Ecoblogger Elisabeth Van Lierop en muzikant Tijs Delbeke: “We vinden belevingen belangrijker dan bezit”

Een koppel uit de boekskes: er is geen betere omschrijving voor Elisabeth Van Lierop (35) en Tijs Delbeke (39), twee prachtige mensen die met Oona (1), Iggy (4) en Nala (7) een wondermooi gezin vormen. Dat deze zondagskinderen ook weleens worstelen met het leven, maakt hen zo mogelijk nog mooier. ‘Maar wij klagen natuurlijk niet. We beseffen goed dat wij heel veel hebben om dankbaar voor te zijn.’

‘We maken ons klaar voor een roadtrip van honderd dagen van december tot april. Laptops toe, zonnebril aan. En gaan.’ De Instagrampost waarin Elisabeth aankondigde dat ze met haar gezin even de pauzeknop induwt, doet dromen. ‘Je hebt maar achttien zomers met je kinderen’, schrijft ze nog. ‘Maar als mijn kinderen appeltjes zijn die niet ver van mijn boom vallen, zijn ze al veel sneller het huis uit en zitten we met Nala al bijna over de helft. Het gaat te snel, dus wij gaan vertragen.’ Een gezin dat er bewust voor kiest om even uit de ratrace te stappen: een betere match voor een zondagsreeks bestaat er niet.

We spreken jullie net voor de roadtrip van start gaat. Hoe gaat het?

Elisabeth: ‘Goed! De voorbije acht jaar hebben we – met uitzondering van het coronajaar – elk jaar wel enkele weken aansluitend vakantie genomen, maar we hebben allebei het gevoel dat dit een van de laatste grote keren kan zijn.’

Tijs: ‘Vanaf volgend jaar is Iggy schoolplichtig, en Oona start na onze trip in de crèche. Alleen Nala zullen we thuisonderwijs geven in de camper. Op haar school mocht ze een project kiezen om rond te werken, en ze koos de natuur in Spanje en Portugal. Ik hoop dus zelf ook veel bij te leren (lacht). ’

Ik ben jaloers. Voilà, het is eruit.

Elisabeth: ‘Dat snappen we. Een paar jaar geleden deden we ook al eens een trip van honderd dagen, en toen hadden we grote plannen. We gingen Spanje, Portugal, Italië, Frankrijk en nog veel meer bezoeken, maar uiteindelijk hebben we minder dan de helft van die landen gezien. Het fijne is net dat niets moet en dat we elke dag opnieuw kunnen kiezen.’

Tijs: ‘Geen wekkers, niet opstaan op een bepaald uur, geen rush. Naar links kunnen gaan als we eigenlijk hadden afgesproken om naar rechts te gaan. Die vrijheid, daar kijk ik naar uit. Of we de Sagrada Familia zullen zien of niet, doet er niet toe. Of toch: Nala heeft erover geleerd op school, dus de kans is groot dat we die toeristische trekpleister bekijken.’

Elisabeth: ‘Als het je jaloezie kan temperen: we hebben heel slechte slapers, dus uitslapen zullen we niet doen.’

Welja, vertel me daar eens wat meer over.

Elisabeth: ‘Onze kinderen hebben alle drie een te grote lust for life, zo noemen wij het. Tien tot twintig keer per nacht wakker worden is geen uitzondering. En Oona, onze jongste, is nu één jaar en krijgt borstvoeding. Ze hangt dus erg aan mij. Onlangs waren Tijs en ik uit eten en hoopten we dat ze in slaap zou vallen in het restaurant, zodat we éíndelijk nog eens in elkaars ogen zouden kunnen kijken. Niet dus: we hebben om beurten met haar rondgestapt en om beurten gegeten.’

De tropenjaren zijn de jaren waarin de kinderen met alle aandacht gaan lopen. Wat voor impact heeft dat op jullie als koppel?

Tijs: ‘Wij hebben er samen voor gekozen om op te voeden met oog voor het kind, maar ik kan niet ontkennen dat het heel intensief is, en dat het – ook al is het honderd procent onze keuze en onze overtuiging – aanvoelt als ons meest ambitieuze project. Wij komen op de tweede plaats en hun noden op de eerste.’

Elisabeth: ‘Langer dan andere mensen borstvoeding geven, samen slapen en de kinderen niet naar de crèche brengen in hun eerste levensjaar: ik ben Tijs dankbaar dat hij meegaat in dit verhaal. Mijn carrière staat intussen al enkele jaren op een lager pitje dan ik zou willen, en ook voor Tijs is het als tourende muzikant niet evident.’

Tijs: ‘Ik voel dat ik in twee werelden leef. En – dat weet iedereen die in twee werelden leeft – dan heb je het gevoel dat je overal tekortschiet. In de groep waarin ik speel, ben ik de enige met kinderen. Zij kunnen zich dag en nacht smijten op muziek, ik kan dat niet. En als ik aan het touren ben, ben ik soms letterlijk maar een paar dagen per maand thuis. Onlangs was het Iggy’s verjaardag. Elisabeth was al weken alleen met de kinderen en ik kreeg een Facetimetelefoontje van thuis. “Papa, ik wil dat je nú naar huis komt”, huilde Iggy. Ik vond dat vreselijk, want dat kon natuurlijk niet…’

Elisabeth: ‘En ik vond dat vreselijk, want ik dacht: nu doe ik zo mijn best, en dan is het nog niet genoeg. Maar we zijn, los van het feit dat het soms pittig is, vooral heel dankbaar dat we er zoveel kunnen zijn voor de kinderen. Oona is ons laatste kindje, dus de zwaarste fase ligt bijna achter ons.’

“Los van het feit dat het soms pittig is, zijn we heel dankbaar dat we er zoveel kunnen zijn voor de kinderen”

Jullie hebben zulke prachtige kindjes. Misschien willen jullie toch een vierde?

Elisabeth: ‘Nee, ons gezin is écht compleet. Over de komst van Oona hebben we lang gesproken. Ik wilde altijd drie kinderen, voor Tijs was één of twee kinderen genoeg, zeker omdat het zulke slechte slapers bleken te zijn. Maar in mijn hoofd hád ik al drie kinderen. Meer nog: de kleertjes waar Iggy uit groeide, gingen in een doos met de naam “Oona” erop. Ja, ik had haar naam zelfs al gekozen. Als we gestopt zouden zijn bij twee, had ik een rouwproces moeten doormaken.’

Tijs: ‘Terwijl ik vooral dacht dat haar kinderwens misschien na die derde ook niet gestild zou zijn. Maar na de geboorte van Oona zag ik het ook: Elisabeth voelde zich compleet. Terwijl ik nu degene ben die soms kan smelten wanneer hij een kleine baby ziet (lacht).’

Hoe is jullie liefdesverhaal begonnen?

Elisabeth: ‘Bijna tien jaar geleden hadden we eerst negen maanden een aan-uitrelatie, die heel woelig was en veel nodeloze energie vroeg. Nu ben ik blij dat we die eerste negen maanden zo geploeterd hebben, want dat lag dan meteen ook achter ons.’

Waarom werd er zo geploeterd?

Tijs: ‘Ik denk dat ik toen bindingsangst had. Mijn leven was ook zo anders dan dat van Elisabeth. Ik was aan het zoeken naar mezelf, had succes met verschillende bands en wilde vooral vrij zijn. Zij was toen al erg met duurzaamheid bezig en leefde heel minimalistisch. Wie is die vrouw? dacht ik (lacht).’

Elisabeth: ‘Ik had al samengewoond met een lief, hij woonde nog samen met vrienden. Ik wilde stappen zetten – het liefst zo snel mogelijk -, hij wilde proeven van het leven. Ik weet nog dat ik op onze tweede date vroeg of hij kinderen wilde en hem op onze derde date meevroeg op een reis van een maand die ik ging maken (schatert).’

Tijs: ‘Dat ging allemaal véél te snel voor mij. Nu weet ik: Elisabeth is all-in. Elke dag begrijp ik dat een beetje beter. Maar toen schrikte dat me af.’

Elisabeth: ‘Tot ik na negen maanden aanmodderen zei: “Het is het ene of het andere. En als je mij wil, dan moet je het aanvragen, zodat we tenminste een echte startdatum hebben.”’

Tijs: ‘Waarop ik besefte dat ik alles eigenlijk toch leuker vond met haar erbij en haar de vraag stelde.’

En de rest is geschiedenis. Intussen zetten jullie allebei in op duurzaamheid.

Tijs: ‘Toen ik Elisabeth leerde kennen, at ik af en toe nog vlees en had ik nog een auto. Het is zeker dankzij haar dat mijn ogen geopend zijn.’

Elisabeth: ‘Ik vond Tijs sowieso aantrekkelijk wanneer ik hem in de boekskes zag, maar het was pas toen ik las dat hij enkel fairtrade-bananen kocht, dat ik om was (lacht). We voeden onze kinderen ook veganistisch op en proberen onze ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden.’

“Natuurlijk zijn we zondagskinderen. De meeste mensen die niet in het zuiden van de wereld geboren zijn, zijn zondagskinderen”

Jullie duurzame leven zorgt er ook voor dat jullie met een kleiner budget rondkomen.

Elisabeth: ‘En dat we onze roadtrip kunnen maken. We kiezen een heleboel dingen níét: we kopen geen gadgets, ik ga niet naar de kapper, ik koop geen make-up of fast fashion, we hebben geen auto, en als wij op reis zijn, komen er andere mensen in ons huis wonen. Ik weet dat onze manier van leven niet voor iedereen weggelegd is, maar ik denk wel dat meer mensen de keuze zouden kúnnen maken.’

Tijs: ‘Pas op, we zijn niet blind voor ons privilege. We hebben allebei een job die we graag doen, drie gezonde kinderen en een uitgebreid sociaal vangnet. We kunnen vertragen zonder financiële zorgen te hebben. Het is ook vaak een vicieuze cirkel: mensen hebben een auto en witte hemden nodig om te gaan werken, en ze moeten gaan werken om die auto en die witte hemden te betalen.’

Hebben jullie tips om duurzaam de feesten door te komen?

Tijs: ‘We vinden belevingen belangrijker dan bezit. Wanneer de sint komt, geeft hij bijvoorbeeld geen speelgoed, maar zet hij heel het huis op stelten. De tafel staat dan waar de zetel staat, en omgekeerd.’

Elisabeth: ‘Toen Iggy vier werd, hebben we aan de hele klas bijvoorbeeld een stuk fruit cadeau gevraagd. Dan konden we de hele week zeggen: “Oh, Iggy, gaan we jouw mango opeten?” Hij was dolgelukkig.’

Tijs: ‘Bij de grootouders ligt dat soms wat moeilijker. Mijn ouders hebben nog kleinkinderen, en ik merk dat ze het ‘evenwicht’ willen houden en dus ook dingen willen kopen voor onze kinderen. Ik wil niet ondankbaar lijken, want ik weet dat ze het uit liefde voor onze kinderen doen. Maar voor ons hoeft een cadeau dus niet echt. Aan een leuke ervaring hebben we (en zij) veel meer.’

Elisabeth: ‘Zo deden we vorig jaar een secret Santa. Iedereen moest een appreciatiebrief schrijven naar iemand anders uit onze familie. Drie weken op voorhand kreeg je de naam voor wie je moest schrijven, dus we hebben daar echt onze tijd voor genomen. Mijn broer kreeg van mij een brief en bewaart die nu nog altijd in zijn buurt, voor wanneer hij het eens nodig heeft.’

Tijs: ‘We hebben ook eens workshops cadeau gegeven. Elisabeths broer is goed in lassen en heeft ons een namiddag leren lassen. Elisabeth heeft dan weer kookles gegeven en ik heb een dagje muziek gemaakt. Duurzaam én heel verbindend.’

Ik zie hier ontegensprekelijk twee zondagskinderen zitten.

Elisabeth: ‘Dat klopt, zeker als ik zie wat er in de wereld gebeurt. Iedereen die hier geboren is, is een zondagskind. We kunnen niet anders dan ongelooflijk dankbaar zijn voor de aangeboren privileges die wij hebben. Ik probeer dat positief te bekijken, maar aan de andere kant kan het me ook verlammen. Onze persoonlijke battles zijn klein, maar die van de wereld zijn groot. En ik voel die verantwoordelijkheid op mijn schouders.’

Tijs: ‘Ik voel die verantwoordelijkheid ook, maar ik kan vaker voor lichtheid kiezen. Elisabeth heeft het moeilijker. Ik ben me bewust van de vele avonden dat zij niet kan slapen omdat ze zich zorgen maakt om de wereld, de ongelijkheid en het onrecht.’

Elisabeth: ‘Ik zou soms nog radicaler willen zijn, merk ik. Want doe ik wel genoeg? Ik ben samen met mijn zus een podcast begonnen over duurzaam leven, Zustainable, omdat ik voelde dat ik meer wilde doen en omdat ik bij elk klimaatrapport voel: we moeten nú ingrijpen. Ik probeer het zo positief mogelijk naar buiten te brengen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik soms ook gefrustreerd ben en gewoon heel hard wil roepen.’

Tijs: ‘Ook in haar overtuiging is Elisabeth all-in. Mooi, toch?’

(tekst Lisa Gabriëls)

Kleren Elisabeth: alles tweedehands

Kleren Tijs: gekocht in duurzame winkel Host, die een heel fijn tweedehandsaanbod heeft

Kleren kinderen: tweedehands of van duurzame Belgische labels Bonnie & the Gang en Vega Basics