Actrice en onderneemster Kim Van Oncen: “Vorige kerst zaten we in het ziekenhuis. Dit jaar vieren we dubbel zo hard”

Hoewel ze eindelijk vrij heeft op zondag zijn de weekends van Kim Van Oncen drukker dan ooit. Dat heeft niets met haar carrière en alles met haar kinderen te maken. Voor de actrice en ondernemer komen zij op de eerste plaats: ‘Jezelf af en toe wegcijferen kan mooi zijn.’ Deze kerst wordt er een om nooit te vergeten.

We ontmoeten elkaar op vrijdagavond, omdat het weekend in het teken van de kinderen staat. Ben jij een echte voetbalmoeder die haar kinderen overal naartoe brengt?
Kim: ‘Niet enkel het weekend staat in het teken van de kinderen, heel ons leven! Er moet er altijd wel eentje naar de kapper, naar de tandarts, naar het voetbal of naar een verjaardagsfeestje. We zijn dus elke dag op pad en me-time is op dit punt in mijn leven even onbestaand. Ik lig daar gelukkig niet van wakker. Het druk hebben is een privilege. Het betekent namelijk dat we een job, een huis en twee gezonde kinderen hebben.’
Dat is een heel optimistische kijk op het leven.
‘Ik weet dat niet iedereen fan is van hyperpositiviteit, maar hoe ouder ik word, hoe positiever ik in het leven sta. Vorige week waren we aan het wandelen en Stella reed voor ons uit op de fiets. Ze klaagde dat het te koud was en wilde naar huis. Toen Niels hardop droomde van een rustige wandeling met z’n tweeën zei ik: “Schat, over tien jaar kunnen wij kilometers wandelen zonder gestoord te worden, maar weet je wat we dan tegen elkaar zullen zeggen? Fietste ze nog maar voor ons uit.”’
Hoe zorg je er als mama voor dat je jezelf niet verliest?
‘Eerlijk? Ik vind dat jezelf af en toe wegcijferen iets moois kan zijn. Ik hoef niet meer continu in het middelpunt van de belangstelling te staan. Wel proberen Niels en ik genoeg tijd voor elkaar te maken, al is die soms schaars. Ik kan me onze laatste date night op restaurant niet meer herinneren.’
Had je gedacht dat je zo’n mama zou worden?
‘Helemaal niet. Ik ben altijd erg rationeel en nogal wild geweest. Dat is zo op alle vlakken, behalve als het over mijn kinderen gaat. Dan vliegt alle rationaliteit het raam uit. Die kwetsbaarheid zit blijkbaar toch ook in mij. Het is een stukje van mijn karakter dat ik misschien nooit had ontdekt mocht ik geen moeder zijn geworden.’
Wij kennen je als Saartje uit ‘Dertigers’ en nu als Lyn uit ‘Thuis’. Toon je via die personages ook verschillende delen van jezelf?
‘Absoluut. Saartje is impulsief, spontaan en extravert. Die eigenschappen deel ik met haar, alleen ben ik voor de rest veel saaier (lacht). Ik was ten tijde van het eerste seizoen al mama van Jack en tijdens de opnames voor het tweede seizoen werd ik opnieuw zwanger. Mijn leven was dus een pak stabieler. Omdat Saartje zo ver van mij af stond, was het geweldig om haar te spelen, met al haar losbandigheid, drank en drugs. Lyn is het tegenovergestelde: een yogalerares die leeft op gemberthee. Ook zij staat ver van mij af, al ben ik wel gezonder gaan leven voor deze rol. Ik heb nog nooit zoveel gesport!’

Ben jij zelf een ‘Thuis’-fan?
‘Natuurlijk pikte ik wel eens een aflevering mee omdat ik iemand kende die meespeelde, maar eigenlijk ben ik geen grote tv-kijker. Wanneer Thuis op tv is, ben ik de keuken nog aan het opruimen of moet ik Jack ophalen van zijn voetbaltraining (lacht).’
Een dergelijke rol betekent werkzekerheid, iets waarvan veel acteurs alleen maar kunnen dromen.
‘Dat is inderdaad een grote luxe, maar het was niet de reden waarom ik de rol heb aanvaard. De supermarkten die ik samen met mijn broer uitbaat, zijn op dat vlak mijn basis. Al wat ik daarbuiten doe, is mijn passie.’

Zie jij jezelf als een ondernemer die acteert of als een acteur die onderneemt?
‘Moeilijke vraag. Dat wisselt met momenten. Wanneer ik in een drukke acteerperiode zit, voel ik mij misschien in de eerste plaats actrice, maar soms zitten er maanden tussen twee projecten. December en januari zijn bijvoorbeeld altijd rustig. Dan ben ik volop met onze zaak bezig en voel ik me vooral ondernemer.’
Waarom kies je niet voluit voor het ene of het andere?
‘Ik ben een afwisselingsjunkie. Door de verschillende jobs die ik combineer, heb ik de vrijheid om alleen rollen aan te nemen die mij honderd procent aanspreken. Die keuzevrijheid is kostbaar en wil ik niet zomaar opgeven. Mocht ik van mijn acteerwerk moeten leven, dan zou mijn spelplezier daar misschien onder lijden.’
Valt de combinatie van twee jobs je soms niet zwaar?
‘Ik klop wellicht meer uren dan de gemiddelde mens, maar ik ben gelukkiger met zestig uur die ik zelf kan invullen dan dat ik zou zijn met een parttimejob die elke week hetzelfde is.’

Ben jij ambitieus?
‘Ik was dat vroeger. Voor ik mama werd, werkte ik alleen maar. Toen heb ik volop carrière gemaakt, waardoor ik daar nu nog een beetje op kan teren. Natuurlijk word ik nog steeds graag uitgedaagd. Ik denk dat het begrip “ambitie” gewoon een andere betekenis gekregen heeft. Als twintiger had ik heel veel dromen op professioneel vlak, vandaag is mijn ambitie breder. Een succesvol gezinsleven is voor mij meer waard dan nóg een supermarktfiliaal.’
Op professioneel vlak heb je al heel wat verschillende dingen gedaan, van tv tot radio en theater. Staat er nog iets op je bucketlist?

‘Een langspeelfilm of een internationaal project zou de max zijn. Het eerste seizoen van Onder Vuur, waarin ik een bijrol heb, staat op Netflix en werd door miljoenen mensen bekeken. Dat vond ik heel zot. Ik zou ook graag eens een heel extreem personage spelen. Iemand met een verslavingsproblematiek of een moordenaar, bijvoorbeeld. Tien kilo afvallen of bijkomen voor een rol? Zelfs dat zou ik zien zitten. Ik ben niet vies van methodacting.’
Hallo Hollywood!
‘Ik denk niet dat ze me morgen gaan bellen, maar ze kunnen mijn nummer krijgen! Zolang mijn kinderen en man mee mogen, natuurlijk. Voor de supermarkten werk ik toch al grotendeels van op afstand. Ik zal m’n gsm al op luid zetten voor de zekerheid (lacht).’

De feestdagen komen eraan. Hoe ervaar jij de eindejaarsperiode?
‘Als hectisch, maar gezellig. Voor winkeliers is het natuurlijk een drukke periode. Toch probeer ik in december zelf af en toe op de vloer te staan. De sfeer in de supermarkt is dan uniek en de dagen zijn lang, maar speciaal. Omdat het eindejaar voor mij vooral hard werken betekent, ben ik niet echt een kerstmens. Zodra we aan tafel gaan, is mijn pijp meestal uit. Dan kruip ik om tien uur mijn bed in, omdat ik op tweede kerstdag alweer vroeg op moet. Dit jaar heb ik me wel voorgenomen om écht te vieren, omdat we vorig jaar zo’n slechte kerst hebben gehad.’
Vertel.
‘Mijn papa is in 2023 heel ziek geworden. Wat een vlotte operatie had moeten zijn, veranderde in een nachtmerrie. Hij kreeg een hartstilstand tijdens de ingreep, kwam in een coma terecht en kreeg de dag nadien een tweede hartstilstand. Tel daar nog een longembolie en sepsis bij, en je kan je ongeveer voorstellen hoe erg het was. In totaal heeft hij negentig dagen op intensieve zorgen gelegen. Vorige kerst brachten we dus door in het ziekenhuis. Ik heb geprobeerd om er thuis toch iets van te maken voor de kinderen, maar ik herinner me dat ik de kerstboom huilend heb opgezet en huilend weer heb afgebroken.’
Hoe gaat het nu met hem?
‘Als bij wonder is hij grotendeels hersteld. Een berg zal hij niet meer beklimmen, maar eigenlijk kan hij zo goed als alles weer, alleen iets trager. Hij heeft zelf het gevoel dat hij leeft in extra tijd en is daar erg dankbaar voor. Hij waardeert het leven nu des te meer. Omdat vorig jaar met zoveel angst en verdriet gepaard ging, willen we dit jaar dubbel zo hard vieren om de kerstschade in te halen. Mijn boom staat al sinds november en het wordt sowieso de beste kerst ooit.’

December is geen makkelijke maand voor jou, vermoed ik. In 2016 werd jullie sterrenkindje Pippa stilgeboren.
‘Pippa is geboren op 15 december, toevallig ook Wereldlichtjesdag dit jaar. Ik heb het twee keer per jaar extra moeilijk: op Moederdag en op haar verjaardag. Je bent er elke dag mee bezig, maar op die momenten voel je het verlies toch nog een beetje meer. Ik ben daarom altijd opgelucht als de datum voorbij is, al proberen we er een mooie dag van te maken door iets symbolisch te doen met de kinderen. Zo laten we een ballon op, doen we een wens of gooien we een bloem in het water. Ik vraag Jack en Stella ook altijd wat ze willen eten die avond. “Want het is toch haar verjaardag!” zeggen ze dan. En ze hebben gelijk natuurlijk.’
Vind je het belangrijk dat er thuis ook over moeilijke zaken open gesproken kan worden?
‘Ik geloof niet in taboes. Wat mij betreft, is alles bespreekbaar. Dat wil niet zeggen dat ik te koop loop met mijn verdriet. Je zal bijvoorbeeld geen foto’s van Pippa in onze woonkamer vinden, maar we hebben wel beeldjes van ons gezin laten maken en daar staat ze natuurlijk bij. Voor ons is dat voldoende. Pippa is een deel van ons verhaal en we willen dat niet stilzwijgen. De kinderen weten dat erover gesproken kan worden en dat er geen zwaarte rond het onderwerp hangt. Voor hen is en blijft Pippa gewoon hun zus.’
Je zei ooit dat het verlies jou en Niels dichter bij elkaar heeft gebracht als koppel.
‘Het zijn niet alleen de hoogtepunten die een koppel maken, maar vaak de dieptepunten nog meer. Er is maar één persoon op aarde die hetzelfde verdriet heeft gevoeld, die haar heeft gezien en die haar in zijn armen heeft gehouden net als ik. Dat is Niels. Als je daar samen doorkomt, dan weet je: “You’re my human.” Bovendien is van elkaar houden als het goed gaat mooi, maar wanneer het slecht gaat, kan je pas echt laten zien hoeveel.’
Voel jij je ondanks alles een zondagskind?
‘Absoluut. Ik ben gezegend met de plek op de wereld waar ik geboren ben en de kansen die ik heb gekregen. Niet iedereen heeft dat geluk. Daarnaast ben ik een enorme realist. Ik romantiseer het leven niet. Soms is het gewoon kak. Die les probeer ik mijn kinderen mee te geven: je zal teleurstellingen en tegenslagen kennen, maar dat is niet erg als je over voldoende veerkracht beschikt.’

Is er nog iets wat we over je moeten weten?
‘Ik kan heel nostalgisch zijn, op het melancholische af. Zo heb ik snel heimwee naar het verleden – naar gisteren zelfs – waardoor ik soms vergeet in het nu te leven. Daar werk ik aan. En ik ben een echte Monica! Net als het personage uit Friends ben ik geobsedeerd door netheid. Je komt hier niet met schoenen binnen en niets maakt mij gelukkiger dan een keukenkast opruimen of een raamkozijn uitkuisen met een oorstokje. Natuurlijk mag er in huis wel worden geleefd. Toen we hier net woonden, vond ik zelfs dat alles té perfect was. Een bluts in de muur hier en een kras op de parket daar maken het huiselijk. Nu ja, ook niet te veel natuurlijk (lacht).’

(tekst Catherine Kosters)