Tv- en radiomaker, yogalover en ondernemer Evy Gruyaert: “Ik voel me alsmaar beter in mijn vel”

Als bezielster van Start 2 Run kreeg ze Vlaanderen massaal aan het lopen. Maar na een leven vol glamour in de showbizz, koos Evy de voorbije jaren vooral voor de weg naar binnen.

De allereerste keer dat ik Evy ­Gruyaert ­interviewde, was in 2009. Ze was net ­ver­kozen tot meest sexy radiofiguur op ­Donna, presenteerde programma’s op Eén en ­enthousiasmeerde Vlaanderen en Nederland met haar podcast Start 2 Run.

Evy was een zondagskind uit het West-Vlaamse Meulebeke dat na twintig jaar onder de kerktoren bij toeval de weg vond naar de VRT-toren. Het showbizzleven leek haar als gegoten te zitten, ze flaneerde enthousiast van cover naar rode loper. Maar het is niet al goud wat blinkt. Vijftien jaar na ons eerste interview tref ik een heel andere Evy. Rustiger, puurder, authentieker, en omringd door man Frederik en kinderen Alec en Helena. Ja, ze maakt nog steeds tv en podcasts en brengt mensen in beweging, maar deze versie staat mijlenver van de glamoureuze versie van weleer. De weg ernaartoe ging – zoals voor veel vrouwen – gepaard met een stevige tik. ‘Ik vergelijk mezelf vaak met een boom’, zegt ze vanuit haar living in Astene met zicht op het vele groen rondom hun huis. ‘Als mensen naar mij keken, dan zeiden ze: “Amai, wat een mooie boom!” Aan de buitenkant zag het er misschien geweldig uit, met veel bladeren en takken. Maar vanbinnen was ik hol. Bij de minste zucht wind voelde ik dat ik geen wortels had. Vandaag heb ik de vorm die bij me past. Ik ben misschien een kleinere boom, maar de stam is vol en de wortels zitten stevig in de grond.’

Evy, even terug naar je beginjaren. Jouw Start 2 Run zette miljoenen Vlamingen aan het lopen. Wat was het succes ervan?

‘Ik presenteerde in die tijd Vlaanderen Sportland, waarmee ik elke zondag ging lopen met zo veel mogelijk kijkers. Ik moest kilometer na kilometer opbouwen, schreef mijn trainingsschema op mijn hand. Podcasts bestonden nog niet, het was een experimentje van de programmamakers. Blijkbaar was het precies wat mensen nodig hadden: een kant-en-klare tool met muziek en instructies om op te bouwen naar 5 kilometer lopen. Ze hoefden alleen maar op ‘start’ te duwen, de ene voet voor de andere te zetten en gaan met die banaan (lacht). Het was onwaarschijnlijk hoe verbindend samen lopen bleek te zijn. Weliswaar digitaal, maar je behoorde wel tot een groep mensen met eenzelfde doel. En wat ik zelf heel fijn vond: het ging niet alleen om de prestatie, maar vooral om het plezier van bewegen. Lopen werd een momentje voor jezelf of tijd om bij te babbelen met de buurvrouw.’

Loop jij vandaag nog steeds?

‘Ik heb een serieus kraakbeenletsel aan mijn rechterknie, dus ik moet opletten. Ik vind ook niet dat iedereen moet lopen, je moet iets vinden wat bij je past. Soms loop ik maanden niet, maar ik probeer wel elke dag te wandelen. Het is haalbaar en ik heb er ­ontzettend veel deugd van.’

Je ontdekte ook de kracht van yoga.

‘Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten, maar na de eerste les was ik verkocht. Yoga is een manier van bewegen die ik nog niet had ervaren: heel zacht, helemaal niet competitief. In yoga is het niet de bedoeling dat je kijkt naar hoe de persoon links of rechts het doet. Je moet vooral zelf leren voelen. En dat was ik wat verloren. Ik ben heel lang naar buiten gericht geweest: wat wordt er van mij verwacht? Hoe pas ik mij aan? Hoe zorg ik ervoor dat ik ergens bij hoor? Maar op een bepaald moment loop je met je kop tegen de muur en besef je: dit is niet mijn vorm. Het is tijd om op zoek te gaan naar wie ik zelf ben.’

Dan denk ik terug aan ons eerste interview. Je had een manager die je agenda regelde, je liep van fotoshoot naar opnames.

‘Ik ben opgegroeid in Meulebeke in een heel beschermend gezin en ben per toeval via een radiowedstrijd op de VRT beland. Ik was begin twintig, een bleu’ke. Ik vond dat een fantastische job, maar alles wat erbij kwam kijken… dat was niet mijn wereld. Dat meisje uit Meulebeke moest zichzelf nog ontdekken, maar de schijnwerpers zijn geen veilige om­geving.’

Op je 31ste ontmoette je Frederik, op je 33 werd je mama. Veel vrouwen vinden dan de rol die bij hen past, was dat bij jou ook zo?

(Denkt na) ‘Moeder worden heeft me zeker veranderd, maar het was vooral een periode van heel hard zoeken en twijfelen. Alec is te vroeg geboren met een spoedkeizersnede, ik was totaal niet voorbereid. Ze vreesden dat hij iets aan zijn hartje had en hij werd met­een weggenomen. Ik had de kleur van mijn laken toen de gynaecoloog hem weer op mij legde: “Voilà, hier is je zoon.” Ik heb er lang over gedaan om te wennen aan het feit dat ik moeder was. Ik durfde het ook aan niemand te vertellen. Ik had een gezond kind, ik moest toch op een roze wolk zitten en genieten? Pas toen ik naar de veertig ging, voelde ik dat ik vastliep.’

Hoe uitte zich dat bij jou?

‘Ik werd overspoeld door een tsunami van angsten. Vanaf het moment dat ik wakker werd tot ik weer ging slapen, probeerde ik mijn gedachten onder controle te krijgen. Ik ben er toen niet mee naar buiten gekomen, ik had er de energie niet voor. Ik heb een tijdje medicatie genomen en ben in therapie gegaan. Daar kreeg ik zicht op de patronen die ingesleten waren, van kindsbeen af. ­Conformeren, doen wat er verwacht werd: ik had het mijn leven lang zo gedaan. Ik moest leren kijken naar wat er achter mijn façade zat – zonder te oordelen. Wist ik eigenlijk wel wie ik was? En deed ik wel de juiste dingen? Alles wat je aandacht geeft, groeit. Het is de meest verrijkende zoektocht die ik al ondernomen heb. Een lange weg die veel moeite kostte, maar die nieuwe inzichten gaven me ook veel energie. Dankzij die therapie leek het alsof mijn hoofd weer boven water kwam. Ik voel me steeds beter in mijn vel.’

Ik heb het gevoel dat alles wat je vandaag doet, klopt. Meer dan vijftien jaar geleden, toen je veel meer geleefd werd.

‘Ik ben blij dat je dat zegt. Ik voel me goed met de dingen die ik onderneem en met die paar mensen die me omringen – mijn gezin, familie en enkele goeie vrienden. Ik ben niet het type om veel vrienden te hebben, ik ben sowieso beter in één-op-éénrelaties.’

Dus jouw perfecte zondag breng je hier thuis door, met je gezin?

‘Ja, de poort dicht en gewoon wij op ons eilandje hier. We doen alles op het gemakje. Misschien dat mijn ouders of mijn schoonouders langskomen voor een koffie. We ­maken een wandelingetje, spelen gezelschapsspelletjes, ik lees een boek. We doen een barbecue – in de winter aan het vuur met chocomelk, in de zomer met een verse vis. We vertragen en luisteren naar wat we nodig hebben, dat is mijn ideale zondag.’

Je bent migrainepatiënt met vijftien à twintig dagen hoofdpijn per maand. Dat is gigantisch. Hoe moeilijk is het om daar niet gebukt onder te gaan?

‘Klagen helpt me niet vooruit, ik zou er alleen maar ongelukkiger van worden. Dus ik blijf continu zoeken naar dingen die kunnen helpen. Ik doe nu regelmatig fasciatherapie. Ook al is het niet wetenschappelijk bewezen dat het werkt, ik voel dat het mij deugd doet. Ik ben heel snel overprikkeld en mijn lijf is door de pijn heel gespannen. Mijn hoofd, schouders, nek… ze zitten continu vast. Die fasciatherapie helpt mij om beter te ontspannen. En ik probeer open te communiceren naar de buitenwereld. Niet om aandacht te krijgen. Maar het doet toch gewoon deugd als je je niet alleen voelt? Of dat nu komt door migraine, of door een depressie, of je bent net mama geworden en je weet niet hoe je het moet doen, of je bent net ontslagen, of je valt om een of andere reden uit de boot… Er zijn zoveel redenen waarom we ons eenzaam kunnen voelen. Door mijn verhaal te delen hoop ik dat ik herkenbaarheid kan brengen en dat mensen zich minder alleen voelen. We zijn allemaal mensen, we hebben allemaal onze struggles.’

Zie jij jezelf als een zondagskind?

(Denkt lang na) ‘Ja, want ik heb een mooie ontdekkingstocht door het leven mogen ­ondernemen. Dat is ook de uitnodiging in mijn boek Start to Feel Great. Niet dat je je fantastisch moet voelen ten opzichte van de rest, maar vooral voor jezelf. Breng jezelf eens een keer in kaart, daar gaat het om.’

Hoe geef je dat idee nu al door aan Alec en Helena?

‘Het allerbelangrijkste vind ik dat ze voelen dat ze hun eigen vorm mogen zoeken, en dat ze niet hoeven te wachten tot ze veertig zijn zoals ik. Je gelukkig voelen, kunnen zijn wie je wil zijn, dat is zo waardevol. Er is een maatschappelijke norm die bepaalt waar we met z’n allen aan zouden moeten voldoen, maar dat zou niet mogen. Diversiteit en inclusiviteit betekent openstaan voor alles en iedereen. Er zijn miljoenen tinten van “normaal” zijn, ik vind het belangrijk dat ze dat voelen.’

Tot slot: hoe zie jij jezelf oud worden, Evy?

‘Ik heb geleerd om niet te veel te leven in de toekomst. Ik heb de neiging om honderd scenario’s op voorhand uit te denken en voor elk scenario zestien opties te zien. Terwijl het belangrijkste de grond onder mijn voeten is en in het moment zijn. Ik woon ontzettend graag waar we nu wonen, deze plek voelt juist aan. Maar dat is van ondergeschikt ­belang aan “mijn clan”, verbinding maken met die paar mensen rondom mij.’

Het woord ‘verbinding’ is al vaak gevallen vandaag.

‘Ja, omdat ik het zo belangrijk vind. Ik ben bezig met een nieuwe beweging in gang te trappen in Vlaanderen: We Are All Ears. We willen de kunst van het luisteren opwaarderen door onder meer een “luisterbank” te ontwikkelen en die in elke gemeente en stad te plaatsen. De eerste die erop gaat zitten, geeft aan dat hij/zij de tijd neem om te luisteren. De omstaander die er behoefte aan heeft, kan erbij gaan zitten en kan z’n verhaal kwijt. Wat eenzaam in het leven, moeilijkheden op school, een dilemma op het werk… het is een laagdrempelige manier om weer in contact te komen met elkaar, een remedie tegen de verbroken verbinding in onze samenleving. Daarnaast werken we ook aan een podcast rond dit thema, een theatertournee, een radio- en tv-format… Er zijn heel wat experts en bekende Vlamingen die hun medewerking bevestigd hebben: CEO van Accent Interim Anouk Lagae, oprichter van het Huis van de Toekomst Joachim De Vos, lifestyledokter Servaas Bingé, CAW-voor­zitter Wouter Torfs, een heel pak academici en professoren gespecialiseerd in eenzaamheid, de mens en sociale interactie, William Boeva, Xavier Taveirne, Joris Hessels (zelf radio- en tv-maker en theatermaker), we zijn aan het praten met Bashir Abdi… En we blijven groeien. Deze beweging gaat nog veel verder dan Start 2 Run en heeft als doel: Vlaanderen gelukkiger maken door te verbinden, door te luisteren naar elkaars verhalen.’

(tekst Annelies Dyck)

Voor steden en gemeenten met interesse in de 
luisterbank: check weareallears.be.