VTM-sportankers Lies Vandenberghe en Maarten Breckx: “Onze enige zondag op de maand samen is heilig”

Slechts één op de vier zondagen zijn ze samen, en die is heilig. Dan gaan ze naar Lies’ familie in West-Vlaanderen of blijven ze gezellig thuis in Mortsel. Kranten lezen, Lego bouwen, wat wandelen en ’s avonds met de kinderen mee op stok: “Na zo’n zondag ben je een nieuw mens.”

De fotoshoot vindt plaats op hun enige vrije zondag van de maand, het interview op een zeldzame donderdag waarop Lies en Maarten niet op VTM worden verwacht en de kinderen in de opvang of op school zitten. Ook zonder Victor (8 maanden) en Georges (3) in huis verraadt alles dat het gezin in de tropenjaren zit: gesteriliseerde papflesjes op het aanrecht, opgevouwen kleertjes op de tafel, speelgoed op de vloer. Lies en Maarten combineren hard werken met genieten en efficiënt plannen met de boel de boel laten, zo zal blijken tijdens ons gesprek. Met als rode draad: leven in het nu, zeker nu Lies’ vader en Maartens moeder met hun gezondheid sukkelen.

Lies en Maarten, als ik jullie zie, denk ik: wat een zondagskinderen!

Maarten: “Het hangt ervan af hoe je zondagskind definieert denk ik.”

Mensen die het geluk aan hun kant hebben, het talent hebben om te genieten, maar ook kunnen opveren na een tegenslag. Lies: (denkt na) “In dat geval denk ik dat wij inderdaad zondagskinderen zijn. Om een recent voorbeeld te geven: onlangs zouden we naar Tenerife gaan, maar de kinderen waren doodziek – keelpijn, oorontsteking…”

Maarten: (lacht) “Ben je zeker dat je dit in de krant wil zien staan, Lies?”

Lies: “Ja hoor. Twee uur voor boarden hebben we alles geannuleerd. We zijn naar de dokter gereden, die heeft antibiotica voorgeschreven en de volgende dag hebben we de eerste, de beste vlucht geboekt naar waar nog plaats was, een hotel in Calpé. Mijn ma zei: ‘Ik snap niet hoe jullie dat doen.’ En vriendinnen met kinderen: ‘Amai, ik zou flippen.’ Wij niet. Door onze job zijn wij heel oplossingsgericht. We werken elke dag tegen deadlines, niet klaar zijn is geen optie. Natuurlijk was die reis een luxeprobleem, maar het toont wel aan hoe wij in het leven staan. Ook bij tegenslagen.”

Maarten: “Lies heeft tussen Georges en Victor twee miskramen gehad. Ik herinner me dat als een heel donkere periode die er zwaar heeft ingehakt, zowel fysiek als mentaal. Bovendien leefde die angst ook verder in de zwangerschap van Victor. We zijn daar zeker niet door gefladderd, maar we zijn wel opgeveerd.”

Lies: “Het was een stil rouwproces waar we door moesten, maar we hebben heel veel aan mekaar gehad. Voor deze foto’s zijn we naar het strand van Antwerpen gegaan, de plek waar we vijf jaar geleden getrouwd zijn. We doen dat toch goed samen, dacht ik toen we daar stonden. Als Maarten zich minder voelt, dan vang ik dat op. En als het bij mij tegenzit, dan neemt Maarten over.”

Maarten: “De laatste maanden waren heel pittig. Mijn moeder van zeventig heeft begin dit jaar een zware hersenbloeding gehad. Ze heeft een week in coma gelegen en is nu aan het revalideren, maar de mama die we kenden, zijn we op dit moment kwijt. Als ik vraag hoe ik heet, dan kent ze mijn naam niet meer. Zeker voor mijn vader is dat niet te onderschatten. Hij stelde zijn vrouw altijd voorop, maakte elke avond eten klaar voor haar, zij was de reden dat hij elke ochtend uit bed kwam.”

Lies: “Ik heb altijd enorm veel gehad aan mijn schoonmoeder. Mijn ouders wonen in West-Vlaanderen, Maartens ouders hier vlakbij. Ze is het soort oma dat met haar kleinkinderen de tram nam naar de Zoo. We proberen positief te blijven, en uit te gaan van het beste. Wat kan ze wél al weer?”

Die zorgen komen boven op jullie eigen drukke jobs en kleine kinderen. Jullie zitten volop in de tropenjaren.

Maarten: “Het zijn vooral de tropennachten die zwaar zijn.” (lacht)

Lies: “Het is veel tsjollen met kleine kinderen zoals wij in West-Vlaanderen zeggen. Ken je dat? Veel sleuren en zeulen. Maar ik wil zeker niet klagen. Ik kan niet tegen mensen die zich wentelen in zelfmedelijden. Ik geloof heel erg in de wet van de aantrekkingskracht: als je positief denkt, dan trek je positieve mensen en dingen aan.”

Maarten: “Wat ook geholpen heeft, is dat Lies heeft geleerd om te praten. Wij deden dat thuis wel, maar Lies komt uit een West-Vlaams nest waar weinig gesproken werd over emoties. Als er iets tegenstak, dan liep ze soms twee dagen zwijgend rond. Nu hoef ik zelfs niet te vragen wat er scheelt, het komt er gewoon uit.”

Lies: “En we geven dat ook door aan onze kinderen. Gisteren kwam Georges thuis van school en begon hij spontaan te vertellen waarom hij verdrietig was. Ik ben zo blij dat ze tonen wat er in dat kleine hoofdje omgaat. En dat wij beseffen dat we moeten luisteren. Ik ben grote fan van opvoedexpert Steven Gielis, ik volg hem al heel lang op Instagram en heb al zijn boeken gelezen. ‘Als je goed luistert naar de kleine dingen als ze klein zijn, zullen ze je de grote dingen ook vertellen als ze groot zijn. Want voor hen waren de dingen altijd al groot’, zegt hij. En zo is het.”

Jullie zijn zelf kinderen van een generatie ouders die niet heel erg bezig waren met die kleine hoofdjes en gevoelens, toch?

Lies: “Maartens mama wel! Al kreeg ze daar in haar tijd vaak commentaar op.”

Maarten: (verbaasd) “Het je het daar dan met haar over gehad?”

Lies: “Ja, na mijn tweede miskraam ben ik een week aan zee gaan logeren bij je ouders. Ik heb toen úren met je ma gebabbeld. Ze kreeg bijvoorbeeld kritiek dat ze jullie te veel knuffelde en verwende. Maar je mama snápte het gewoon. Toen al. En daardoor heeft ze drie liefdevolle, open en respectvolle volwassenen op de wereld losgelaten, onder wie mijn echtgenoot. (glimlacht) ‘Ik zie je graag’ werd bij ons thuis nooit gezegd, bij Maarten wel, denk ik.”

Maarten: “Maar nee, bij ons ook niet hoor!”

Lies: “Nee? Georges zegt dat zo vaak hier thuis, uit het niks. Dan is hij aan het tekenen en zegt hij ‘papa, ik hou van u.’ ”

Lies, jij komt uit een hardwerkend nest van ni trunte – doordoen, niet zeuren. Maar het was wel een warm gezin, toch?

Lies: “Oh ja. Mijn ouders hadden een goeddraaiende carwash met tankstation en horeca. Het werk stopte nooit, ze gingen ook nooit ver of lang op reis. (Doet Donald Muyle na) ‘Lies, je moe werke alsof het voor jezelf is’, zeggen ze nog steeds tegen mij. (lacht) Al vonden ze het wel goed dat ik een maand ouderschapsverlof heb genomen na Victor. Ik merk dat ze daarin groeien, dat ook zij steeds meer bewust worden van mentaal welzijn.”

En wat je dan vaak ziet: zo hard als ze voor hun eigen kinderen waren, zo soft zijn ze voor de kleinkinderen.

Lies: “O ja, de nagel op de kop!”

Maarten: “Hoe mijn vader omgaat met Victor en Georges… dat heeft hij nooit met zijn eigen kinderen gedaan. Knuffelen, op de schoot nemen… Mijn mama zegt altijd: ‘Georges heeft hem klein gekregen.’ ” (lacht)

Lies: “Mijn vader bloeit ook helemaal open als hij de kindjes ziet. Sinds enkele jaren lijdt hij aan COPD, een zware longziekte. Hij is niet al te best, maar als ik zie hoeveel kracht hij uit die kleinkinderen haalt…”

Ga je nog vaak terug naar je geboortestreek, Lies?

Lies: “Bijna elke week. Ik koester mijn oma – ons moemoe – enorm. Ze woonde naast ons, ik ben bij haar opgegroeid. Kijk, dit is een paar weken geleden bij moemoe (toont filmpje op haar gsm). Onze enige vrije zondag die maand. Ondanks haar zware rugpijn kookt ze uitgebreid als we komen – met soep en koffie en taart nadien. Victor zit op de mat te spelen; Maarten, Georges en moemoe liggen te slapen voor de koers op tv. Dat zijn momenten die ik vastleg, want ik weet: op een dag is het voorbij.”

Maarten: “Het toont ook hoe thuis wij ons daar voelen. Voor mij is naar Ruddervoorde gaan als vakantie. We worden als koningen ontvangen. En op café gaan is ook altijd een belevenis. We worden altijd aangesproken – Awel, wa peis je van Club. (lacht) Wat ouwehoeren over voetbal, ik vind dat puur genieten.”

Lies: “De kinderen blijven ook geregeld slapen bij mijn ouders en dan gaan wij eens goed eten en blijven we ergens overnachten. We werken hard, we zien elkaar niet veel, we verdienen het om dat samen te doen. Als koppel is dat ook echt nodig.”

Maarten: “Maar we houden er ook van om op zondag gewoon hier thuis te zijn. We plannen dan niks, laten we boel de boel. We lezen de kranten bij pistolets, de kinderen spelen, Lies bouwt mee wat Lego met Georges, we maken een wandeling in het park om de hoek. Tegen vier uur rijden we naar familie en om acht uur ’s avonds kruipen we met de kinderen in bed. Na zo’n zondag ben je een nieuw mens.”

Hoe ziet jullie werkagenda er eigenlijk uit? Wisselen jullie elkaar af als sportanker?

Maarten: “Ja. Als anker draai je de hele dag mee van acht uur ’s morgens tot een uur of acht ’s avonds. De kinderen zijn daardoor eigenlijk zelden met ons beiden samen thuis. Het voordeel is dat het makkelijk is qua opvang.”

Lies: “Ik vraag me soms wel af of de kinderen het niet raar vinden dat wij zelden samen thuis zijn. In Calpé riep Georges de hele tijd ‘groepsknuffel!’ omdat we eindelijk eens een paar dagen met z’n vieren waren. (lacht) En na de vakantie ging hij met een pruillipje weer naar school. Ik voel me daar soms echt schuldig over. Maar ik probeer Georges wél uit te leggen dat wij heel graag gaan werken.”

Jullie komen op tv, zien er allebei goed uit. Zijn jullie veel bezig met jullie uiterlijk?

Maarten: “Vroeger was ik veel ijdeler. Hoe ik er nu bij zit (in jogging, red.), zo sta ik straks aan de schoolpoort. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben.”

Lies: “Ik ga ’s morgens zonder make-up naar de redactie, dat deed ik voor ik kinderen had ook nooit. Nu kan het mij niet meer zoveel schelen. Ik word natuurlijk wel geschminkt als ik tv kom.”

Maarten: “En zelfs dat moet nog altijd heel basic blijven. Net als onze kledij voor VTM Nieuws; dat moet heel sober zijn. De bedoeling is dat mensen horen wát we zeggen. We mogen niet te veel opvallen, gewoon kwaliteit afleveren: dat is onze taak. Als je te veel Brad Pitt bent, dan zijn de mensen met andere dingen bezig. Trouwens, als je aan mensen tien minuten na het nieuws vraagt wat ze onthouden hebben, weet de meerderheid hoe we eruitzagen, onze kleur ogen, wat we droegen, hoe onze stem klonk… Slechts 15 procent weet waarover het effectief ging. Mijn ouders reageren altijd van: ‘Amai, je had weer een koortsblaas’ of ‘Je had precies slecht geslapen’. Maar nooit iets over het sportnieuws.” (lacht)

Tot slot: als je nadenkt over jullie oude dag, ziet die er dan uit zoals jullie zondag?

Maarten: “Wij leven heel erg in het nu. Ik kan me niet inbeelden wat we in zomer gaan doen, laat staan met mijn pensioen.”

Lies: “Da’s waar. (lacht) Het is wat Maarten zegt: we leven heel erg in het nu. Ik weet nog niet eens hoe mijn werkagenda er volgende week uitziet. De collega’s op het werk vinden dat soms raar, maar ik bekijk meestal pas op zaterdag wanneer ik de week nadien werk. Door de gezondheidsproblemen in de familie hebben we meer dan ooit geleerd hoe belangrijk het is om in het moment te leven, te genieten van wat je hebt en niet te veel in de toekomst te kijken. Het is altijd jammer dat je dat pas ten volle beseft als er iets misloopt…” (Annelies Dijck)

Lies en Maarten presenteren wekelijks het sportjournaal op VTM, zaterdagavond 19.30 uur.

De zondagse adresjes van Maarten & Lies

– Album aan de Vlaamsekaai in Antwerpen, voor fine dining ontbijt of lunch.

– Frituur Pulhof: de beste frieten van de Zuidrand!

– Waterperels in Lier voor veel zwemplezier.

– Da Fellini in Berchem, met echte Italianen in de keuken en in de zaal.

– Murni om te lunchen, en daarna wandelen in park Den Brandt.

– Fort Edegem voor wandelplezier. Leuke plus: er is een groot speelplein!

– La Rosa in Edegem: fijne keuken en heel gezellig.