Beste vrienden Matteo Simoni en Stef Aerts samen te zien in nieuwe film ‘Wil’: “We zijn niet bang om op elkaars tenen te trappen”

Bijna twintig jaar kennen Matteo Simoni en Stef Aerts elkaar, en dat is er aan te zien. Ze maken elkaars zinnen af, praten vertederd over elkaars kinderen én zijn elkaars grootste supporter. Ook in ‘Wil’, het loeiharde oorlogsdrama dat nu in de bioscoop speelt, sijpelt hun bromance door.

Stef en Matteo, wat een film. Was het voor jullie net zo beklijvend om ’m te maken als voor mij om hem te zien?

Stef: ‘Als acteur besef je dat minder, omdat je de film in verschillende takes opneemt. Maar ik besefte wel dat de scènes die we draaiden bijna stuk voor stuk intens waren. Elke dag gingen we tot op het bot.’

Matteo: ‘Ik besefte pas hoe hard het verhaal binnenkomt toen ik de film zelf voor het eerst zag. Ook ik was een beetje in shock toen ik buitenstapte, moet ik zeggen.’

Hoe belangrijk is het voor jullie om zo’n film met elkaar te kunnen draaien?

Stef: ‘Het is altijd aangenaam om Matteo in de buurt te hebben als ik speel. Hij kent me zo goed dat hij meteen mijn tics of gewoontes herkent en me er ook op aanspreekt. Dat maakt me een betere acteur.’

Matteo: ‘Niet dat wij elkaar zitten te regisseren, dat doet regisseur Tim Mielants als de beste. Maar we durven elkaar feedback te geven, zonder dat we bang zijn om op elkaars tenen te trappen. Da’s het voordeel van al zolang beste vrienden te zijn.’

De ultieme bromance-test: hoe staan jullie in elkaars gsm?

(Beide acteurs halen hun telefoon boven, want hebben geen idee.)

Stef: ‘Jij staat er bij mij in als “Matteo 2”, omdat je ooit een nieuw nummer hebt gekregen. Saai hè?’

Matteo: ‘Bij mij is het nog erger: jij bent gewoon “Stef”. Maar je staat wel op nummer één in mijn favorieten. Loredana als laatste, maar dat is omdat ik daar nog sneller aankan dan.’

Stef: ‘Ik gebruik favorieten niet.’

Matteo: ‘Wacht, ik help je. Da’s gemakkelijk, hoor. Oh kijk, jouw profielfoto is van die keer toen we met z’n tweeën in Lissabon rondreden met de brommer.”

Dit is het soort gesprek dat ik met mijn zus zou hebben. Jullie lijken eerder broers dan vrienden.

Stef: ‘Het is waar dat de evidentie van onze vriendschap, het feit dat we ons daar eigenlijk geen vragen over stellen, aanvoelt als een broederband. Er is niemand die mij beter kent dan Matteo en er is niemand die me mezelf beter heeft doen kennen.’

Matteo: ‘Ja, dat klopt. Stef is voor mij ook vaak een spiegel. Via hem kan ik mezelf beter begrijpen. De meeste keuzes die ik maak in mijn leven, zijn altijd eerst afgetoetst bij Stef.’

In 2025 zullen jullie elkaar 20 jaar kennen. Hoe is het allemaal begonnen?

Matteo: ‘Stef en ik hebben elkaar leren kennen tijdens de tweede auditieronde voor Herman Teirlinck, in 2005. We waren de laatste vier: Stef, Marie Vinck, een andere jongen en ik. Als laatste proef moesten we een dialoog brengen met een van de andere geselecteerden en we kregen een week voorbereidingstijd.’

Stef: ‘Ik werd gematcht met Matteo. Om eerlijk te zijn wilden we alle drie liever met Marie spelen.’

Matteo: ‘Ik dacht vooral: wie is die pipo met zijn blonde kuif? Maar we gingen naar het kot van mijn broer, trokken een pintje open, rookten een sigaret en het klikte meteen.’

Stef: ‘Die week zijn we meer vriend geworden dan dat we aan die scène gewerkt hebben. Net die cameraderie zorgde ervoor dat onze dialoog werkte, en we waren er allebei door. We waren even niet bezig met presteren, maar dachten vooral: hoe tof is het om dit samen te mogen doen?’

‘Als we ergens verschenen, was de eerste vraag ál-tijd: waar is de andere?’ (Stef Aerts)

Jullie zijn na die kennismaking onafscheidelijk geworden.

Stef: ‘We deden álles samen. Niet alleen op school, we hielden er ook een heel actief caféleven op na. Als we ergens verschenen, was de eerste vraag ál-tijd: waar is de andere?’

Matteo: ‘We hebben ook drie jaar samengewoond tijdens onze studies. Alle fysieke veranderingen die je ondergaat van een zeventienjarige puber tot een volwassen dertiger heb ik gezien bij Stef. Ik weet nog toen hij geen baard had. Allez, nu heeft hij dat ook nog niet echt, maar kom (lacht).’

Stef: ‘Van tandenborstels tot kleren: alles deelden we. Terwijl ik een heel andere maat heb dan Matteo.’

Matteo: ‘Toen ik mijn brommer vanuit Limburg naar Antwerpen verhuisde, werd het nog erger. Je moest ons zien, samen op die booster vol lichtjes, aan het vlammen door de stad. Voor De Pallieter, ons stamcafé, stond steeds maar één johnny-brommer voor de ruit. De onze.’

Stef: ‘Matteo vooraan, ik achteraan: zo was het altijd. Hoe vaak ben ik niet in het zicht van een vol café van de brommer gevlogen omdat je te snel startte? We hebben zelfs één keer een overval gepleegd met die brommer (lacht).’

Excuseer?

Stef: ‘De dag erna zijn we wel gaan sorry zeggen…’

Matteo: ‘We hadden na een lange nacht zin in chips, maar geen geld. “Stef,” zei ik, “ik stop voor de nachtwinkel, jij loopt naar binnen en pakt zoveel zakken chips als je kan. Dan loop je naar buiten, springt op de brommer en samen rijden we weg.” Je kan het je inbeelden: dat liep volledig fout. De eigenaar was in alle staten en kwam Stef met een ijzeren staaf achterna. Stef viel van de brommer, in die zakken chips, kon nog één zakje meegraaien en begon als een gek te lopen.’

Stef: ‘Terug op kot beseften we wat voor losers we waren. Onze andere kotgenoot kwam niet meer bij. “Wie doet dat nu, de nachtwinkel waar je élke dag passeert overvallen?”’

Matteo: ‘De dag erna zijn we met hangende pootjes gaan betalen. We hebben het nooit meer gedaan.’

Wat zorgt ervoor dat jullie vriendschap zo hecht is?

Matteo: ‘Met Stef ben ik groot geworden. We zijn als jonkies aangekomen in Herman Teirlinck, met honderden onzekerheden, en hebben elkaar gesteund in onze zoektocht naar onszelf. In goeie tijden en slechte tijden. Heel erg “coming of age”.’

Stef: ‘We zijn heel verschillende mensen. Misschien helpt dat ook. Het gebeurt maar zelden dat we hetzelfde willen.’

Wat zijn de grootste verschillen tussen jullie?

Stef: ‘Volgens de meeste mensen is Matteo extravert en ben ik introvert. Ik ben zogezegd meer een denker, hij is meer een doener. Maar het is complexer dan dat, natuurlijk. Het is niet zo dat ik nooit iets impulsiefs doe en Matteo nooit nadenkt. Maar hij babbelt wel meer dan ik (lacht).’

Matteo: ‘Terwijl jij bij mij ook heel wat kan praten. Weet je wat ik mooi vind? Dat ik onze verschillen ook herken in onze dochters. Giulia is vier jaar en kijkt ongelooflijk op naar jouw dochter Gloria, die zes jaar is. Giulia heeft een onstopbare energie die langs alle kanten naar buiten stuitert…’

Stef: ‘En Gloria op zich ook wel, maar ze denkt veel meer na. Ik herken hoe ze kan verdwalen in haar eigen fantasie. Giulia leeft meer naar buiten, Gloria meer naar binnen.’

Matteo: ‘En op hun eigen manier zijn het ongelooflijk liefdevolle speelse dochters. Mooi om te zien.’

Zijn jullie spelende papa’s?

Stef: ‘Af en toe wel, al moet ik toegeven dat ik dat gespeel soms ook vermoeiend vind. Ik ben niet de spelende papa die Matteo is.’

Matteo: ‘Ik vind spelen best aangenaam. Een puzzel maken, een kamp bouwen; ik word daar rustig van. Onlangs vroeg ze om met de plasticine te spelen – ongelooflijk om dat woord uit de mond van een vierjarige te horen – en ik heb uren met haar geknutseld. Al moet ik eerlijk vertellen dat ik dan vooral zelf begin te kleien en zij mij meer assisteert dan ik haar. Daar moet ik misschien nog aan werken.’

“De meeste keuzes die ik maak in mijn leven, zijn altijd eerst afgetoetst bij Stef” (Matteo Simoni)

Wat is jullie ideale zondag?

Matteo: ‘Voor mij is de ideale zondag een zondag waar het ontbijt blijft staan tot vier uur in de namiddag, en je ’s middags in de uitgelopen kaas een stuk brood begint te dopen als lunch. Zo’n dag waarop je pas tegen de late namiddag naar buiten komt en je ergens toch beklaagt dat je de dag hebt gemist. Een dag waar ik stil mag zijn, want gedurende de week praat ik al zoveel.’

En voor jou, Stef?

Stef: ‘Ook ik doe het liefst zo weinig mogelijk in het weekend. Vroeger, voor ik een gezin had, maakte het me niet zoveel uit of ik in het weekend of de week werkte. Maar nu Gloria naar school gaat, wil ik zo veel mogelijk genieten van haar in het weekend. Oh, en om de drie weken gaan we steevast op brunch bij mijn ouders. Dat is een zondagse traditie waar ik niet mee wil breken.’

Het gesprek wordt onderbroken door een vrolijke ‘Papa!’. Marie Vinck, vrouw van Stef, navigeert in een bakfiets een vrolijk lachende Gloria, die op weg is naar een vriendinnetje. Gloria begint een liedje van K3 te zingen, waarop Matteo snel inpikt en de twee luidkeels ‘Hocus Pocus, iedereen kan toveren’ zingen. Na dit korte intermezzo bakfietsen de twee meisjes, Marie en Gloria, verder.

Dus dit was je introverte dochter, Stef?

Matteo: ‘Ik zei toch dat Stef een valse introvert is en eigenlijk veel kan babbelen (lacht)? Zijn dochter dus ook.’

Wordt de bromance ook in het weekend voortgezet?

Matteo: ‘Sinds we een gezin hebben, heeft onze twee-eenheid wat ademruimte gekregen. We zien elkaar wat minder, maar we horen elkaar zeker om de twee dagen. En we zijn onlangs nog samen op reis geweest met onze gezinnen.’

Stef: ‘Het is misschien ook wel gezond om elkaar wat meer los te laten. Hoewel, we zijn intussen plannen aan het maken om met Kerstmis samen op reis te gaan met onze gezinnen.’

Wat zouden jullie samen nog willen doen?

Matteo: ‘Nog eens een reis met ons tweeën. De laatste keer was drie weken Amerika, en dat was ongelooflijk. Ondanks het feit dat we de hele tijd discussie hadden over de verwarming. We reden met een cabrio en ik wilde de verwarming aan, Stef vond dat niet kunnen. Hoe het geëindigd is? Ik onder een dekentje, bibberend (lacht).’

Stef: ‘Misschien moeten we niet meteen voor drie weken gaan, maar eens vier dagen. Naar de wellness ofzo (lacht).’

De ultieme bezegeling van de bromance. Het is jullie gegund. (tekst Lisa Gabriëls)

‘Wil’ is nu te zien in de bioscoop.

Lees de recensie van onze journaliste op dezondag.be.