Vive le vélo: Maak kennis met Claudia Van Avermaet

Ze is niet enkel de zus van wielrenner Greg, maar ook de vrouw van IAM Cycling-ploegleider Rik Verbrugghe. Al heeft ze vooral zélf de touwtjes in handen. Gezond eten, yoga en mode, dat houdt haar bezig. Maar deze powervrouw smijt haar pumps even graag aan de kant om enkele uren te zweten op de koersfiets. Maak kennis met: Claudia Van Avermaet.

Claudia, jij bent sportleerkracht, Greg is profrenner. Jullie moéten wel uit een sportief nest komen.
“We hebben het inderdaad met de paplepel binnen gekregen. Onze ouders waren beiden topsporters, dus wat wil je. Als we op vakantie gingen, betekende dat niet dat we lagen te luieren op het strand om ons om het half uurtje rond te draaien zodat we overal even bruin werden. Wij gingen naar de Ardennen en maakten kilometers lange wandelingen. Of we kropen op de fiets en reden de bergen in. Greg en ik deden toen al alsof we deelnamen aan de Tour. Vooral mijn broer was daar heel competitief in. Hij had een puntensysteem bedacht, met de bolletjestrui als beloning. Wie zeurde, kreeg strafpunten. Het gebeurde wel vaker dat ik dacht ‘Wat zit ik hier weer op die fiets te doen, ik wil wél aan het zwembad liggen.’ Meestal stond ik dan ook laatste in Greg’s klassement.” (lacht)

Maar toch kreeg ook jij de sportkriebels uiteindelijk toch te pakken?
“Ja, plots wilde ik alles uitproberen. Paardrijden en atletiek, bijvoorbeeld. Ik wilde alles kunnen en uittesten. Net als mijn zoontje nu. Hij heeft daarin hetzelfde karakter als mij. Al ben ik wel grootgebracht met koersen en lopen. Dat blijft dan ook de basis, daar voel ik me nog steeds het beste bij. Fietsen ontspant me en als je in groep bent, kan je al eens een babbeltje slaan. Vooral nu de lente eraan zit te komen, sta ik al te springen om op die fiets te kruipen. Rondrijden op de dijk als het goed weer is, dat doe ik het allerliefste.”

Ga je soms samen met Greg trainen?
“Dat is al héél lang geleden. Maar soms gebeurt het dat we elkaar toevallig onderweg tegenkomen. ‘Ah! Jij ook hier?’, klinkt het dan. En dan zetten we onze tocht samen verder. Vermoeiend, wel. Greg zijn tempo is het mijne niet. Zijn ritme ligt een pak hoger dan dat van mij, en dan is het voor hem nog maar gewoon ‘losrijden’. Ik ben kapot, nadat ik met Greg ben gaan fietsen. Ik ben altijd blij dat ik thuis ben na zo’n tocht. Daarom zou ik nooit zelf een wielrennerscarrière kunnen uitbouwen. Nu blijft het een hobby, ik doe het wanneer ik er zin in heb en vooral wanneer ik tijd heb. Het regent? Dan ga ik morgen wel. Greg heeft daar meer karakter in.”

Er lijken wel twee versies van jou te bestaan. Sportief in koersbroek versus klassevol opgemaakt.
“Ja, klopt. Mijn man zegt vaak dat mijn mannelijke trekken gewoon een mooie verpakking hebben. (lacht) Dat vat het zo wat samen. ’s Ochtends kan ik met mijn fiets door de modder rijden en in de namiddag kan ik helemaal opgemaakt de stad in trekken. Mooie kleding interesseert me, maar ik kan even goed in de gietende regen en zonder make-up met mijn fiets gaan uitwaaien. Of de ene dag mijn brood gaan kopen in mijn trainingbroek en de andere dag met hakken de winkel binnenstappen. Het is soms een innerlijk gevecht, ik geef het toe.”

Hoe zit het met je modellenwerk?
“Ik beperk het tot wat ik écht graag wil doen. Modeshows zijn niet mijn ding. Ik heb het een tijdje gedaan omdat mensen me ervoor vroegen. Maar als ik eerlijk ben, gelukkig werd ik er niet van. Het leek wel of ik met een masker moest rondlopen. Ik hou er niet van om te paraderen. Ik wil altijd en overal mezelf kunnen zijn, en dat miste ik in die wereld. Fotoshoots vind ik wel nog fijn. Dat is minder gemaakt. Ik hoef geef rolletje te spelen. Maar moesten ze me vragen om voor P-Magazine te poseren, zal ik vriendelijk bedanken. Ik wil eerder de sportieve toer opgaan. Sportfoto’s, dat is meer mijn ding.”

Sinds kort heb je een gezondheidsblog, vanwaar komt dat idee?
“Twee jaar geleden heb ik even tegen mijn eigen grenzen aangelopen. Ik was vermoeid en enorm gespannen. Kortom, ik zat niet goed in mijn vel. Ik ben dan beginnen rondkijken op website en heb enkele boeken doorbladerd. Stilaan kwam ik allerlei tips rond gezonde voeding tegen. Beetje bij beetje ben ik mijn levensstijl wat gaan aanpassen. Zo eet ik ’s ochtends geen boterhammen meer, maar vervang ik het door fruit of havermoutpannenkoeken. Heel wat mensen stelden me er vragen over. ‘Hoe doe je dat? Wat is dat allemaal?’ Toen besloot ik een blog te starten waar ik af en toe iets op post. Je vindt er makkelijke tips en recepten. Het zijn zaken die ik zelf heb uitgeprobeerd en de moeite vond.”

Gezond eten, kruipt daar niet enorm veel tijd in?
“Dat is een van mijn basisprincipes: een gezonde lunch moet makkelijk zijn en snel op tafel staan. Ik kan het niet opbrengen om uren achter het fornuis te staan. Koken, eigenlijk doe ik dat niet graag. Gelukkig heb ik ontdekt dat je ook heel lekker kunt koken zonder er de helft van je dag aan te besteden. Gezond eten draait ook niet enkel om gezonde volwaardige maaltijden op tafel te zetten, het begint allemaal met de tussendoortjes. Vervang die snoepjes in moerbeien. Dat is een soort fruit dat heel zoet smaakt. Gezond én lekker. Je moet klein beginnen en het beetje bij beetje uitbereiden. En heel belangrijk: zorg dat je het samen met je gezin kan doen.”

Dus jouw kinderen eten geen chocoladekoeken?
“Tuurlijk zitten ze soms in de koekenkast. Maar ik stel wel telkens voor of ze niet liever een stuk fruit eten. En eigenlijk moet ik zeggen dat ze dan wel eerder voor het gezonde tussendoortje kiezen. Het is meestal uit gewoonte dat mensen naar die zoetigheden grijpen. Een koek? Makkelijk om uit de kast te nemen. Maar een appel, eigenlijk is dat even simpel. Mijn kinderen zijn ook gek op mijn smoothies. Daar kan ik ze keer op keer plezier mee doen én ze hebben hun vitamines binnen. Een win-win situatie dus.”

Hoe belangrijk is familie voor je?
“Enorm belangrijk. Ik ben het gelukkigst wanneer ik thuis bij mijn man en kinderen kan zijn. Vroeger had ik ook zo’n sterke band met Greg. Hij was mijn kleine broertje, ik zorgde altijd voor hem. In de beginjaren van zijn carrière was het heel raar om afstand van hem te moeten nemen. Hij is meer van huis dan dat hij thuis is. Dat is zwaar geweest voor mij, het gemis. Tegenwoordig zie ik hem slechts heel af en toe. En meestal is dat op de koers zelf. Maar dan vang ik ook maar enkel een glimp van hem op wanneer hij de bus weer instapt. Als we elkaar uiteindelijk zien door écht af te spreken, is die broer- en zusband er wel weer meteen. Dan is het volop genieten van elkaar.”

Tekst: Shauni Deferm, verschenen in de Steps van 28 maart 2015.