lang vervlogen tijden en amper te geloven gezien de compleet afwezige esthetiek. Nooit gedacht dat ík daaraan zou toegeven, maar als iets ‘goed’ is – lees warm en praktisch – dan heeft het bestaansrecht. Zo’n vijftien jaar geleden ben ik in een vlaag van zinsverbijstering overstag gegaan. Behalve lelijk waren ze ook nog eens exuberant duur. Honderden euro’s voor een botje zonder steun en niet eens waterdicht. Maar wel zacht. Zo zacht. Je naakte voet in een Ugg doen glijden, is het opperste genot.

Mochten Uggs bestaan hebben in de tijd van Assepoester, ze had er haar glazen muil en bijhorende prins graag voor laten staan. Vraag is echter of de prins háár nog had gewild, want als hij woke was en een beetje begaan met mens, planeet of dier dan had hij op zijn minst bedenkelijk gekeken mocht hij op Instagram voorbij de alarmkreet omtrent de Australische nationale schoen gescrold zijn. Zo werd ik op dat anders positieve platform zelf gewezen op de gruwelijke praktijken die aan de aaibare botjes voorafgaan. In mijn fantasie was het productietafereel sprookjesachtig: schaapje dartelt door malse groene weide, wordt liefdevol door de boer tussen de benen genomen, die haalt er zijn Babyliss bij en trakteert het beest op een frisse nude look voor de zomer. Groot was mijn verachting toen ik las dat het dier voor deze schoen niet enkel van zijn vacht wordt ontdaan, maar er meteen ook het bijltje bij moet neerleggen, aldus dierenrechtenorganisatie PETA. Nu, sluitend bewijs heb ik daar echter niet van gevonden en zolang dat is, trek ik mijn warme botjes stiekem toch nog aan.

De kop in het zand steken, heet zoiets. Ook een trend. Een verfoeilijke. Dat vindt ook mijn jongste zoon. Want ondanks het idee dat lammetjes hun ouders kwijtspelen omdat ik mijn gezin van warme voeten wil voorzien, heb ik bij die eerste winterprik toch een maatje 21 besteld. Zo klein zijn ze, zo lief mijnheer en ook een pak minder lelijk. Maar mijn daad van struisvogelpolitiek werd door onze peuter meteen afgestraft: een lammetje dat gekeeld wordt, zo schreeuwt hij als ik zijn laarsjes wil aantrekken. Ik laat het een les zijn. Onze kleine activist wil ze niet. De Uggs . De Hugs gelukkig nog wel.